بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

بالای سرم آسمان مثل جمجمه‌ای ترک‌خرده باز شده بود. ستاره‌ها به مانند دانه‌های عرق می‌درخشیدند

وقتی که داری سقوط می‌کنی، تنها چیزی که می‌توانی به آن چنگ بزنی خود خودت هستی.

آن‌ها از پرواز نعشهٔ خود سرخوش بودند و سعادتمند، چون خدایان آن‌ها از نوع درونی نبود، از آن‌هایی که واقعا نمی‌تواند در یک بحران ملموس و چند روزه مثل یک کشتی در حال غرق به تو کمک کند. خدایان آن‌ها از نوع قدیمی بودند، از آن‌هایی که کل طبیعت را به سمت خواسته‌های فردی خود سوق می‌دهد. چه شانسی! خدایان آن‌ها در واقع به حرف مردم گوش می‌دهد و بعضی اوقات هم دخالت می‌کند. خدایان آن‌ها با التفات‌های شخصی سر و کار دارد! کسی که شما آن را می‌شناسید! به همین دلیل هم تجربه‌های خصوصی آن‌ها هیچ موقع وحشت سرد ما را نچشیده است: ما انتظار نداشتیم که انگشت شست و اشارهٔ بزرگی از آسمان فرود آید تا ما را از مهلکه نجات دهد.

عصبانی بود از این‌که مرگش نمایشی منحصر به فرد از یک تراژدی محسوب نمی‌شد. مردن در میان آدم‌های رو به موت، تنها به عنوان یک عدد، خاری در چشمش بود.

از این‌که من تناسخ زود بهنگام نفس هنوز زندهٔ او بودم دست بکشد و حالا فکر می‌کرد اگر من بمیرم، ممکن است او زنده بماند.

تعجب‌آور بود که چطور این حیوان‌های انسان‌نمای در حال مرگ می‌توانستند در چنین سیرکی آرامش خود را حفظ کنند.

این غریبه‌های نقش فرعی که در آخرین لحظات برای حضور به عنوان بازیگر مهمان در آخرین پردهٔ زندگی یک مرد دعوت شده بودند، می‌خواستند همه چیز را بدانند.

فراری تقریبا همسن من بود، با چشمانی بزرگ و زیبا که برای چهرهٔ نقاشی شده‌اش زیادی بزرگ بود. موهای بلند و فرفری داشت و مژه‌های فرفری. همه چیز دربارهٔ او بلند و فرفری بود.

شب‌ها به آسمان خیره می‌شدیم، جایی که ستاره‌ها در اشکال مختلفی در آن شنا می‌کردند و به نوعی به‌خاطر صداهای گریه و فریاد، و ناله‌های از سر هذیان که عمدتا از طرف پدر بود، تهدیدآمیز جلوه می‌کردند.

پس اگه نمی‌خوای به کسی مثل پدرت تبدیل بشی، پس نباید مثل اون فکر کنی توی یه گوشه هستی. باید فکر کنی که توی یه فضای آزادی، و تنها راه برای انجام این کار لذت بردن از این هست که ندونی چی درسته و چی غلطه، زندگی رو بازی کن بدون این‌که سعی کنی از قوانینش سر دربیاری. از قضاوت زندگی دست بردار، از بی‌فایدگی لذت ببر، از توهمات قتل سرخور نشو، یادت باشه مردان گرسنه می‌میرن در حالی که مردان روزه‌دار زنده می‌مونن. اون موقع که خیال و آرزوهات فرو ریخت تو فقط بخند. و از همه مهم‌تر، به‌خاطر هر دقیقه‌ای که توی این جهنم نفس می‌کشی سپاسگزار باش.»

شخصی یک بار گفته بود که در پنجاه سالگی هر کسی صاحب چهره‌ای می‌شود که لیاقتش را دارد. خب، متأسفم، اما هیچ کسی در هیچ سنی لیاقت چهرهٔ پدرم را نداشت که داشت به سمت ما می‌آمد

اما آن‌ها بودند، فراری‌ها، آن‌ها بودند که عبارات همزاد ناامیدی و امید انسانی را به نمایش گذاشته بودند، دزدکی به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شدند و با بدگمانی بیش‌ازحدی کرجی را بررسی می‌کردند. آن‌ها احمق نبودند. می‌دانستند که زندگی خود را روی شیر یا خط قمار کرده‌اند. عمیقا شک داشتند که این کشتی زنگ‌زده بتواند احتمالا وسیلهٔ رهایی آن‌ها باشد. آن‌ها را نگاه می‌کردم و از خود می‌پرسیدم: آیا قبل از پایان سفر، به آدمخواری متوسل می‌شویم؟ آیا می‌توانم ران آن مرد را بخورم و مایعات نخاعی آن زن و به دنبالش صفرایش را بنوشم؟

خورشید در افق پدیدار شده و نورش را از میان مه می‌تاباند. بالای سرمان تنها می‌توانستیم ابرهایی به شکل سرهای بریده ببینیم.

بعد از همهٔ چیزهایی که در زندگی شاهدش بودم، تقریبا خود را متقاعد کرده بودم که چرخ تاریخِ زندگی شخصی بر پایهٔ تفکر می‌چرخد، و بنابراین تاریخ من گل‌آلود است چون تفکر من گل‌آلود بوده است. تصور کردم هر آنچه تا به امروز تجربه کرده بودم احتمالا تحقق ترس‌های من بوده است

دلخوشی چندانی نبود از این‌که با این سم نسبت به سم‌های دیگری که در مغازه وجود داشتند، مدت زمان کوتاهی از درد ناله می‌کردیم.

و من نتوانستم کاملا او را متقاعد کنم که هر مرد در حال مرگی مراسم باستانی مخصوص به خود را دارد. برخی دست عزیزان خود را به دست می‌گیرند، و برخی هم رابطهٔ جنسی محافظت نشده و استثمارگرانهٔ جهان سوم را ترجیح می‌دهند.

نمی‌خواستم نفرین پدر از آن سوی قبر دامن مرا بگیرد، یا امواج کوچک گناه آیندهٔ پر از آرامشم را به هم بزند. اما مهم‌تر از همهٔ این‌ها، این یک سفر احساسی بود: اگر او قرار بود بمیرد، چه در دریا، چه در میان مردم خودش (حالا هر خری که بودند) می‌خواستم آن را به چشم خود ببینم، چشم من در برابر چشم‌های خالی از روح او. تمام زندگی‌ام توسط این مرد به مرزهای فراتر از عقلانیت کشانده شده بود، و از این فکر که خود را درگیر یک عمر زندگی پر از درام او کرده بودم ولی در صحنهٔ آخر حضور نداشته باشم، به خودم توهین می‌کردم. او شاید بدترین دشمن خود باشد، اما بدترین دشمن من هم بود، و لعنت به من اگر می‌توانستم کنار بستر رودخانه صبر کنم تا درست مثل ضرب‌المثل چینی، جسدش روی آب بیاید. من می‌خواستم مردنش را ببینم و دفنش کنم و با دست‌های خالی خود خاک روی قبرش را صاف کنم.

فکر کردم این استثمارکنندگان بی‌غل‌وغش، سندورم رودهٔ تحریک‌پذیر کیهان هستند. با نگاه کردن به این مردان که انگار تمثیلی از همهٔ مردان بودند، تصمیم گرفتم که اگر ناپدید شدن من به معنای وجود نداشتن آن‌ها باشد، با کمال میل آن را می پذیرم.

همان‌طور که آن‌ها در مورد سرنوشت ما تصمیم‌گیری می‌کردند، به یاد آوردم که چطور اورول آینده را به چکمه‌ای توصیف کرده که تا ابد صورت انسان را لگد مال می‌کند. و من فکر کردم همهٔ اطرافم چکمه شده است، مردم به‌قدری وحشتناک هستند که باید تمام نژاد بشریت را به‌خاطر انجام ندادن هیچ کاری در محدود کردن وجودیت خودشان مجازات کرد.

البته که او فقط یک تاجر بود، با همان حس عشق به سود و بی‌تفاوتی نسبت به رنج بشر، درست مثل همتایان شرکت غربی خود. فکر کردم که این مرد می‌توانست یک مدیر اجرایی متوسط در IBM یا مشاورهٔ حقوقی در صنعت دخانیات باشد.