بریده‌هایی از کتاب هملت

یقین، در پی باورت می‌روی که هر چه بکاری، همان بدروی در اندیشه‌ات هر چه باشد، شود

چیست که بتواند مرا بترساند؟[ ترس از مرگ؟ هرگز ]من پشیزی این زندگی را بها نمی‌گذارم. روح من از مرگ چه باک بایدش باشد؟[ مگر نمی‌بینی؟ ]که آن روان رونده،[ هنوز پس از مرگ ]زنده است!...

و مرگ پدرت، نخستین مرگ نبود. از قابیل ـ آن نخستین انسان که مرد ـ تا اینک، هماره خرد فریاد برآورده: «چنین است[ و جز این نیست ].»

انسان می‌تواند همچنان لبخند زنان، لبخند زنان و لبخند زنان، پست‌سرشت باشد.

پست فطرت اگر با فرشته‌ای رخشنده، زناشویی کرده و در بستری بهشتی بخوابد، باز هم[ طبع تنوع‌طلبش ]خسته خواهد شد و در کثافت و فضولات، پی طعمه خواهد گشت

. با همه از در مشورت درا، ولی نظر نهایی خود را بروز نده!

آه...! ای قلب!... مهری که در سرشت خویش داری، فراموش نکن!... مگذار که هرگز روان «نرون» در عزم راسخت خللی ایجاد کند[ تا دست به خون مادرت بیآلایی ]. باشد

هملت: هر انسان می‌تواند با کرمی که شاهی را خورده است، ماهی بگیرد. و باز آن ماهی که کرم را خورده است، خود، بخورد. کلادیوس‌شاه: منظورت از این سخن چیست؟ هملت: هیچ. فقط می‌خواستم به شما نشان دهم که یک شاه، چگونه می‌تواند از آغاز تا انتهای روده‌ی یک گدا، پیشرفت کند!

اف بر این هستی ناهست. تف بر این باغک هرزه‌روی، که دانه‌های خاشاک برکشیده‌ی فروقامت، سرتاسرش را درکشیده، تا زشتی همه جا پراکنده گشته و پلشتی، هر سویی آکنده گردد و کار به اینجا کشد!...

گوش‌هایی که از گوشت و خونند[ و در جهان میرا می‌زیند ]محمل شنیدن رازهای جهان مردگان[ نامیرا ]نیستند.

هملت: خب!... پس برای شما دیگر حکم زندان را ندارد. زیرا هیچ چیزی، خوب و بد نیست مگر[ ذهن و ]اندیشه‌ی ما[ در نظرمان ]آن را چنان بیافریند. برای من، اینجا زندان است. روزن‌کرنتس: پس بلندپروازی و جاه‌طلبی شما‌ست که دانمارک را به زندان شبیه کرده.[ و به شما می‌گوید: آسمان ]اینجا، برای[ پرواز ]اندیشه‌تان محدود و کوچک است.

هملت: «ماندن» یا «نماندن» ... چالش این است: آیا خرد، شکوهمند و آزادوارتر می‌داند که با فرار از زخمه‌های سنگ‌بار و خدنگ روزگار ستمکار، رنج دید و دم در کشید؟ یا با پندار پیروزی و پایان کار، برای کارزار، رو در روی امواج آزار و رنجش‌هایی که بدان دچار است، تیغ برکشید؟ مردن، خفتن، دیگر هیچ. و توگویی که با خوابمان، درد عاطفه‌ی قلب و هزاران ضربه‌ی هراسناک ناگهان جهان، که کالبد آدمیان وارثان آن است، را پایان می‌دهیم.

شکارچی‌ها را که دیده‌اید؟ خلاف جهت باد دام می‌گسترند و خود در مسیر باد می‌ایستند تا بویشان به مشام شکار برسد. آنگاه صید بی‌چاره بر خلاف باد خواهد دوید و در دام صیّاد خواهد افتاد. ]بین خودمان بماند، شما چرا در مسیر باد ایستاده‌اید؟ می‌خواهید به دامم بیاندازید؟

با خودت رو راست باش.[ زمانی که با خود درستکار بودی ]در نتیجه با دیگران هم دغل‌بازی نمی‌کنی. چون یقین بدان: بعد از شب، روز فراخواهد رسید[ و تشت دغل‌کاری‌ات آخر از بام خواهد افتاد ].

هشیار باش که ترسو، همیشه ایمن از گزند می‌ماند. زیرا اگر هیچ آسیبی، جوانی‌ات را تهدید نکند، همین که جوان و مغرور باشی، خودش برای گمراهی کفایت است.

آری، بانو!... هر آنچه که امروز جان دارد، لاجرم روزی جان می‌سپارد. سرشت زندگی، مرگ است.

روزگار پوچ و چاپلوس‌پرور، شیفته‌ی این پرنده‌ها‌ست و دیگرانی که از قماش اویند. آنها کاری ندارند جز به رنگ جماعت درآمدن و تظاهر به آداب‌دانی کردن و جمع‌آوری پس‌مانده‌های ابلهانه‌ی معتقداتی که سال‌ها‌ست گندیده.

آن شاه که مرد و تن به خاکش پیوست در سوز زمستان، گل او، روزنه بست اسکندر اگر جمله جهانی بگرفت اکنونش بین!... کاه‌گل دیوار است...

اخگرهای عشق در گذر ایّام، فروکاهیده می‌شوند.

شاه فربه شما و گدای باریک‌اندامتان دو خوردنی مختلف بیشتر نیستند. دو پیش‌دستی خوراک، ولی بر سر یک میز.