بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

با خشم گفتم؛ انسان‌ها و قوانینشان. حتی در این دوزخ بی‌قانون، انسان باید برای خود ارزش‌هایی بسازد. بشری که دست به هر کاری می‌زند تا خود را از حیوانات وحشی متمایز سازد.

دربارهٔ این‌که موقعی که بچه هستی، برای مانع شدن تو از پیروی جمع با این جمله به تو حمله می‌کنند که «اگر همه از روی پل بپرند، تو هم باید بپری؟» اما وقتی بزرگ‌سال هستید و ناگهان متفاوت بودن جرم محسوب می‌شود، مردم می‌گویند: «هی، همه از روی پل می‌پرند، تو چرا نمی‌پری؟»

دربارهٔ همه چیز حرف می‌زدیم. ولی حیف که من همیشه نسبت به نظر دیگران بی‌حوصله و بی‌تاب بودم چون مطمئن بودم فقط شنیده‌هایشان را تکرار می‌کنند یا تفکراتی را بالا می‌آورند که در کودکی به آن‌ها خورانده شده است. خب هر کسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و من هرگز حرف کسی را که در حال اظهارنظر است، قطع نمی‌کنم. اما می‌توانی مطمئن باشی که واقعا نظر خودشان است؟ من که نمی‌توانم.

دربارهٔ همه چیز حرف می‌زدیم. ولی حیف که من همیشه نسبت به نظر دیگران بی‌حوصله و بی‌تاب بودم چون مطمئن بودم فقط شنیده‌هایشان را تکرار می‌کنند یا تفکراتی را بالا می‌آورند که در کودکی به آن‌ها خورانده شده است. خب هر کسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و من هرگز حرف کسی را که در حال اظهارنظر است، قطع نمی‌کنم. اما می‌توانی مطمئن باشی که واقعا نظر خودشان است؟ من که نمی‌توانم.

دربارهٔ همه چیز حرف می‌زدیم. ولی حیف که من همیشه نسبت به نظر دیگران بی‌حوصله و بی‌تاب بودم چون مطمئن بودم فقط شنیده‌هایشان را تکرار می‌کنند یا تفکراتی را بالا می‌آورند که در کودکی به آن‌ها خورانده شده است.

برای شناختن من یواشکی سراغ نوشته‌هایی رفته بود که در کتاب‌ها زیرشان خط کشیده بودم. روز قبل این را در کتاب شعر لرمونتیف پیدا کرده بود: «غمگین بودم - بچه‌های دیگر شاد و پرحرف بودند. حس برتری نسبت به آن‌ها داشتم - اما فرومایه تلقی می‌شدم: حسادت کردم. من آماده بودم تا به همهٔ دنیا عشق بورزم - هیچ کسی من را نمی‌فهمد: و من تنفر ورزیدن را آموختم.» این یکی او را تحت تأثیر قرار داده بود

برای شناختن من یواشکی سراغ نوشته‌هایی رفته بود که در کتاب‌ها زیرشان خط کشیده بودم. روز قبل این را در کتاب شعر لرمونتیف پیدا کرده بود: «غمگین بودم - بچه‌های دیگر شاد و پرحرف بودند. حس برتری نسبت به آن‌ها داشتم - اما فرومایه تلقی می‌شدم: حسادت کردم. من آماده بودم تا به همهٔ دنیا عشق بورزم - هیچ کسی من را نمی‌فهمد: و من تنفر ورزیدن را آموختم.» این یکی او را تحت تأثیر قرار داده بود به‌خصوص وقتی که دورش خط کشیده و هایلات شده بود، و چون در حاشیه‌اش کلمات بچگی من نوشته شده بود. باید از رها کردن چیزهایی مثل این‌که روحم را لو می‌دهد بیش‌تر احتیاط کنم.

فکر این‌که من تنها با بودن خود، ظرفیت خوشحال کردن کسی را دارم باعث می‌شود تا چیزی از درون مرا آزار دهد آن هم در حالی که وجود من هیچ فایده‌ای برای خودم نداشته است.

فکر می‌کنم که عشق او به خود من مربوط نمی‌شود، این عشق حاصل هم‌زمانی یک مکان اشتباه در یک زمان اشتباه بود. عشق او نسبت به من مثل عشق یک مرد گرسنه نسبت به هر غذای آشغالی است که جلویش می‌گذاری، پس برای رفع گرسنگی‌اش، هیچ شکایتی از آشپزی نمی‌کند.

تو هیچ‌وقت نمی‌تونی خودِ گذشته‌ات رو بکشی. اونا توی یه گور دسته جمعی دفن شدن، زنده به گور شدن، روی هم تلنبار شدن، منتظر یه فرصتی هستن تا از زیر خاک بیرون بیان، و بعدش چون قبلا یه بار مردن، تو رو مثل زامبی این‌ور و اون‌ور می‌کشن، چون خودشون هم چیزی جز یه مشت زامبی نیستن. می‌دونی که می‌خوام با این حرفا به چی برسم؟ تمام اشتباهات گذشته‌ات مثل خوره به جونت میفتن!

بدترین خیانت‌ها موقعی اتفاق می‌افتد که جلیقهٔ نجات را در کمدت آویزان نگه داری در حالی که به خودت دروغ می‌گویی احتمالا سایز مرد غرق شده نبوده است. این‌گونه ما از زیر بار مسئولیت شانه خالی می‌کنیم و اتفاق را گردن مشکلات دنیا می‌اندازیم

اما اگر بچگی چیزی به من آموخته باشد این است که تفاوت فقیر و ثرتمند چیزی نیست. بلکه شکاف بین آدم سالم و بیمار است که نفوذناپذیر است.

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

مطمئن بودم فقط شنیده‌هایشان را تکرار می‌کنند یا تفکراتی را بالا می‌آورند که در کودکی به آن‌ها خورانده شده است.

چرخ‌های عدالت ممکن است آهسته در حرکت باشند، اما وقتی دادگاه بخواهد تا تو قدم در خیابان نگذاری، چرخ‌ها به سرعت یک ستاره دنباله‌دار تو را از جامعه دور می‌کنند

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

«جاسپر، مردم منو درک نمی‌کنن. مشکلی هم نداره ولی بعضی اوقات که فکر می‌کنن منو می‌فهمن، برام آزار دهندست. چون همهٔ چیزی که اونا میبینن، ماسکی هست که من در جمع ازش استفاده می‌کنم،

وقتی مردم چیزی واسه خودشون ندارن، حداقلش می‌تونن غرورشون رو حفظ کنن. واسه اینه که به فقرا لقب شرافت داده شده چون ظرف غذاشون خالیه.

اما افراد دنیادیده و سالخورده می‌دانستند که کلید خوشبختی در پایین نگه داشتن سطح انتظارات است. آن‌ها فقط هورا گفتند.

هِرمان هِسه یک بار گفت: «قدرت خلاقیت واقعی تو را منزوی می‌کند و چیزی را می‌طلبد که مجبور به کاستن از لذت زندگی می‌شوی.»