بریده‌هایی از کتاب سمفونی مردگان

امّا اگر گفتم: «سوجی، همه آدم‌های شهر می‌دانند که تو دیوانه‌ای. خودت می‌دانی؟» منظور بدی نداشتم.

گفت: «آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد.»

گفتم: «یک جوان به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخوابد؟» گفت: «یک آدم به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخواند؟»

پدر می‌گفت ذخیره آخرت یادت نرود.

گفتم: «پدر. مرده‌ها چرا دست از سر آدم برنمی‌دارند؟»

گفتم: «خانم، شما به این شازده بگویید پاش را از زندگی من بیرون بکشد.» گفت: «زندگی شما کجاست، آقا؟»

امّا گفت: «من وجدانم راضی نمی‌شود.» گفتم: «از چیزی که نداری حرف نزن.»

از همان‌جا داد زدم: «حرف آخرت همین بود؟» گفت: «اخوی! دیگر خرابی از حد گذشته. باید بار و بنه را بست.» و رفت.

و وقتی به خانه رفتیم، با دیدن مادر شروع کرد به اشک ریختن. می‌دانستم که می‌خواهد مادر را عذاب بدهد. و مادر برای این که مرا عذاب بدهد، دست انداخت گردنش و بوسیدش، موهاش را شانه زد، پیراهنش را عوض کرد، ناخن‌هاش را گرفت. و من که در درگاه اتاق ایستاده بودم و دلم مالش می‌رفت، نمی‌دانستم چه‌کار کنم. بروم یا بمانم.

در قبرستان، زیر آن درخت چنار، کنار قبر آیدا نشسته بود. و من با این درد به سراغش می‌رفتم و او را می‌یافتم که هیچ‌وقت اورهان مادر نیستم. همه گمان من صورت حقیقت گرفته بود. از سال‌ها پیش هم می‌دانستم که محبوبیت از همه ثروت‌ها شیرین‌تر است. این را در نگاه باربرها هم می‌خواندم. و حالاش هم که هست باربرها و دیگران، سوجی را بیش‌تر از اورهان دوست دارند. حتی پدر با آن‌همه انزجارش از او، با آن همه توهین و تمسخری که در غیاب او داشت، در برابرش نمی‌توانست عادی بماند. به وضوح می‌دیدم که دستپاچه می‌شد و خودش را می‌باخت.

اورهان گفت: «آخ.» یادش رفته بود پاپاخ را بردارد. به رسم عادت برمی‌گشت که یک چیزی را بردارد. همیشه چیزی را فراموش می‌کرد. امّا نه پاپاخ. و این بار پاپاخ.

آقای رئیس فرهنگ، گچ نداریم. کاغذ نداریم. خوب، بخرید آقایان. یعنی چه که نداریم؟ این همه کاغذ به در و دیوار می‌چسبانند، خوب بدهند به بچه‌ها. روی تیر چراغ برق نوشته بود اطلاعیه. به یک شریک خوش نفس احتیاج است. آدرس، خیابان شاه اسماعیل، کوچه قره‌سو، جنب آجر فشاری، کارخانه بادکنک‌سازی حقیقت. دم ظهری یک توک پا رفتم آن‌جا. گفتم منم. گفت تو کی هستی؟ گفتم شریک خوش نفس. گفت سرمایه از من، کار از تو. از همان روز شروع کردم و تا شب بشود صد و چهل و پنج بادکنک را باد کردم و ترکاندم. گفت چرا همچین کرده‌ای، پسر؟ گفتم همیشه با باد آخری می‌ترکد، یادت باشد یک فوت مانده به آخر نخ ببندی. زد تو گوشم. یکی این طرف.

آقا، مجله کهنه تازه دارید؟

آقاداداش، روز همان روز است ولی روزگار یک روزگار دیگر است

گفتم آقاداداش، بی‌شرف کی بود؟ گفت دیگر از این حرف‌ها نزن. برو دهنت را آب بکش. از بس دهنم را آب کشیده‌ام شده‌ام آبکش

شما ارباب‌ها از این شب جمعه که پلو می‌خورید دیگر نمی‌خورید تا آن شب جمعه. ولی ما گداها هر شب عید هر شب عید پلو داریم.

پدر می‌گفت فرزند بدکار به انگشت ششم ماند که اگر برندش رنج برند و اگر بماند زشت و بدکردار باشد نقطه سر خط

مثل تریاک. با این تفاوت که تریاک هفتاد درد را درمان می‌کند ولی خودش مرضی می‌آورد که درمان ندارد.

هیتلر را معشوقه‌اش به کشتن داد. اگر سورمه بخواهد اذیتم کند، ممکن است خودکشی کنم

اگر من نخست‌وزیر بشوم همه وزرا را می‌گذارم زن. بعد می‌روم مسکو پناهنده می‌شوم. چون دیگر مملکت از دست رفته.