بریده‌هایی از کتاب ماجرای فکر آوینی

شرط پخش «خنجر و شقایق» را حذف صدای شهید آوینی از روی فیلم قرار می‌دهند. شما خودتان پرتقال‌فروش را پیدا کنید!

ترسِ این‌ها از آوینی از آن‌جا آغاز شد که این حرف‌ها بتواند قدرت مطالبه‌گرانه داشته باشد و فقط در حوزهٔ چاپ کتاب و مقاله نباشد.

می‌گفت اگر پشت این مقالات فریاد نباشد و عمل نباشد، سوسول‌بازی است. آن‌ها مگر بدشان می‌آید ما یک مجله داشته باشیم که نقد توسعه کنیم و آن‌ها صد مجله داشته باشند و ما را نقد کنند؟! چه اتفاقی خواهد افتاد؟

آوینی می‌گوید: هیهات که اجازه دهیم روشن‌فکران وارث انقلاب شوند! حالا همین جریان روشن‌فکری در حوزهٔ سینما رسوخ کرده، در حوزهٔ مجلات رسوخ کرده. جالب این‌جاست که بعضی وقت‌ها با پول جریان‌های انقلابی این حرف‌ها زده می‌شود.

آقای محمد هاشمی و خاتمی و زم کجا هستند و متعلق به کدام تفکرند؟ این‌ها آدم‌هایی هستند که می‌خواستند از بسیجی، یک بسیجیِ قطره‌چکان و خنثی بسازند. بسیجی‌ای که امام دنبال او بود، این است که جنگ هنوز تمام نشده و باید وسط میدان باشند و با جریان سرمایه‌داری مبارزه کنند.

تقلیل آوینی به این‌که چه لباس و شلواری می‌پوشید، خنده‌دار است.

خود آقای نصیری برای من تعریف می‌کرد که اشکال ندارد ما یک مطلب می‌نویسیم، آوینی جواب می‌دهد؛ آوینی یک مطلب می‌نویسد، ما جواب می‌دهیم. آوینی گفت: نخیر، قرار نیست شما همدیگر را بزنید و خودزنی کنید؛ شما به اندازهٔ کافی دشمن دارید! اگر هم نقد درون‌گفتمانی می‌کنید درِگوشی است، نه در رسانه و علیه همدیگر.

وقتی که انقلاب رخ داد، جریان جهانی نظام سلطه، در مقابل آن ساکت ننشست. این‌ها توانستند در داخل کشور، یک شبکهٔ روشن‌فکری را سازماندهی کنند که محوریت آن در داخل با شخص عبدالکریم سروش بود؛

نمی‌گویم همه خائن بودند؛ خیلی از مسئولین نمی‌فهمیدند.

از زمان ورود خاتمی به وزارت ارشاد، خط فرهنگیِ ضدانقلابی‌گری تقویت شد / جریان اختناق فرهنگی که سروش ایجاد کرده بود، سبب اخطار به آوینی می‌شد.

اسم بزرگراه را همت می‌گذاریم، بعد کلّ بیلبوردهایش را به اقتصاد کاپیتالیستی تبدیل می‌کنیم!

می‌گفتند: وجود تابلوهای شهدا در اتوبان قم باعث تصادف می‌شود. حضرت امام هم نظر کارشناسی دادند که اگر واقعاً وجود عکس‌های شهدا باعث تصادف می‌شود، تابلوها را بردارید. خیلی‌ها گفتند واقعاً حرف معقولی زده شد، اما بعدها جای همان تابلوها، تابلوهای بزرگ گلدستون، سامسونگ و سونی زده شد و کسی نگفت این‌ها باعث حواس‌پرتی رانندگان و تصادف می‌شود!

مملکتی که بیست میلیون جوان دارد، باید بیست میلیون تفنگ‌دار داشته باشد؛ در حالی که از بیست میلیون جوان، جمعاً دو - سه میلیون نفر بیشتر در جنگ مشارکت نداشتند. صف‌های کنکور ما، طولانی‌تر از صف‌های اعزام به جبهه بود.

اقلیتی جنگیدند تا اکثریتی زندگی کنند

هنر سرگرمی نیست. ممکن است پیامد آن سرگرمی باشد، اما خودِ هنر سرگرمی نیست

اهل ولایت از سیطرهٔ زمان، مکان و تاریخ طبیعت خارج هستند، چه برسد به روش‌ها و ابزار تمدن.

کسانی که نگاه خطی به تاریخ ندارند، می‌گویند اگر چین یا ایران، سینما را اختراع نکرده است، به معنای این نیست که نمی‌توانسته این کار را بکند، بلکه به معنای این است که نمی‌خواسته است این کار را انجام دهد. اصلاً این شأن، شأنی از تمدن ایرانی یا هندی یا چینی نیست.

حد فاصل سال‌های ۶۸ تا ۷۲، سنگین‌ترین پروژهٔ «مدرنیزاسیون ایران» شکل می‌گیرد.

آوینی معتقد است انسانی که خودآگاهی تاریخی نداشته باشد، به همین ورطه خواهد افتاد؛ یعنی نادانسته خودخداپندار می‌شود.

آوینی معنای اومانیسم را «خودخداپنداری و اصالت نفس امّاره» می‌داند.