بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

«خنده داره که شما واسه دکتر و وکیل شدن باید آموزش ببینید ولی برای والدین شدن نه.

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

من نمردم. اما زنده هم نماندم.

بخشش تو کتاب مقدس خیلی کار بزرگیه، اما هیچ‌جایی از اون نگفته که باید خودت رو هم ببخشی.

«خنده داره که شما واسه دکتر و وکیل شدن باید آموزش ببینید ولی برای والدین شدن نه. هر احمقی می‌تونه پدر یا مادر بشه، حتی به اندازهٔ سمینار یه روزه هم نیاز نیست واسش وقت گذاشت.

شما هرگز نشنیده‌اید که یک ورزشکار حس بویایی خود را در یک تصادف فجیع از دست بدهد، البته به یک دلیل بسیار خوب، چون دنیا باید درس‌های مشقت‌بار خود را به طریقی به ما بیاموزد که ما قادر نباشیم زندگی پس از آن اتفاق را به‌طور عادی سپری کنیم، یک ورزشکار باید پاهایش را از دست بدهد، فیلسوف توان ذهنی خود را، نقاش چشمانش را، موسیقی‌دان شنوایی، و آشپز حس چشایی‌اش را. و درسی که دنیا به من داد؟ من آزادی خود را از دست دادم

کی از آدمایی که جا می‌زنن، خوشش میاد؟» «آدمای جا زن دیگه»

وقتی که در میان بحران شخصی دست‌وپنجه نرم می‌کنی، شهر چهره‌ای بی‌رحم و بی‌تفاوت به خود می‌گیرد. این دردآور است که هیچ‌کس برای گرفتن دست تو چند لحظه‌ای هم متوقف نمی‌شود.

وقتی تلاش می‌کنی تا کسی را از ذهنت بیرون کنی، این تلاش خود تبدیل به‌خاطره می‌شود، بعد مجبوری تلاش کنی تا این کار را هم فراموش کنی که این عمل هم خود خاطره‌ای شده و در ذهنت ماندگار می‌شود

مردم فکر می‌کنن که برای رشد و توسعه به توجه نیاز دارن. هیچ‌کس تحمل ناشناس بودن رو نداره.

بودایی‌ها درست می‌گویند. مردان گناهکار به مرگ محکوم نمی‌شوند، به زندگی محکوم می‌شوند

خدا می‌گوید که زندگی یک هدیه بوده است که تو حتی زحمت باز کردن آن را به خودت نداده‌ای. سپس مرا محکوم به نابودی می‌کند.

یا دربارهٔ این‌که موقعی که بچه هستی، برای مانع شدن تو از پیروی جمع با این جمله به تو حمله می‌کنند که «اگر همه از روی پل بپرند، تو هم باید بپری؟» اما وقتی بزرگ‌سال هستید و ناگهان متفاوت بودن جرم محسوب می‌شود، مردم می‌گویند: «هی، همه از روی پل می‌پرند، تو چرا نمی‌پری؟»

زمان داشت مرا می‌کشت و من هم با کشتن زمان، تلافی می‌کردم

خیلی کم پیش می‌آید که کسی واقعا به تو توصیه‌ای کاربردی بکند. معمولا می‌گویند: «نگران نباش» و «همه چی روبه‌راه می‌شه» که نه تنها کاربردی نیست بلکه اوضاع را بدتر هم می‌کند

مردم اسمش را الهام گذاشته‌اند: ایده‌های ناگهانی که در ذهنت فوران می‌کنند

خوب می‌دانیم که مقصر بدختی‌هایمان، خود ما هستیم و نه دیگران.

آیا سنگینی بار مسئولیتی را که تنها با بودنت باعث خوشحالی کسی می‌شوی را درک می‌کنی؟ فکر نکنم بدانی.

وقتی تمام وقت در مورد کسی حرف می‌زنی، دوست داشتن آن فرد سخت می‌شود حتی اگر مرده باشد

«مردم به دنبال پاسخ نیستند، آن‌ها به دنبال حقایقی برای اثبات خود هستند.»