بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

آن کسی که با از بین بردن تمام دارایی من آزادم کرد می‌خواهد روحم را نجات دهد. معلمی که راه مرا از تمام تعلقات دنیوی پاک می‌کند سرانجام رهایم خواهد کرد.

تایلر می‌گوید: فقط بعد از این‌که همه‌چیزت رو از دست دادی می‌تونی هر کاری که دلت می‌خواد بکنی.

مبلمان می‌خری. به خودت می‌گویی این آخرین کاناپه‌ای است که تا آخر عمرم ممکن است لازم داشته باشم. مبل را می‌خری، چند سال کاملاً راضی هستی چون هر اتفاق بدی هم که بیفتد دیگر مطمئنی که مشکل مبلت حل شده. بعد یک دست ظرف عالی. بعد هم یک تخت‌خواب ایده‌آل، پرده. فرش. حالا در لانهٔ خوشگلت گیر افتاده‌ای. چیزهایی که قبلاً صاحب‌شان بودی حالا صاحبت شده‌اند.

در دورهٔ نسل ما هیچ جنگ بزرگی اتفاق نیفتاده. هیچ رکود اقتصادی طولانی پیش نیامده. ولی ما یک جنگ بزرگ بر سر روح داشتیم. ما یک انقلاب بزرگ علیه فرهنگ داشتیم. رکود بزرگ، زندگی ماست. روح‌مان است که راکد شده.

ما بچه‌وسطی‌های تاریخیم. از بچگی تلویزیون به خورد ما داده که بالاخره یه روزی میلیونر و هنرپیشه و ستارهٔ راک می‌شیم. ولی هیچ‌وقت نمی‌شیم؛ و ما تازه داریم اینو می‌فهمیم.

من عاشق زندگی‌ام بودم. من عاشق خانه‌ام بودم. من عاشق هر تکه از اسباب و اثاثم بودم. این‌ها همهٔ زندگی‌ام بودند، همه‌چیزم. تمام این لامپ‌ها و میز و صندلی و فرش‌ها خود من بودند. ظرف‌های توی کابینت، خودم بودند. گلدان‌ها خود من بودند. تلویزیون خود من بود. من بودم که منفجر شدم. متوجه نمی‌شوید؟

نسلی از زنان و مردان جوان و قوی دارید که دوست دارند جان‌شان را فدای چیزی کنند. تبلیغات رسانه‌ها باعث شده این آدم‌ها دائم دنبال اتومبیل و لباس‌هایی باشند که اصلاً نیازی به آن‌ها ندارند. چند نسل است که آدم‌ها شغل‌هایی دارند که از آن متنفرند و تنها دلیلی که ول‌شان نمی‌کنند این است که بتوانند چیزهایی بخرند که به هیچ دردشان نمی‌خورد.

هیچ‌چیز پایدار نیست. همه‌چیز در حال متلاشی شدن است. من این را می‌دانم چون تایلر این را می‌داند.

تو کیف کوچک خالی از پولت نیستی.

من بی‌تفاوتی مطلق‌ِ جو هستم.

این من نبودم که باهاش می‌جنگیدی. خودت گفتی. داشتی با چیزایی می‌جنگیدی که ازشون نفرت داشتی.

می‌توانند ترک کنند کندو را زنبورهای کارگر می‌توانند پروازکنان بروند زنبورهای نر ملکه بردهٔ آن‌هاست

من انتقام بی‌رحم جو هستم.

آخر این هفته هر یک از اعضای کمیتهٔ حمله باید دعوایی راه بیندازد اما در آن پیروز نشود. ولی نه در باشگاه مشت‌زنی. دعوا راه انداختن سخت‌تر از آن است که فکرش را می‌کنید. آدم‌های خیابان هر کاری که از دست‌شان برمی‌آید می‌کنند تا از دعوا دوری کنند. ایده این بود که به یک آدم عادی که هیچ‌وقت به عمرش دعوا نکرده گیر بدهیم و دعوا راه بیندازیم و بعد او را به عضویت درآوریم. بگذاریم برای یک‌بار هم شده مزهٔ برنده شدن را بچشد. بهش اجازه بدهیم که دخل‌مان را بیاورد.

تا وقتی که توی باشگاه مشت‌زنی هستید موجودی حساب بانکی‌تون نیستید، شغل‌تون نیستید، خانواده‌تون نیستید، کسی نیستید که خودتون تصور می‌کنید

تمدن را از بین خواهیم برد تا دنیای بهتری از نو بسازیم.

قانون دوم باشگاه مشت‌زنی اینه که دربارهٔ باشگاه مشت‌زنی با کسی حرف نمی‌زنید.

تایلر می‌گوید: از جایی که تو الان هستی، حتا نمی‌تونی تصور کنی که اون ته چه شکلیه.

دربان گفت: اگه ندونی که چی می‌خوای آخرسر دوروبرت پر می‌شه از چیزایی که لازم‌شون نداری.

گریه در چیزی تاریک، در آغوش یک نفر دیگر، درست وقتی که می‌فهمی هر کاری انجام می‌دهی در پایان سر از زباله‌دان درمی‌آورد، درست‌ترین کار است