بریده‌هایی از کتاب زندگی در پیش رو

نمی‌خواهم برایتان تاریخ بگویم، اما سیاه‌ها خیلی زجر کشیده‌اند، و باید هر وقت که فرصت کردیم، درکشان کنیم

نمی‌دانم چرا مردم همه‌شان به خاطر پایین‌تنه‌شان تقسیم‌بندی می‌شوند و اهمیت پیدا می‌کنند.

چشمانی داشت که طلب کمک می‌کردند و همیشه هم چشم‌ها هستند که بیش‌تر از همه محتاج کمکند.

«فهمیدی؟» «نه، اما عیبی ندارد، به نفهمیدن عادت دارم.»

آقای هامیل می‌گوید با کلمات می‌شود همه کار کرد، بی‌آن‌که کسی را به کشتن بدهیم. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می‌گوید کلمات از هر چیزی قوی‌ترند.

زندگی، چیزی نیست که متعلق به همه باشد.

بدترین چیزها همیشه در درون آدم اتفاق می‌افتد.

از حالتی که تکرار می‌کرد «نمی‌شود کاریش کرد... نمی‌شود کاریش کرد» خیلی خنده‌ام گرفت. انگار چیزی هست که بشود کاریش کرد.

روی پله نشستم و مثل گاو گریه کردم. البته گاوها هرگز گریه نمی‌کنند، اما خب، این هم تشبیهی است

چیزی که نزد پیرها بیش از هر چیز باقی می‌ماند، جوانیشان است.