بریده‌هایی از کتاب زندگی پنهان نویسنده‌ ها

او به من کتاب خواندن را یاد داد. به من آموخت که می‌توانم هر اطلاعاتی را که نیاز دارم، از کتاب‌ها به‌دست بیاورم. شاید همین هم باعث شد فاصلهٔ بین ما بیشتر شود. کتاب‌ها خیلی بیشتر از آنچه فکرش را می‌کنیم ممکن است بین آدم‌ها جدایی بیندازند و حتی باعث مرگ یا آزارشان شوند.

چه رمانی خوب است؟ رمانی که در آن شخصیت‌هایی را خلق می‌کنی که عشق و همدردی مخاطبانت را برمی‌انگیزند. سپس این شخصیت‌ها را می‌کشی و به احساسات خوانندگانت آسیب وارد می‌کنی. به‌این‌ترتیب برای همیشه در ذهنشان باقی می‌مانی.

برای همین هم کتاب خواندن را خیلی دوست داشتم. برای آنکه بتوانم زندگی‌های گوناگونی را تجربه کنم. اگر کتاب‌ها قرار نباشد زندگیِ ما را تغییر دهند، پس اصلاً چه سودی دارند؟

تنها راه رهایی شکست‌خوردگان این است که آرزوی پیروزی نداشته باشند. ویرژیل

زخم‌هایی که در زندگی ما پدید می‌آیند درمانی ندارند. ما هم همیشه در تلاشیم تا داستانی را تعریف کنیم که بتواند به‌خوبی این زخم‌ها را نشان دهد. النا فرانت

یعنی شما دارین بهم می‌گین ندونستن بهتر از دونستن حقیقته؟ نه همیشه، ولی از من می‌شنوی، یه موقع‌هایی بهتره از هیچ‌چی خبر نداشته باشی.

دست برداشتن از نوشتن اشتباه زندگی من بود. نوشتن به زندگی‌ت و به افکارت شکل می‌ده، حالت می‌ده.

می‌شد به‌خوبی لزوم دوست داشتن طرف مقابل و دوست داشته شدن توسط او را احساس کرد.

می‌شد به‌خوبی لزوم دوست داشتن طرف مقابل و دوست داشته شدن توسط او را احساس کرد.

هر شخص سایه‌ای‌ست که هیچ‌گاه نخواهیم توانست به آن نفوذ کنیم. تنها می‌توانیم تصوری از آن داشته باشیم، تصوری آمیخته با عشق و نفرت. مارسل پروست

به نظر شما، اجرای عدالت درمورد مرده‌ها بی‌فایده‌ست؟ مرده‌ها دیگه توی این دنیا نیستن. هر جا هم که باشن، اصلاً به مقاله‌هایی که شما می‌نویسین اهمیتی نمی‌دن. خیالتون راحت باشه.

به نظر شما، اجرای عدالت درمورد مرده‌ها بی‌فایده‌ست؟ مرده‌ها دیگه توی این دنیا نیستن. هر جا هم که باشن، اصلاً به مقاله‌هایی که شما می‌نویسین اهمیتی نمی‌دن. خیالتون راحت باشه.

دارم بهتون یاد می‌دم روی چیزهایی وقت بذارین که فایده داشته باشن.

شما دارین با کلمات بازی می‌کنین. این هنر یه نویسنده‌ست. من فکر کردم شما دیگه نویسنده نیستین! یه کتاب که بنویسی، تا آخر عمرت نویسنده‌ای!

اگه بخوای فقط کارهای قانونی انجام بدی، هیچ‌وقت تبدیل به یه نویسندهٔ خوب نمی‌شی. هنر نوشتن، یعنی تخطی از قانون.

ولی ارزشش رو داره نیتن، نداره؟ بله داره، ولی می‌دونی چرا؟ برای اینکه احساس خدایی بهت دست می‌ده. دقیقاً! از زمانی‌که یه کتاب رو شروع می‌کنی تا زمانی‌که تموم می‌شه، اختیار همهٔ شخصیت‌های داستان دست توئه.

نویسندگی یه شغل پاره‌وقت نیست. یه شغل بیست‌وچهار ساعته‌ست. هیچ‌وقت تعطیلات نداری، همیشه در حال نوشتنی و دائم باید با شخصیت‌های داستانت سروکله بزنی.

ساگان بهترین تعریف رو ارائه داده بود: نویسنده یه حیوون بیچاره‌ست که توی یه قفس اسیر شده. تو وقتی داری یه چیزی می‌نویسی، دیگه کاری با زن و بچه‌ت نداری. دراصل تمارض می‌کنی که داری با اونها زندگی می‌کنی. درست از لحظه‌ای که نوشتن یه کتاب رو شروع می‌کنی، دیگه زمانت رو با شخصیت‌های کتابت سپری می‌کنی. حالا هر چقدر که طول بکشه.

به نظر من نویسندگی برای افرادی که سلامت عقلی دارن نیست. این کار بیشتر به درد کسایی می‌خوره که شیزوفرنی دارن. برای نوشتن، تو باید هم‌زمان توی این دنیا و خارج از اون باشی. نمی‌دونم حالا منظورم رو می‌گیری یا نه!

یعنی کار اصلی یک نویسنده همینه؟ ساختن احساسات؟ نیتن شانه‌هایش را تکان داد. حداقل من وقتی یه رمان رو می‌خونم، این انتظار رو ازش دارم.