بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

خیلی زوج‌های الکی‌خوش قبل از این‌که چیز بهتری به عقل‌شان برسد توله پس انداختند. حالا توله‌ها مریض‌اند و مادرها روبه‌موت و پدرها سینهٔ قبرستان.

دربارهٔ خودویرانگری. آن وقت‌ها زندگی‌ام زیادی کامل بود و شاید باید همه‌چیزمان را خرد می‌کردیم تا بتوانیم آدم بهتری بشویم.

ما بچه‌وسطی‌های تاریخیم. از بچگی تلویزیون به خورد ما داده که بالاخره یه روزی میلیونر و هنرپیشه و ستارهٔ راک می‌شیم. ولی هیچ‌وقت نمی‌شیم؛ و ما تازه داریم اینو می‌فهمیم. پس سربه‌سر ما نذار.

این هدف پروژهٔ میهم است، انهدام فوری و کامل تمدن.

احساس می‌کردم در تله افتاده‌ام. زیادی کامل بودم. زیادی بی‌نقص بودم.

تایلر می‌گوید: اخراج شدن بهترین اتفاقیه که ممکنه برای هر کدوم از ما بیفته. این‌طوری دست از آب تو هاون کوبیدن برمی‌داریم و یک کاری با زندگی‌مون می‌کنیم.

شاید خودسازی جواب نباشد. تایلر هیچ‌وقت پدرش را ندیده بود. شاید جواب، خود ویرانگری باشد

قانون هفتم؛ اولین شبی که به باشگاه مشت‌زنی آمدید باید بجنگید.

پدرم هیچ‌وقت دانشگاه نرفته بود پس خیلی مهم بود که من تحصیلات دانشگاهی داشته باشم

امروز آدمی دست‌وپاچلفتی را می‌بینی که برای اولین‌بار به باشگاه آمده ولی بعد از شش ماه مثل فولاد آب‌دیده می‌شود. این مرد مطمئن است که از پس هر چیزی برمی‌آید. باشگاه مشت‌زنی هم مثل ورزشگاه‌ها پر از سروصدا و ناله است. ولی باشگاه مشت‌زنی برای خوش‌هیکل شدن نیست. این‌جا همه مثل مراسم مذهبی از شدت هیجان فریاد می‌کشند و وقتی یکشنبه عصر از خواب بیدار می‌شوند احساس می‌کنند که نجات پیدا کرده‌اند.