کتاب کشوی شماره ۴

کتاب کشوی شماره ۴ داستانی از زهرا ایمانی است. داستان درباره دختری است که مادرش را از دست داده است و گرمای جسد بیجان مادرش، وجود او را به آتش کشیده است. به طوری که همیشه از گرما فراری است. 

سرما او را به خود می‌کشد. چه سرما از دل برف تازه بر زمین نشسته بیرون بیاید و چه سرمایی باشد که از یک لبخند یا یک نگاه سرد یا سرمای درونی ناشی شود.

کتاب کشوی شماره ۴ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر از خواندن داستان‌هایی از نویسندگان ایرانی لذت می‌برید، کتاب کشوی شماره ۴ را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کشوی شماره ۴

من خوب می‌دانم که آن اولین و آخرین باری بود که درباره دوست داشتن کسی حقیقت را بیان می‌کردم، حتی آن زمان که به آن پسرک بلند قد با موهای مشکی و صورتی تپل و هیکل خیکی گفتم دوستت دارم، می‌دانستم که دروغی بیش نیست. چراکه فقط سرمای درونی‌اش مرا به سمت خودش کشیده بود و من هیچ گاه دوستش نداشتم.

وسایلم را جمع کردم تا به سمت دانشکده راه بیافتم و باز هم می‌دانستم که او منتظر من نمی‌ماند و بی تفاوت به راه خودش می‌رود حتی اگر من در همان لحظه می‌مردم او همچنان راه خودش را می‌رفت.

صدای سنگین رفتنش را در هر تپش قلب خودم می‌توانم احساس کنم، زمان، آن هیچ لعنتی سالخورده، بی اعتنا به هیچ از هیچ می‌گذرد. اینکه نمی‌دانم از چه هنگام به وجود آمده و چقدر می‌تواند سن و سال داشته باشد، برایم حیرت آور است. کاش افلاطون به جای آنکه وقت خود را صرف تعریفی از شاعر دیوانه کرده زمانی را صرف این وجود بی موجود می‌کرد که خدای را حریفش نیست. بی توجه به ضعف درونم خودم را غرق در برف زمستانی خیابان می‌بینم و این سرما تنها چیزی است که لذتم می‌بخشد.

با چکمه‌های سیاهم عمیقا غرق در برف می‌شوم و با تمام وجودم انرژی جسمانی‌ام را صرف جمع کردن ماهیچه‌های صورتم به سمت بالا می‌کنم تا تصویری از لبخند را با اجبار تقدیم همسایه‌ای با دستانی گرم کنم و ناگاه تمام انرژی‌ام تهی و صورتم خالی می‌شود و عابری مطابق معمول از سر مزاج زیبا پسند بشری نگاهش را به زیبایی‌ام می‌دوزد. برای بار دوم تمام قوای صورتم را به کار می‌برم و لب‌هایم را همچون دلقکی بی اراده برایش می‌کشم تا احساس انسان بودن را درون خود نکشم.