بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

این من نبودم که باهاش می‌جنگیدی. خودت گفتی. داشتی با چیزایی می‌جنگیدی که ازشون نفرت داشتی.

می‌توانند ترک کنند کندو را زنبورهای کارگر می‌توانند پروازکنان بروند زنبورهای نر ملکه بردهٔ آن‌هاست

من انتقام بی‌رحم جو هستم.

آخر این هفته هر یک از اعضای کمیتهٔ حمله باید دعوایی راه بیندازد اما در آن پیروز نشود. ولی نه در باشگاه مشت‌زنی. دعوا راه انداختن سخت‌تر از آن است که فکرش را می‌کنید. آدم‌های خیابان هر کاری که از دست‌شان برمی‌آید می‌کنند تا از دعوا دوری کنند. ایده این بود که به یک آدم عادی که هیچ‌وقت به عمرش دعوا نکرده گیر بدهیم و دعوا راه بیندازیم و بعد او را به عضویت درآوریم. بگذاریم برای یک‌بار هم شده مزهٔ برنده شدن را بچشد. بهش اجازه بدهیم که دخل‌مان را بیاورد.

تا وقتی که توی باشگاه مشت‌زنی هستید موجودی حساب بانکی‌تون نیستید، شغل‌تون نیستید، خانواده‌تون نیستید، کسی نیستید که خودتون تصور می‌کنید

تمدن را از بین خواهیم برد تا دنیای بهتری از نو بسازیم.

قانون دوم باشگاه مشت‌زنی اینه که دربارهٔ باشگاه مشت‌زنی با کسی حرف نمی‌زنید.

تایلر می‌گوید: از جایی که تو الان هستی، حتا نمی‌تونی تصور کنی که اون ته چه شکلیه.

گریه در چیزی تاریک، در آغوش یک نفر دیگر، درست وقتی که می‌فهمی هر کاری انجام می‌دهی در پایان سر از زباله‌دان درمی‌آورد، درست‌ترین کار است

من خون به جوش‌آمده از خشم جواَم.