بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

زنی که خود را زیر تیغ جراحی پلاستیک‌های زیادی قرار داده است، طوری که بعد از مرگش خدا با تعجب او را برانداز می‌کند و می‌گوید: «من هرگز این زن را به عمرم ندیده‌ام.»

شخصی یک بار گفته بود که در پنجاه سالگی هر کسی صاحب چهره‌ای می‌شود که لیاقتش را دارد.

به‌طور جزئی باور کرده بودم که اگر شخصیت انسان سرنوشت او باشد، و اگر شخصیت او مجموع اعمال او باشد، و اگر اعمال او نتیجهٔ افکار او باشد، پس شخصیت، اعمال و سرنوشت انسان به آنچه او فکر می‌کند بستگی دارد

اگر زیاد تعصب نداشته باشی و کسی به تو بگوید که آن چیز خاصیت جادویی دارد، حتی در یک دانه شن هم می‌توانی احساس آرامش پیدا کنی.

احمقانه است که فکر می‌کنیم که تنها خدا زمانی صدای ما را می‌شنود که به او توسل می‌کنیم و صدایش می‌زنیم و نه زمان‌هایی که غرق در افکار پلید خود هستیم مثل این‌که امیدار باشم تا فرد نامی بزودی بمیرد تا من بتوانم اتاق او را در اداره تصاحب کنم، چون اتاق او خیلی بهتر از مال من است. درک ما از معنای ایمان این است که خالق نمی‌تواند زمزمه‌های ذهن ما را بشنود مگر این که او را دعوت کرده باشیم.

هرگز نباید پیمان ناگسستنی بست. چون هرگز نخواهی فهمید که سلول‌های بدنت در آینده تو را به چه مسیری خواهند کشاند.

«همهٔ ما در جویبار زندگی افتاده‌ایم ولی برخی از ما هنوز به ستارگان نگاهی می‌اندازند

تمام علائم منع ورود و خروج را دیدم اما از علائم منع آتش‌سوزی و قتل چیزی نبود.

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

«توی چند دههٔ گذشته، اخبار به عنوان سرگرمی ارائه شده. پس اعتیاد مردم به اخبار، اعتیاد به عملکرد اون به عنوان سرگرمیه. اگر تو قدرت تفکر رو با این اعتیاد به اخبار سرگرم کننده ترکیب کنی، اون‌موقع بخشی از صدها میلیون نفر از مردم، عموم تماشاگر که آرزوی صلح بر زمین رو دارن، تحت‌الشعاع بخشی از اون‌هایی قرار می‌گیرن که خواستار قسمت بعدی داستان هستن. اون‌هایی که اخبار رو روشن می‌کنن و متوجه می‌شن که هیچ تحولی رخ نداده و نا امید می‌شن. اونا روزانه دو یا سه بار اخبار رو چک می‌کنن.

با ترس به وضعیت تأسف‌وار رحم و شفقت در این دنیا می‌اندیشیدم، که یک شب با خدای این فراری‌ها شروع به صحبت کردم. گفتم «سلام! چرا تا حالا نگفتی که اگه یه بار دیگه انسانی به دست انسان دیگه رنج بکشه، همه چیز تموم می‌شه. همه چیز رو تموم می‌کنم. چرا تا الان نگفتی، اگه یه بار دیگه مردی از درد گریه کنه چون مرد دیگه‌ای پا روی خرخره‌اش گذاشته، دوشاخه رو از برق می‌کشم. چقدر دلم می‌خواد که این حرف رو بزنی و سر حرفت هم بمونی.

چیزی که باعث می‌شود انسان دیوانه شود فقط تنهایی و رنج نیست، بلکه بودن در وحشتی دایمی است.

سخت است مثل برنده‌ها باشی وقتی به وضوح تو بازنده‌ای، اما نقش ژست خیلی اهمیت دارد.

کثیف‌ترین کاری که می‌شود برای یک مرد رو به موت انجام داد این است که آخرین آرزوی او را برآورده کنی. چطور نمی‌فهمی او آن را نمی‌خواهد؟ آرزوی واقعی او این است که فقط نمیرد.

آیا تابه‌حال کسی بوده که با رضایت به قبر رفته باشد؟ تا زمانی که یک خارش برای خاراندن وجود داشته باشد، رضایتمندی واقعی وجود ندارد. برای من مهم نیست که تو کی هستی؟ یک خارش همیشه وجود دارد.

ولی نمی‌شود با تفکر مثبت از فکر مرگ خلاص شد؛ مثل این می‌ماند که شما فکر کنید «فردا آفتاب از غرب طلوع خواهد کرد. از غرب. از غرب». نتیجه مؤثری نداشت. طبیعت قوانینی دارد که او می‌خواست مقابل آن‌ها مقاومت کند.

درواقع، زن هم نباشد، نباشد، اصلا بهشت هم نباشد، فقط یک بیابان باشد. جهنم، حتی یک جهنم. چراکه وقتی دارم داخل دریاچه‌ای از آتش، عذاب می‌کشم حداقل می‌توانم نعره بکشم، خواهش می‌کنم آیا می‌توانم به آن اعتقاد پیدا کنم؟

بیرون رفتم و به ستاره‌های خالکوبی شده در آسمان نگاه کردم. از آن شب‌های مغناطیسی بود که احساس می‌کردی همه چیز به بدنت جذب می‌شود و یا از آن دفع می‌شود.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم حیوان درونی انسان، برای زنده‌ماندن هیچ نیازی به آب و غذا ندارد و فقط با شایعات می‌تواند سر کند.

هر کس که می‌گوید، زندگی از انسان‌ها هیولا می‌سازد باید به طبیعت خام کودکان نگاهی بیندازد، توله سگ‌هایی که هنوز شکست و پشیمانی، و ناامیدی و خیانت را در زندگی تجربه نکرده‌اند و با این وجود مثل سگ‌های وحشی رفتار می‌کنند.