بریده‌هایی از کتاب سمفونی مردگان

آیدین گفت: «بله. راست می‌گویید. شما هم سوخته‌اید، امّا آخر چه؟ من تا آخر عمرم باید این‌جا، توی این زیرزمین مرطوب بدون نور بمانم و قاب بسازم. بی‌آن که بدانم پولش به چه دردم می‌خورد. بی‌آن‌که بتوانم از زندگی اجتماعی استفاده بکنم. پس من برای چه به دنیا آمده‌ام؟»

یکی دو تا از کتاب‌ها را ورق زد، و بعد گفت: «شما یوسف نجارید؟» آیدین گفت: «خانم سورمه.» سورمه گفت: «سورملینا.» آیدین گفت: «خانم سورملینا، اجازه می‌دهید من شما را دوست داشته باشم؟»

پدر گفت: «به قول ایاز با دو دسته نمی‌شود بحث کرد. بی‌سواد و باسواد.»

گفت: «شماها خیال می‌کنید که پدر دشمن شماست. امّا اشتباه می‌کنید.» آیدین گفت: «من می‌دانم که چی می‌خواهی بگویی. امّا خوشبختی او با من خیلی فرق دارد.

پدر می‌گفت: «زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.»

«من ایرانی‌ام، دلم برای مملکتم می‌سوزد. امّا ببین چه وضعی شده که آدم راضی می‌شود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش بدهند.»

«وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست. چون نمی‌تواند به هیچ‌کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.»

وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند.

«هنوز مست شب گذشته‌ام. تو عجب شرابی هستی.»

بی‌کاری بدتر از تنهایی است. آدم بی‌کار در جمع هم تنهاست.

«خون گدایی همچو من رسمی ز حلاج است و بس زنجیر عشق سلسله ماند به پا تا پای دار ای ابر عشق دردمند ای دختر قداره‌بند من تار تو زخمی بزن امشب بیا بر من ببار

مملکت در حال تحول است امّا حالا کو تا به آمریکا برسد. آن ماشین‌ها، آن ساختمان‌های بلند، آن پل‌های اعجاب‌انگیز، آبشار نیاگارا، سیاهپوستان قدرتمند، بردگی، نفت، عشق، زندگی و مرگ.

با دو دسته نمی‌شود بحث کرد. بی‌سواد و باسواد.»

«تازگی‌ها فهمیده‌ام در مملکتی که جنگ باشد زلزله قریب‌الوقوع است. می‌پرسی چرا؟ خوب معلوم است، بعدها که دود از کله شهر بلند شد می‌فهمی.»

همه آتش‌ها با آن شعله و دود، با آن تلفات و خسارت، خودبخود فرو می‌نشست. امّا همه آن‌ها در خرابی فرو می‌نشست.

دیوانه ما مثل پرنده است. توی قفس، می‌میرد. بیرون هم که باشد پر می‌زند.

«زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.»

آدم‌ها هر کار بخواهند می‌توانند بکنند به شرطی که طبیعت سرِ جنگ نداشته باشد.

تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

پدر با اخم توی گور خفته است. با همان اخمی که همیشه برای آیدین داشت. امّا حالا ریشه‌های درخت گورستان، چنان به دورش پیچیده‌اند که نمی‌تواند تکان بخورد. در لابلای تنش فرو رفته‌اند و شیره‌اش را کشیده‌اند. برای همین است که بعضی از درخت‌ها همیشه اخم دارند