بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

عشق ورزیدن به کسی که برای احساسات شما ارزشی قائل نیست، شاید در کتاب‌ها هیجان‌انگیز باشد، اما در زندگی واقعی به‌طور غیرقابل تحملی خسته کننده است. من به تو می‌گویم که چه چیزی هیجان‌انگیز است: شب‌های پرشور و حرارت. اما نشستن در ایوان خانهٔ زنی که خوابیده است و در مورد تو رؤیا نمی‌بیند، خسته‌کننده و به‌طور ساده غم‌انگیز است.

می‌خوام بمیرم چون موجودی با تاریخ مصرفم! می‌خوام بمیرم چون یه مردم و این کاریه که مردا می‌کنن، خرد میشن، می‌پوسن و ناپدید میشن!

تنها خدا قادر به خلاقیت، ایجاد، نابودی، متلاشی و الهام بخشی نیست؛ یک مرد هم به وقت خودش قادر به انجام چنین کارهایی است. نه در شش روز آفرینش که می‌دانید تنها چه کسی توانایی‌اش را دارد. نیازی به عجله نیست. حتی اگر در پایان زحماتم، تنها باعث گسترش تنفر و بی‌تفاوتی شوم، باز هم می‌دانم که وظیفه دارم تا تلاش خود را بکنم، چون این بیداری من است، و همه چیز دربارهٔ بیداری همین هست: بلند شدن. چه فایده‌ای در بیدار شدن است اگر بعدش دکمهٔ خواب را فشار دهی و دوباره به تخت بازگردی.

ما با نادانی خودمان را در افکار منفی غوطه‌ور می‌سازیم، غافل از این‌که بارها و بارها فکر کردن به این‌که «گند زدم» شاید به اندازهٔ کشیدن یک کارتن سیگار کَمل بدون فیلتر سرطان‌زا باشد.

برای من واضح است که خدا زادهٔ ذهن بشر است. انسان نتوانسته با خدایی که اصلا شباهتی به او ندارد، کنار بیاید، به همین دلیل است که در نقاشی‌های رنسانس، خدا ورژنی لاغرتر از بابانوئل است. هیوم می‌گوید که انسان فقط کپی و سر هم می‌کند، قادر به اختراع نیست. برای مثال، فرشتگان، انسان‌هایی بالدار هستند. و به همین شیوه می‌توان گفت پاگنده، انسانی با پاهای گنده است. به همین دلیل هم در بیش‌تر «مشاهدات» سیستم‌های فلسفی، ترس‌ها، تمایلات، قضاوت‌ها و اشتیاق را در تک‌تک صفحاتشان می‌دیدم.

«مردم همیشه از کسی که برای زندگی خود استانداردهای فردی در نظر گرفته باشد، خشمگین می‌شوند آن هم به دلیل رفتار خارق‌العاده‌ای که آن فرد به خودش اعطا کرده است. این کار او باعث می‌شود دیگران مانند موجودات عادی احساس تنزّل کنند.»

می‌آورد. جهان بی‌کران باعث شده بود آن‌ها نگاهی هم به خود بیندازند، اگر هم از منظر جاودانگی نبود ولی حداقلش با وضوح بیش‌تر بود. برای چند دقیقه هم که شده در اعماق غوطه‌ور می‌شدند. دیگر حس می‌کردم پاداشم را گرفته‌ام و همهٔ این‌ها جبران خسارت‌هایی بود که جعبهٔ پیشنهاد من به وجود آورده بود.

می‌دونین که ضربه‌های روحی حقیقت دارن و واقعا روی مردم تاثیر می‌ذارن، ضربه‌هایی که ناگهانی‌اند و هم‌چنین طولانی‌مدت اغلب موذی‌ترین اون‌ها هستن، این آسیب‌های طولانی مدت تأثیراتشون همراه با چیزهای دیگه کنار تو رشد می‌کنه و مثل یه دندون به بخشی از وجودت تبدیل می‌شه.»

«همهٔ ما در جویبار زندگی افتاده‌ایم ولی برخی از ما هنوز به ستارگان نگاهی می‌اندازند» و «به جهان از منظر ابدیت نگاه کنید»

تو زندگی را به تنهایی تجربه می‌کنی، می‌توانی به هر اندازه که دوست داری با دیگری صمیمی شوی، اما همیشه یه قسمتی از تو و وجود تو هست که غیرقابل دسترسی و ارتباط است؛ تو تنها خواهی مرد و این تجربه هم به تنهایی متعلق به توست، ممکن است یک دوجین چشم انتظار داشته باشی که عاشقت باشند، اما تنهایی تو از بدو تولد تا مرگ ادامه دارد که غیرقابل‌نفوذ است.

خیلی از آدمای مستعد خودکشی اون‌قدر برای نوشتن آخرین حرف‌هاشون وقت تلف کردن که آخر سر از پیری مردن! تو هم این اشتباه رو تکرار نکن. وقتی نوبت به گرفتن جونت می‌رسه، آمادگی داشتن خودش یه طفره رفتنه.

طمع رو پایین بیارین تا زندگی صد ساله داشته باشین. چیزی رو که برای راحتی نیاز دارین به دست بیارین و یه مدت باهاش خوش باشین. مثل کوره روشن باشین و بسوزین، بعدش روشنایی خودتون رو از دنیا مخفی کنین.

در تعجبم چرا ما آرزو داریم تا عزیزانمان به زندگی بازگردند، در صورتی که این‌قدر به وضوح زندگی فلاکت‌باری در گذشته داشتند؟ یعنی ما تا این حد از آن‌ها متنفر هستیم؟

مردم به‌طرز حیرت‌انگیزی در جعل خوشبختی مهارت دارند. به نوعی طبیعت دوم آن‌هاست، مانند چک کردن تلفن عمومی برای سکه‌ها آن هم پس از برقراری تماس

«جاسپر یادت باشه. غرور اولین چیز تو زندگیه که باید ازش فاصله بگیری. غرور برای این خوبه که تو راجع‌به خودت حس خوبی داشته باشی. مثل اینه که تو به هویج چروک شده یه دست کت و شلوار بپوشونی و ببریش تئاتر و بعدش هم تظاهر کنی که اون یه شخص مهمه. اولین قدم برای آزادی، آزاد شدن از احترام به خوده. درک می‌کنم که چرا برای بعضی‌ها به دردبخوره. وقتی مردم چیزی واسه خودشون ندارن، حداقلش می‌تونن غرورشون رو حفظ کنن. واسه اینه که به فقرا لقب شرافت داده شده چون ظرف غذاشون خالیه. گوشِت با منه؟ این خیلی مهمه جاسپر. ازت می‌خوام دور و بر چیزایی مثل شرافت، غرور، یا احترام به خودت نباشی. اینا فقط چیزایی هستن که سرتو باهاش به باد می‌دی.»

مردانی بر روی زمین پا گذاشته‌اند که قوانینی را برای شکستن روح مردم وضع می‌کنند. کسانی هم که در این دنیا روحشان توسط آنان شکسته می‌شود، برای شکستن همین قوانین روی زمین پا می‌گذارند. و کسانی هم این‌جا هستند تا بشکنند قوانین مردانی که قوانین می‌شکنند و روح مردم را می‌آزارند، من یکی از این مردان هستم.

حتی خودخواه‌هایی با اعتمادبه‌نفس بالا هم یک بخش تاریکی در وجودشان نهفته است که به‌خوبی جلو رفتن همه چیز مشکوک‌اند.

از دست‌دادن راز یعنی از دست‌دادن امنیت، آزادی و زندگی.

در حقیقت، در برخی شرایط، بخشش خود عملی نابخشودنی است.

تمام چیزی که می‌دانم این است که چه کسی نیستم.