بریده‌هایی از کتاب هشت قتل حرفه ای

«اما پنهون کردن یه جسد کار راحتی نیست.» «بر حسب تجربه که نمی‌گید.» «من داستان‌های معمایی-جنایی زیاد خوندم.»

«اگه دلیلی برای دوست داشتنت پیدا کنم بعداً به همون دلیل نباید دوست داشته باشم.

تخم‌مرغ و پنیر هم برداشتم تا املت درست کنم. از صبح که جسد پروت را دیدم اشتهایم را از دست داده بودم. آهنگی گذاشتم و به موسیقی گوش دادم. املت را درست کردم؛ کمی از آن خوردم و بطری دوم نوشیدنی را باز کردم.

«چرا من رو دوست داری؟» «نمی‌دونم. فقط دوستت دارم.» «باید دلیلی داشته باشه.» «اگه دلیلی برای دوست داشتنت پیدا کنم بعداً به همون دلیل نباید دوست داشته باشم.»

هرچه بیشتر با دیگران تعامل می‌کردم بیشتر دلم می‌خواست از آنها دور بمانم.

برای همهٔ اینها آماده بودم به‌جز این زندگیِ ناچیز نفس‌گیری که امروز برایم پیش آمده است.

خودم خراب کردم. خودم هم باید درستش کنم.

هیچ‌کس نمی‌دونه که توی دل و ذهن کسی دیگه چی می‌گذره.

کتاب تو را فقط به زمانی که نوشته شده نمی‌برد؛ بلکه با شخصیت‌های مختلفی از خودت نیز آشنا می‌کند.

مسخره‌ترین کار، عزاداری برای کسی است که خودت او را کشتی

گفت: «من آدم احمقی‌ام.» «یه‌کم.» «من رو می‌بخشی؟» «همیشه می‌بخشمت.»

به خودم می‌گفتم هر موقع آماده باشد خودش مطرح می‌کند او هم حتماً همین نظر را داشته است.

برایان شکلکی درآورد و گفت: «ببین، من وانمود نمی‌کنم که متخصص روان‌شناسی‌ام اما یه چیز رو خوب می‌دونم. اون رو هم زمان نوشتن بارها و بارها به خودم یادآوری می‌کنم. هیچ‌کس نمی‌دونه که توی دل و ذهن کسی دیگه چی می‌گذره.»

«هیچ‌کس نمی‌دونه. حتی زن و شوهری که پنجاه سال کنار هم زندگی کردند هم نمی‌دونند. تو فکر می‌کنی اونها می‌دونند به چی فکر می‌کنند؟ نه. هیچ‌کدوم ما نمی‌دونیم.»

کتاب تو را فقط به زمانی که نوشته شده نمی‌برد؛ بلکه با شخصیت‌های مختلفی از خودت نیز آشنا می‌کند.

مادرم براثر بیماری سرطان ریه فوت کرده بود. هرگز در زندگی‌اش یک نخ سیگار هم نکشید. برعکسِ پدرم که مثل دودکش سیگار می‌کشید و زنده است و در فورت مایر فلوریدا زندگی می‌کند. هنوز هم الکلی است و روزی سه پاکت سیگار می‌کشد.

بعد فردا صبح دربارهٔ این اتفاق صحبت می‌کند، اشک می‌ریزد که چقدر انسان وحشتناکی است و از من طلب بخشش می‌کند. او دو زندگی می‌خواست و دوست نداشت با واقعیت روبه‌رو بشود.

. من هم خیلی خوشحال بودم؛ فقط به این دلیل که هنوز زنده است و حالش خوب است.

گفتم: «من بیش از هرکسی توی زندگی‌م به کلیر نزدیک شدم. اما گاهی نمی‌شناختمش.» تس سرش را تکان داد و گفت: «من هم همین حس رو نسبت به برایان دارم. باهاش خیلی صمیمی‌ام. اما گاهی یه چیزی می‌گه یا مطلبی می‌نویسه با خودم فکر می‌کنم من واقعاً این آدم رو می‌شناسم. این حس جهانی. همه همین‌طوری‌ان. حالا چی شد به این بحث رسیدید؟»

«من اصلاً درک درستی از رفتارهای غیرکلامی ندارم. بهتره مستقیم حرفت رو بزنی و توی لفافه با من صحبت نکنی.»