بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

وقتی تلاش می‌کنی تا کسی را از ذهنت بیرون کنی، این تلاش خود تبدیل به‌خاطره می‌شود، بعد مجبوری تلاش کنی تا این کار را هم فراموش کنی که این عمل هم خود خاطره‌ای شده و در ذهنت ماندگار می‌شود.

«لذت؟ منظورت مثل یه حموم گرم تو زمستونه؟» «خودشه» «دیگه چی؟» «باعث می‌شه فکر کنی زنده‌ای، واقعا زنده.» «به نظر خوب میاد. دیگه چی؟» «چنان گیجت می‌کنه که نمی‌تونی دستت رو از پات تشخیص بدی.» قبلا به این فکر کرده بودم. گفتم «بابا، تا حالا که از عشق به عنوان یه لذت، محرک و حواس پرتی تعریف کردی. چیز دیگه‌ای هم از عشق می‌شه بگی؟» «بیش‌تر از این چی می‌خوای؟» «نمی‌دونم. چیزی که فراتر یا عمیق‌تر باشه؟» «فراتر یا عمیق‌تر؟» «یه چیز معنادارتر؟» «مثلا چی؟» «مطمئن نیستم.» ما به بن‌بست رسیدیم

به او گفتم نگران هستم از این‌که در خانه‌ای به این درن دشتی تمام وعده‌های غذاییش را تنها بخورد، چون صدای طنین‌انداز اصابت قاشق و چنگال موقع خوردن غذا در یک خانهٔ خالی، یکی از پنج صدای برتر غمگین تمام دوران‌هاست.

واقعا، من از آن نوع آدم‌های اهل خودکشی نیستم. بلکه این عادت احمقانه را داشتم که فکر می‌کردم همه چیز بهتر می‌شود، حتی زمانی که همهٔ شواهد خلاف آن را نشان می‌دادند، حتی وقتی همه چیز، بدتر و بدتر و بدتر و بدتر می‌شد.

«دیر یا زود باید خانواده‌هایی با بهرهٔ هوشی پایین را محدود کرد» (ییاتز) و «جمعیت بزرگی از مردم حق زیستن ندارند، چون تنها عذابی برای سایر انسان‌های والامقام هستند» (نیچه). همه، یا به عبارتی دیگر، همهٔ آن کسانی که من می‌شناسم چیزی جز جسدهای در حال فاسد و متعفنی نیستند که سرپا ایستاده‌اند چون تماشای فوتبال را به خواندن ویرژیل ترجیح داده‌اند. «تفریح جمعی، مرگ یک تمدن است.» آن روشنفکران همین‌طور چرندیات خود را مثل تف دهان بیرون انداخته‌اند، اما من می‌گویم، اگر یک مرد به چیز احمقانه‌ای بخندد و تمام بدنش از خوشحالی گُر بگیرد، چه اهمیتی دارد که ناشی از یک اثر هنری عمیق باشد یا بازپخش سریال سحر و افسون؟ حقیقتا، برای چه کسی اهمیت دارد؟ آن مرد فقط یک لحظهٔ درونی فوق‌العاده‌ای را تجربه کرده است، و از همه مهم‌تر، مجانی هم به دست آورده است.

اونا بهت می‌گن! انسان‌ها از این بابت تو دنیا بی‌نظیرن، که بر خلاف سایر حیوانات، آگاهی خودشون رو چنان پیشرفت دادن که باعث به وجود آمدن یک محصول جانبی افتضاح شده: اون‌ها تنها موجوداتی هستن که از مرگ‌ومیر خودشون آگاهی دارن. این حقیقت چنان وحشتناکه که انسان از همون سنین کودکی اون رو در عمق ضمیر ناخوداگاهش دفن می‌کنه. و این کار مردم رو به ماشین‌هایی خونی بدل کرده، به کارخانه‌های گوشتی که معنا تولید می‌کنند. معانی که حس می‌کنن باید به پروژه‌های جاودانهٔ خودشون منتقل کنن - مثل بچه‌هاشون، یا بت‌هاشون، یا آثار هنری‌شون، یا شغل‌هاشون، و یا ملت‌هاشون - چیزی که باور دارن بیش‌تر از اون‌ها زنده می‌مونه. و مشکل هم این‌جاست: مردم حس می‌کنن که برای زنده موندن به این باورها نیاز دارن، اما به‌خاطر همین باورهاشون دارن ناخودآگاه دست به خودکشی می‌زنن.

مردان گناهکار به مرگ محکوم نمی‌شوند، به زندگی محکوم می‌شوند.

رؤیای یک مرد در گرو شکست رؤیای دیگری است.

تنها دو هفته نگذشته بود که حملات شروع شد. هل‌دادن‌ها، کتک‌زدن‌ها، تهدیدکردن‌ها، توهین‌ها، هوکردن و شوخی‌های خرکی، و از همه بدتر سکوت رنج‌آور: تقریبا دویست دانش‌آموز در مدرسهٔ ما بودند، دویست دانش‌آموزی که همگی مرا نادیده می‌گرفتند. این حس سرد نادیده‌گرفته‌شدن مانند آتش تو را می‌سوزاند

مردگان از میان زمان و از میان قرن‌ها برایم سخن می‌گفتند

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

امید داشتم که با خیره شدن به اجرای باشکوه اقیانوس در مواج کردن آبی و روبه‌رو شدن با باد دیوانهٔ دریا، ممکن است به این فکر بیفتد که صحنهٔ نمایش جهانی، چیزی بزرگ‌تر از حد تصور او در داشتن نقشی کلیدی در آن است. اما نه، او به هیچ وجه موجودیت خود را در پس زمینه نمی‌دید و تا آخر در مورد آن جدی بود. او به سوی مرگ همچون شهیدی فدا در راه آرمان‌های مخفی‌اش رفت، بی‌آنکه که خود را ذره‌ای ملامت کند.

«ناسیونالیسم (ملی گرایی) شکل محارم ما است، بت‌پرستی ما، جنون ما. میهن‌پرستی... فرقهٔ آن است... همان‌گونه که عشق به یک فرد، مانع عشق به دیگران شده و آن عشق نیست؛ عشق به کشور هم بخشی از عشق به بشریت نیست، پس عشق نیست، بلکه بت پرستی است.»

مچ او را موقع تمرین شیرین‌ترین لبخند ممکن در آینه عقب ماشین گرفتم، این یعنی او خودش را برای نقش یک آدم ظالم آماده می‌کرد.

فلسفهٔ آن‌ها بر اساس درک این مسئله بود که کل زندگی رنجی بیش نیست، و زندگی هم دقیقا همین‌طور است به خصوص وقتی از دزدی‌کردن، دروغ‌گفتن، رابطه‌ی‌جنسی، تجملات، آبجو و اسپرسوی دوبل هم خبری نباشد

تمامی اتفاقات در پشت چشم‌هایش می‌افتاد، از آن نوع چشم‌هایی که گویی از دورترین گوشه‌های دنیا بازگشته‌اند تا به تو بگویند زحمت رفتن به آن‌جاها را به خود ندهی.

جاسپر چیزی را می‌فهمید که اکثر مردم درک نمی‌کردند: این‌که آدم در حال مرگ هنوز هم تصمیمات مهمی برای زندگی دارد.

آیا من به خودِ جوانم آن‌قدری مطمئن هستم که معیارهای رفتاری‌ام را در طول زندگی به خودم دیکته کنم؟

«جاسپر یادت باشه. غرور اولین چیز تو زندگیه که باید ازش فاصله بگیری. غرور برای این خوبه که تو راجع‌به خودت حس خوبی داشته باشی. مثل اینه که تو به هویج چروک شده یه دست کت و شلوار بپوشونی و ببریش تئاتر و بعدش هم تظاهر کنی که اون یه شخص مهمه.

حتی در این دوزخ بی‌قانون، انسان باید برای خود ارزش‌هایی بسازد.