بریده‌هایی از کتاب هملت

هملتHAMLET ولی‌عهد و شاهزاده‌ی‌ دانمارک؛ پسر هملت‌شاه، برادرزاده‌ی ‌کلادیوس کلادیوسCLAUDIUS شاه دانمارک و عموی هملت گرترودGERTRUDE ملکه ‌و شه‌بانوی ‌دانمارک؛ مادر هملت ‌و همسر کلادیوس‌شاه اوفیلیاOPHELIA دختر پولونیوس؛ خواهر له‌یرتیس و محبوبه‌ی هملت پولونیوسPOLONIUS مشاور ارشد کلادیوس‌شاه، لردِچمبرلین؛ پدر اوفیلیاوله ‌یرتیس

وام نگیر! وام هم نده! زیرا اگر قرض بدهی، هم پولت گم و گور شده، هم دوستت. قرض هم که بگیری، یعنی صرفه‌جویی و عقل معاشت را تعطیل کرده‌ای.

هر سخنی را بشنو ولی با هر سخنی، موافقت نکن!... با همه از در مشورت درا، ولی نظر نهایی خود را بروز نده!... به اندازه‌ی سرمایه‌ات، جامه‌ی گران‌قیمت بپوش ولی عیّاش نباش! جامه‌ات ساده و فاخر باشد نه پر زرق و برق. چرا که مرد را به جامه‌اش می‌شناسند.

با کسی گلاویز نشو و به گونه‌ای[ قوی ]رفتار کن که از تو حساب ببرند.

هر چه می‌اندیشی را بر زبان نیار!... افکار نسنجیده را عمل نکن!... خوش‌برخورد باش، ولی ول‌انگار و سبک نباش!... دوستانی را که[ سفت و سخت ]آزموده‌ای و در دوستیشان تردید نداری، با چنگک‌های پولادین به خودت پیوند بزن!... ولی حیف کف دستی که بخواهد برای پذیرایی از دوست تازه به دوران رسیده، فرسوده شود!...

گورکن نخست: کدام یکی خانه‌ی محکم‌تر می‌سازد: بنّا؟ کشتی‌ساز؟ یا نجّار؟ گورکن دوم: دارساز. چون هر چند نفر هم که به آن آویزان شوند، باز برپا‌ست.

ما می‌دانیم چیستیم و کیستیم، ولی نمی‌دانیم چه می‌شویم و که می‌شویم

ما همه‌ی آفریده‌های دیگر را پروار می‌کنیم تا ما را چاق کنند، و آنگاه خود را می‌پروریم تا کرم‌ها را فربه سازیم.

در شورای قضا و غذا، سرحلقه‌ی رژیم قضایی شما و رژیم غذایی شما، فقط کرم است.

انس[ به هر چیزی ]ویژگی‌های سرشت را دیگرگون می‌سازد

این رسم روزگار است: برخی که غرق خوابند جمعی به پاسبانی، از خواب، رو بتابند

من میل بلندا خواهی را به مثل باد[ در دست ]می‌شمارم و جز سایه‌ی سایه، هیچ، نمی‌انگارم.

همان قدر که کورکورانه عمل کردن در جوان‌ها طبیعی‌ست، تعصّب و یک‌دندگی درکهن‌سالانی چون من، ویژگی‌ای عادی می‌نماید.

«انسان می‌تواند همچنان لبخند زنان، لبخند زنان و لبخند زنان، پست‌سرشت باشد.»

با خودت رو راست باش.[ زمانی که با خود درستکار بودی ]در نتیجه با دیگران هم دغل‌بازی نمی‌کنی.

هر سخنی را بشنو ولی با هر سخنی، موافقت نکن!

مبادا اندرزگویی کنی و خود بدان رفتار نکنی و چون کشیشان از خدا بی‌خبر، راه سربالای خارآگین بهشت را نشانم دهی، اما خودخواهانه و گستاخ، خودت در جاده‌ی[ سراشیب ]گل‌کاری شده‌ی هرزه‌گی و خوش‌گذرانی بخرامی. بی‌آنکه یادت باشد چه پندهایی به دیگران داده‌ای!

هر آنچه که امروز جان دارد، لاجرم روزی جان می‌سپارد. سرشت زندگی، مرگ است.

هملت: مگر این بنده‌ی خدا حسّی نسبت به کار خود ندارد که این گونه در حال ساختن گور، آواز می‌خواند؟ ‫هوراشیو: تکرار، کارش را در وی به عادت تبدیل کرده. ‫هملت: راستی که چنین است. دستانی که کم‌تر کار می‌کنند، احساسات لطیف‌تری دارند.

بر من ببخشید که شما را اندرزهای پارسایانه می‌دهم، ولی زمانه‌ای‌ست بس ناهنجار و بی‌بند و بار، که در آن، پارسایی باید از پلیدی، آمرزش را گدایی کند!