بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

طبق گفتهٔ کارشناسان، شما نمی‌توانید بدون ترس «عاشق» شوید، اما عشق بدون ترس، یک عشق خالص و بالغ است.

به دنبال ستایش مخلوق هستم چون جرئت پرستیدن خالق را ندارم.

«خب اولش این‌که از خوشحالی اونا حسودیم می‌شه. و دومیش اینه که عصبانی میشم وقتی می‌بینم بدون فکرکردن تصمیم می‌گیرن

این بچه یک بنای یادبود از رابطهٔ سرد و بی‌عاطفه‌ای است که ما به دست خود ساخته‌ایم - ما نماد چیزی را ساخته‌ایم که ارزش نمادینه شدن را نداشت: یک عمارت از گوشت انسان، که به همان نسبتی که عشق ما کوچک‌تر می‌شود و به زمان مرگ خود نزدیک‌تر، او هم رشد می‌کند و قد می‌کشد.

واضح بود که انتقاد آتش جدیدی است که نخواهد مرد. داشتن فرزند به معنای چهارمیخ‌شدن روی میلهٔ مسئولیت‌پذیری است.

چیزی بدتر از این نیست که تو را صدا بزنند و تو با شنیدن نامت لرزش ناامیدکننده‌ای بر تن و بدن خود حس کنی، و یا وقتی نام خود را روی کاغذ می‌بینی حسی به آن نداشته باشی، به همین دلیل بیش‌تر امضاها خرچنگ قورباغه‌ای و به سختی خوانا هستند: شورشی ناخودآگاه بر علیه نام خود، تلاشی برای خردکردن آن.

کبریتی که فیتیلهٔ انسانی را روشن می‌کند. در قصر خالی از عشق، بچه‌ای ساخته بودیم

مار ابلیسی که همه چیز را خواهد بلعید! پستاندار کچلی که زبانی جز گریه بلد نیست! زندگی من به پایان رسید.

در این حین حس عجیبی به سراغم آمد که با من به زبانی نه متشکل از واژه‌ها بلکه انرژی و ارتعاش صحبت می‌شود.

او می‌دانست در بیرون کردن کسی که خودش با یک اشاره پا به فرار می‌گذارد، هیچ لذتی وجود ندارد.

«غمگین بودم - بچه‌های دیگر شاد و پرحرف بودند. حس برتری نسبت به آن‌ها داشتم - اما فرومایه تلقی می‌شدم: حسادت کردم. من آماده بودم تا به همهٔ دنیا عشق بورزم - هیچ کسی من را نمی‌فهمد: و من تنفر ورزیدن را آموختم.»

این عشق حاصل هم‌زمانی یک مکان اشتباه در یک زمان اشتباه بود. عشق او نسبت به من مثل عشق یک مرد گرسنه نسبت به هر غذای آشغالی است که جلویش می‌گذاری، پس برای رفع گرسنگی‌اش، هیچ شکایتی از آشپزی نمی‌کند. در این قیاس من همان غذای آشغالی هستم

سرم زمزمه می‌کرد نه ولی دهانم گفت: «آره.»

در این حین بسیاری از افکار معقولم به‌محض خارج شدن از دهان و تبدیل شدن به کلمه ناقص و معیوب می‌شدند.

به چشمانش خیره شدم که پر شده بود از چشم‌اندازهای سرزمینی که تاکنون ندیده است.

ترحم برادر خودسر و گمشدهٔ دلسوزی است. ترحم نمی‌داند که باید با خود چکار کند و درنهایت می‌گوید آخی.

خدا می‌گوید که زندگی یک هدیه بوده است که تو حتی زحمت باز کردن آن را به خودت نداده‌ای. سپس مرا محکوم به نابودی می‌کند.

زمان سفر برای رفتن به سرزمین‌های جدید و تکرار همان عادت‌های قدیمی بود. آرزوهای جدید! ناامیدی‌های جدید! تلاش‌ها و شکست‌های جدید! سؤال‌های جدید

تقریبا هیچ شرایطی وجود ندارد تا خودت را درگیر موقعیت‌هایی این چنین نکنی، موقعیت‌هایی که در آن خواستار چیزی باشی که متعلق به دیگری است.

آتش همیشه چندین حقه در آستین‌های شعله‌ور خود پنهان کرده است: خاکسترهای گداخته را به هوا پرتاب می‌کند. گداخته‌ها مثل پیک‌هایی سوار بر باد شده و در مقصدی با چندین کیلومتر فاصله فرود می‌آیند با هدف شروع آتش‌سوزی‌های جدید، در همین حین آتش اصلی سرفه می‌کند و بچه‌هایش طغیان‌کنان برای زنده ماندن تلاش می‌کنند. آتش احمق نیست. او مثل دیوانه رشد می‌کند و شعله‌ور می‌شود.