بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

یافتنِ نقطهٔ پایان درحالی‌که تنها نقطهٔ ورود دیده می‌شود. این همان چیزی‌ست که ما را کنار هم نگه می‌دارد.

دی‌اِن‌اِی و کار. ژنتیک و اراده. زندگی یک ترکیب است. عده‌ای ژن‌ها را به ارث برده‌اند، اما اخلاقِ کاری و تاب‌آوری را نه. عده‌ای دیگر شب‌وروز جان می‌کَنند؛ ولی خب یک چیزهایی استعداد ذاتی می‌طلبد! عده‌ای هم هستند که هر دو را دارند، ولی هیچ‌وقت خودشان را وابستهٔ اولی نکرده‌اند

حاضرم هر روز نمرهٔ پِ همراه با تجربهٔ زندگی را بگیرم تا نمرهٔ الفِ درسی نیاموخته.

بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد. و حالا این منم، سالم و سرِ‌پا.

می‌توانیم صرفاً چراغ‌قرمزهای زندگی‌مان را شناسایی کنیم و با تغییر مسیرمان به‌طوری‌که کم‌تر با آن‌ها مواجه شویم، به چراغ‌سبزهای بیش‌تری برسیم. حتی می‌توانیم چراغ‌سبزها را به دست بیاوریم، آن‌ها را مهندسی و طراحی کنیم. می‌توانیم بیش‌تر از آن‌ها بسازیم و برای آن‌ها در آینده‌مان برنامه‌ریزی کنیم، مسیری تعیین کنیم که کم‌ترین مقاومت را داشته باشد، آن‌هم به واسطهٔ نیروی اراده، سخت‌کوشی و انتخاب‌هایی که می‌کنیم. می‌توانیم در قبال چراغ‌سبزها مسئولیت داشته باشیم.

وقتی می‌فهمی کی هستی که آن‌قدر مستقل شده باشی تا افکارت را باور کنی و مسئولیت کارهایت را به عهده بگیری... و نه‌تنها به چیزی‌که می‌خواهی «باور» داشته باشی، بلکه باورهایت را زندگی کنی.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

به‌قصد یادگرفتنِ زندگی، زندگی کردم. و چیزهای زیادی یاد گرفتم.

موفقیت را برای خودت تعریف کن!

معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف.

این کتاب قرار نیست یک مُشت نصیحت باشد. هرچند از واعظ‌ها خوشم می‌آید، ولی قرار نیست این‌جا برای‌تان موعظه کنم یا بگویم بهتر است چه کار کنید. این کتابی‌ست دربارهٔ جهان‌بینی.

تیر نیست که هدف را می‌جوید،‌ هدف است که تیر را به‌سمت خودش می‌کشد

بعضی آدم‌ها چرندگویند و بعضی آدم‌ها دروغگو. فرق‌شان این است که دروغگو سعی می‌کند چرندش را پنهان کند، اما چرندگو نه. برای همین است که چرندگوها را ترجیح می‌دهم.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای. ـ متیو دیوید مک‌کانهی تبلیغ لینکلن، ۲۰۱۴

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم که حضورِ ذهنِ کافی برای شناختن‌اش داشته باشم آن‌قدر در لحظه زندگی کنم که بتوانم با توجه به نیازِ زندگی‌ام آن‌را به کار بگیرم آن‌قدر صبور باشم که مراقبت کنم و از دستش ندهم و آن‌قدر شجاع باشم که بتوانم آن حقیقت را زندگی کنم

اما هیچ بخشی از عشقْ خیالی نبود. عشقْ همیشه واقعی بود؛ حتی اگر زخمی‌ات می‌کرد.

«یادت باشه بهتره بویی داشته باشی و فراموش نشی، تا این‌که بی‌بو باشی و از یادها بروی.»

یادمان باشد که با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم. وقتی درگیر و مشغولِ زندگی‌کردن باشیم، بیش‌تر «زندگی» می‌کنیم.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.