بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

خانه را نقش فساد است به سقف، سرنگون خواهد شد بر سرما. گاه می‌لرزد با روی سکوت: غول‌ها سر به زمین می‌سایند. پای در پیش مبادا بنهید، چشم‌ها در ره شب می‌پایند!

دیرزمانی است روی شاخۀ این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست. نیست هم‌آهنگ او صدایی، رنگی. چون من در این دیار، تنها، تنهاست. گرچه درونش همیشه پر زهیاهوست، مانده بر این پرده لیک صورت خاموش. روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می‌رود از هوش. راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا، قالب خاموش او صدایی گویاست. می‌گذرد لحظه‌ها به چشمش بیدار، پیکر او لیک سایه ــ روشن رؤیاست.

پیکر من مرگ را از خویش می‌راند.

گر به گوش آید صدایی خشک‌: استخوان مرده می‌لغزد درون گور.

دیدم که درخت، هست. وقتی که درخت هست پیداست که باید بود، باید بود و رد روایت را تا متن سپید دنبال کرد. اما ای یأس ملون!

ــ عاشق. ــ و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد. ــ چه فکر نازک غمناکی! ــ و غم تبسم پوشیدۀ نگاه گیاه است.

باز شد درهای بیداری. پای درها لحظۀ وحشت فرو لغزید. سایۀ تردید در مرز شب جادو گسست از هم. روزن رؤیا بخار نور را نوشید.

دنگ... دنگ...، دنگ...، ساعت گیج زمان در شب عمر می‌زند پی‌درپی زنگ. زهر این فکر که این دم گذر است می‌شود نقش به دیوار رگ هستی من. لحظه‌ام پر شده از لذت یا به زنگار غمی آلوده است. لیک چون باید این دم گذرد، پس اگر می‌گریم گریه‌ام بی‌ثمر است. و اگر می‌خندم خنده‌ام بیهوده است. دنگ...، دنگ...، لحظه‌ها می‌گذرد. آنچه بگذشت، نمی‌آید باز. قصه‌ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز.

چشم می‌دوزد خیال روز و شب از درون دل به تصویر امید.

دیر گاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است. بانگی از دور مرا می‌خواند، لیک پاهایم در قیر شب است. رخنه‌ای نیست در این تاریکی‌: در و دیوار بهم پیوسته. سایه‌ای لغزد اگر روی زمین نقش وهمی است ز بندی رسته. نفس آدم‌ها سر بسر افسرده است. روزگاری است در این گوشۀ پژمردۀ هوا هر نشاطی مرده است. دست جادویی شب در به روی من و غم می‌بندد. می‌کنم هرچه تلاش، او به من می‌خندد. نقش‌هایی که کشیدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود.

و غم اشارۀ محوی به رد وحدت اشیاست

من ندیدم بیدی، سایه‌اش را بفروشد به زمین. رایگان می‌بخشد، نارون شاخۀ خود را به کلاغ. هر کجا برگی هست، شور من می‌شکفد.

شب سردی است، و من افسرده. راه دوری است، و پایی خسته. تیرگی هست و چراغی مرده. می‌کنم، تنها، از جاده عبور: دور ماندند ز من آدم‌ها. سایه‌ای از سر دیوار گذشت، غمی افزود مرا بر غم‌ها.

دیدم قدری گرفته‌ام. انسان وقتی دلش گرفت از پی تدبیر می‌رود.

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینۀ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.

جنبشی نیست در این خاموشی‌: دست‌ها، پاها در قیر شب است.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

من نمی‌دانم که چرا می‌گویند: اسب حیوان نجیبی است، کبوتر                               زیباست. و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست. گل شبدر چه کم از لالۀ قرمز دارد. چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید

من مسلمانم. قبله‌ام یک گل سرخ. جانمازم چشمه، مهرم نور. دشت سجادۀ من. من وضو با تپش پنجره‌ها می‌گیرم. در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف.

جهان، آلودۀ خواب است. فرو بسته است وحشت در به روی هر تپش، هر بانگ چنان که من به روی خویش در این خلوت که نقش دلپذیرش نیست و دیوارش فرو می‌خواندم در گوش: میان این همه انگار چه پنهان رنگ‌ها دارد فریب زیست! شب از وحشت گرانبار است. جهان آلودۀ خواب است و من در وهم خود بیدار: چه دیگر طرح می‌ریزد فریب زیست در این خلوت که حیرت نقش دیوار است؟