بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

من خون به جوش‌آمده از خشم جواَم.

در یک دورهٔ زمانی طولانی نرخ زنده ماندن تمام موجودات به صفر تنزل می‌کند.

فرهنگ ما جوری با مرگ برخورد می‌کند انگار که مردن یک اتفاق اشتباهی است.

اگه اولین شب‌تونه باید بجنگین.

من صفرای جوشان جواَم.

بعد از فاجعه است که رستگار می‌شویم.

اگر انجیل‌ها را ننوشته بودند مسیح الان کجا بود؟

تایلر می‌گوید: این واقعاً مرگ نیست. ما افسانه خواهیم شد. ما پیر نمی‌شیم.

قطره‌های عطر، تمام آن نهنگ‌های کشته‌شده، لای زخم‌هایش رفته‌اند و می‌سوزانندش.

هر چیزی که به آن مغروری روزی دور انداخته خواهد شد.

کتاب باشگاه مشت‌زنی در فهرست کتاب‌هایی قرار دارد که به گفتهٔ منتقدان ادبی گاردین هر کس باید پیش از مرگش آن را بخواند.

شما یک تجربهٔ نزدیک به زندگی داشتید

می‌خواهم بمیرم. چون ما فقط در مرگ است که اسم داریم.

خیلی زوج‌های الکی‌خوش قبل از این‌که چیز بهتری به عقل‌شان برسد توله پس انداختند. حالا توله‌ها مریض‌اند و مادرها روبه‌موت و پدرها سینهٔ قبرستان.

دربارهٔ خودویرانگری. آن وقت‌ها زندگی‌ام زیادی کامل بود و شاید باید همه‌چیزمان را خرد می‌کردیم تا بتوانیم آدم بهتری بشویم.

ما بچه‌وسطی‌های تاریخیم. از بچگی تلویزیون به خورد ما داده که بالاخره یه روزی میلیونر و هنرپیشه و ستارهٔ راک می‌شیم. ولی هیچ‌وقت نمی‌شیم؛ و ما تازه داریم اینو می‌فهمیم. پس سربه‌سر ما نذار.

این هدف پروژهٔ میهم است، انهدام فوری و کامل تمدن.

احساس می‌کردم در تله افتاده‌ام. زیادی کامل بودم. زیادی بی‌نقص بودم.

تایلر می‌گوید: اخراج شدن بهترین اتفاقیه که ممکنه برای هر کدوم از ما بیفته. این‌طوری دست از آب تو هاون کوبیدن برمی‌داریم و یک کاری با زندگی‌مون می‌کنیم.

شاید خودسازی جواب نباشد. تایلر هیچ‌وقت پدرش را ندیده بود. شاید جواب، خود ویرانگری باشد