بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم.

سی‌وپنج سال فهمیدن، به‌خاطرسپردن، تشخیص‌دادن، جمع‌کردن، و نوشتنِ چیزهایی که برایم تکان‌دهنده یا جذاب بوده است. این‌که چطور عادل باشم... چطور استرس کم‌تری داشته باشم... چطور خوش بگذرانم... چطور کم‌تر به آدم‌ها آسیب بزنم... چطور آدم خوبی باشم... چطور چیزی‌که می‌خواهم را به دست بیاورم... چطور در زندگی به معنا برسم... چطور خودِ واقعی‌ام باشم. همیشه می‌نوشتم تا بتوانم فراموش کنم.

گاهی باید چیزهایی را که می‌دانیم رها کنیم تا بفهمیم چه می‌دانیم.

معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف.

گاهی باید چیزهایی را که می‌دانیم رها کنیم تا بفهمیم چه می‌دانیم.

سرنوشت همان نظم الهی‌ست، و نظم الهی همان خداست.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

اگر هر آن‌چه می‌خواهم انجام دهم، نشستن و حرف‌زدن با تو باشد... گوش می‌کنی؟

هرچه بیش‌تر سفر کنیم، بیش‌تر می‌فهمیم که نیازهای انسانی‌مان چقدر مشابه‌اند.

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم

بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.»

این‌را هم یاد گرفته‌ام که اگر پیغامی درست است، آن‌را آویزهٔ گوش‌ات کن و به پیغام‌دهنده‌اش کاری نداشته باش، حتی اگر خودش آن‌را فراموش کرده باشد.

باید مرد شوم آن‌قدر که به‌خاطر زندگی بمیرم آن‌قدر که به‌خاطر مرگ زندگی کنم

اگر در ترکیبِ ثابت نیستید و فکر می‌کنید لیاقتِ حضور در آن‌را دارید، حق انتخاب را از مربی‌ها بگیرید؛ آن‌قدر خوب بازی کنید که انکارناپذیر شوید.

اگر هر آن‌چه می‌خواهم انجام دهم، نشستن و حرف‌زدن با تو باشد... گوش می‌کنی؟

دیرتر از همه درخواست کمک می‌کنیم.

من... من هر روز بیدار می‌شدم، می‌رفتم دستشویی، خودم را برنزه می‌کردم، لب ساحل یوگا انجام می‌دادم، و دونده‌ای بودم که آبِ زیادی می‌نوشید و تمامِ شب را می‌رقصید. شما چطور؟