بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

در شروع رابطه وقتی آدم‌ها به تصوراتی که از آنها در ذهن‌تان ساخته‌اید آگاه شوند و پی ببرند که آنها را محبوبی ایده‌آل فرض کرده‌اید، یکه می‌خورند و می‌هراسند و از اینکه نتوانند آرزوهای شما را برآورده سازند وحشت دارند.

وقتی میل ما به کسی زیاد می‌شود و گمان می‌بریم که دیگری قادر است این تشنگی را در ما سیراب کند، از او تصویر «محبوب ایده‌آل» را در ذهن‌مان می‌سازیم. تصور می‌کنیم دیگریِ مقصر چون قادر نبود نیازهای ما را برطرف کند عمیقاً ما را رنجانده است. در تصوراتمان، محبوب ایده‌آل را کسی می‌پنداریم که همهٔ امور را با درست عشق ورزیدن به ما بهبود می‌بخشد. درحالی‌که تصویر دیگریِ مقصر تصویری مخدوش و مملو از ترس است که بر اثر ضربه‌های روحی که از گذشته در ما باقی مانده شکل گرفته است. خلاف او محبوب ایده‌آل مملو از امید و مظهر رسیدن ما به عشقی کامل و ایده‌آل است.

با آنکه همیشه تلاش می‌کنید دیگران را مجاب کنید شما را درک کنند و آن‌طور که هستید بپذیرند، باید ابتدا این درک و پذیرش را از خود شروع کنید. درکی که به شما التیام حقیقی می‌بخشد در پذیرش واقعی خودتان نهفته است. با درک مهربانانهٔ خویشتن تمام احساس نارضایتی که سال‌ها نسبت به خودتان داشتید از بین می‌رود و عشق مجال بروز پیدا می‌کند.

معمولاً چه چیزی را سخت می‌گیرید! یا خودتان را به‌خاطرش سرزنش می‌کنید؟ سعی کنید در یک جملهٔ واحد آن را به‌طور فصیح و شفاف بگویید. اگرمقدار زیادی نارضایتی متفاوت از خود دارید مثل- «من تنبل هستم»، «من زیاد می‌خورم»، «من به اندازهٔ کافی تلاش نمی‌کنم»، «من خودخواهم»، «من به دیگران آسیب می‌زنم» یا «من ترسو هستم» یکی که از همه بیشتر آزارتان می‌دهد را انتخاب کنید.

وقتی یاد بگیرید تجربیات بشری خود را همان‌طور که هستند بپذیرید، حتی وقتی پر از عیب و نقص باشند، قادر خواهید بود دلایلی که باعث نارضایتی شما از خودتان شده است را با محبت و مهربانی درک کنید و دوست داشته باشید.

شما می‌توانید با یک تمرین ساده هر روز به خود آری بگویید. برای لحظه‌ای بایستید و به تمام آن چیزی که در درون‌تان در حال رخ دادن است توجه کنید و به وجود آنها بی‌طرفانه اعتراف کنید: «درست است، این واقعیت دارد، من آدم عصبی‌ای هستم» با ملایمت و آگاهی با این حال خود روبه‌رو شوید و آن را درک کنید. «آری من نگران هستم و اضطراب دارم». آن را لمس کنید و بگذارید بروز پیدا کند. خیلی ملایم با تمام احساسات نگران در بدن‌تان ارتباط برقرار کنید و آنها را حس کنید.

اگر بنا به تجربیاتتان احساس می‌کنید آدم بد و بی‌ارزش یا بی‌کفایتی هستید، اولین گام مثبت آن است که ذهنیت منفی را از خود دور کنید و خودتان را انسانی خوب، مثبت و مهربان و دلسوز ببینید. برای خیلی از ما، این شکل از تصدیق‌ها می‌تواند گامی مثبت برای رسیدن به عشقی بی‌ریا و پاک نسبت به خود باشد.

رفتار دیگری که باعث می‌شود خود را آنگونه که هستیم نپذیریم، آن است که یک نتیجه‌گیری کلی دربارهٔ شکستی خاص را در زندگی، به کل تجربیات دیگر در زندگی‌مان تعمیم دهیم و آن را معیاری برای سنجش موقعیت‌های دیگر در زندگی قرار دهیم.

تمام چیزهایی که از آنها شرم داریم، تمام گناه‌های غیرقابل‌بخشش که انجام می‌دهیم، همه و همه از دیو آسیب‌پذیر درونی‌مان نشأت می‌گیرد. ممکن است این دیو در ظاهر وحشتناک و قوی به نظر برسد، اما در حقیقت تنها، زخمی و موجودی درمانده است که محتاج توجه و دوست داشته شدن ماست. دیوی آسیب‌پذیر که از ذات حقیقی خویش، که چیزی جز عشق نیست، دور شده است.

در حقیقت هیچ انسان بدی وجود ندارد بلکه ریشهٔ همهٔ بدی‌ها و حرکات شیطانی یک چیز است: وجود انسان‌هایی که از فقدان عشق رنج می‌برند. اگر استالین، هیتلر یا بن‌لادن عشق و محبت واقعی را از اطرافیان‌شان دریافت می‌کردند و وجودشان از عشق سیراب بود، چه انگیزه‌ای برای کشتن دیگران داشتند؟ وقتی عشق در وجودتان جریان پیدا می‌کند دوست دارید زندگی را با تمام وجود در آغوش بگیرید و به جهانیان عشق بورزید و از به‌وجود آمدن این همه احساس خوشایند و مثبت جشن بگیرید، نه اینکه دست به نابودی جهان و هم‌نوعان خود بزنید