بریده‌هایی از کتاب هشت قتل حرفه ای

کتاب تو را فقط به زمانی که نوشته شده نمی‌برد؛ بلکه با شخصیت‌های مختلفی از خودت نیز آشنا می‌کند.

عنوان فصل آخر همین کتاب به نام «پوزش ادبی»‌ است. چون خواننده در آخر کتاب متوجه می‌شود هرآنچه تا اینجا خوانده یادداشت‌های فردی است که خودکشی کرده است.

رابین معتقد بود که زندگی یک‌نفره برای زوجین خسته‌کننده بوده و نیاز دارند گاهی شیطنت کنند تا زندگی زناشویی خود را نجات بدهند.

مسخره‌ترین کار، عزاداری برای کسی است که خودت او را کشتی.

هیچ‌کس نمی‌دونه که توی دل و ذهن کسی دیگه چی می‌گذره.

هیچ‌وقت تمام حقیقت را از کسی نخواهیم فهمید.

گفت: «اگه بگم اجازه نداری بری چی؟» صدایش نرم و آرام شده بود.

کارل بوید شرور، شخصیت داستان آدمی روانی است که از هرکسی او را تحقیر می‌کرد انتقام می‌گرفت و این شامل آدم‌های زیادی در زندگی‌اش می‌شد. اگر درست یادم باشد کارل داروساز بود. او قربانی‌هایش را قبل از کشتن می‌دزدید، بعد به آنها پنتاتول سدیم یا چیزی مشابه که باعث می‌شد حقیقت را بگویند تزریق می‌کرد. بعد از آنها می‌پرسید که بزرگ‌ترین ترس زندگی‌شان چه بوده و از چه نوع مرگی همیشه می‌ترسیدند. مثلاً یک نفر گفته بود که فوبیای جای تنگ دارد و او را در یک جعبهٔ باریک زنده‌زنده دفن کرده بود.

یکی از شعارهای برایان همین است؛ وقتی برای نوشتن چیزی به ذهنت خطور نمی‌کند به رختخواب برو و اجازه بده ضمیر ناخودآگاهت تصمیم بگیرد. من هم همین تصمیم را گرفتم. به رختخواب بروم، کمی بخوابم و اجازه بدهم در ناخودآگاه به جواب برسم.

طی چند سال گذشته شب‌های زیادی سپری کردم که نمی‌دانم کدامش واقعی بوده و کدام نبوده است.

ما هیچ‌وقت حقیقت آدم‌ها رو نمی‌فهمیم. اما همیشه می‌خواستم بدونم من فقط این‌جوری‌ام یا بقیه هم همین نظر رو دارند.»

مسخره‌ترین کار، عزاداری برای کسی است که خودت او را کشتی.

پدرم همیشه مادرم را سرزنش می‌کرد که تو من را درک نمی‌کنی و نمی‌فهمی. اما اینها همه صداهای خفیفی بود که به گوشم می‌رسید چون من واقعاً در اتاق‌خوابم نبودم. با داستان کتاب به فلوریدای سال ۱۹۶۳ سفر می‌کردم و به‌همراه زنان جذاب، نوشیدنی می‌خوردم و در کوچه‌پس‌کوچه‌های آنجا خوش می‌گذراندم. حالا اینجا در سن چهل‌سالگی دوباره همان کتاب را در دست دارم و چشم‌هایم همان کلماتی را می‌بیند که بیست‌وهشت سال پیش دیده است. همان کتابی که ممکن است مردی تاجر یا زنی خانه‌دار، پنجاه سال پیش آن را در دست گرفته باشد. این همان سفر در زمان است.

«خب به‌هرحال نمی‌شه همه رو هم‌زمان راضی نگه داشت.»

این همان روش چارلی است. با باقی گذاردن یک علامت، یک ویژگی، می‌خواهد به دنیا اثبات کند قاتل مهم‌تر از یک قربانی است.

اوایل ازدواج شایعاتی بود مبنی بر اینکه خیلی زود این ازدواج به‌هم می‌خورد چرا که همه معتقد بودند تس فقط به‌خاطر پول ازدواج کرده و چند سال از برایان جوان‌تر و البته جذاب‌تر است. حالا که بیش از ده سال از ازدواج آنها می‌گذرد نیز نظر کسی عوض نشده که او زنِ پول‌پرستی است.

دوست داشتم زودتر از محیط بیرون بیایم. احساس تنهایی و غصه می‌کردم. همیشه وقتی با مردم بودم همین حس تنهایی را داشتم.

یک بار مادرم گفت: «مثلاً چه انتخابی داشتم؟» «خُب ترکش می‌کردی؟» او سرش را تکان داد و گفت: «ترجیح می‌دادم منتظرش بمونم.» «شاید تا آخر عمرش تکون نخوره؟» او فقط سرش را تکان داد. من هم دقیقاً دربارهٔ کلیر همین کار را کردم. تصمیم گرفتم منتظر بمانم

وقتی وارد آپارتمان کلیر شدم به او گفتم: «من اصلاً درک درستی از رفتارهای غیرکلامی ندارم. بهتره مستقیم حرفت رو بزنی و توی لفافه با من صحبت نکنی.» خندید و گفت: «مطمئنی؟» «بله، لطفاً.» و این تنها چیزی بود که به او گفتم و نگفتم تا چه حدی عاشقش شدم. «باشه همه‌چی رو بهت می‌گم.» او از همان شب شروع کرد. گفت که معلم علوم دبیرستانِ او طی دو سال مدرسه او را مورد آزار جنسی قرار می‌داده است.

قبل از آنکه او را ببوسم گفت: «من گزینهٔ خوبی برای تو نیستم.»