بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

این تکیه کردن‌های مداوم به دیگران برای رسیدن به آرامش، بارها و بارها ما را شکسته است. جان ولوود

در نهایت ما باید به این آگاهی برسیم که عشق موجودات فانی را فانی بدانیم و هیچ‌گاه صد در صد به آن تکیه نکنیم و تنها عشق حضرت حق را پایدار و جاویدان بدانیم.

مردم به دلیل شباهت شما به فرد دیگر، برایتان ارزش قائل نمی‌شوند. پس یاد بگیرید که خود را با خود مقایسه کنید نه با دیگران.

وقتی والدین ما عشق ورزیدن به خود را یاد نگرفته‌اند، قادر نخواهند بود به ما نیز این عشق را منتقل کنند و به‌طور اجتناب ناپذیری برای ترمیم اعتماد به نفس شکنندهٔ خود، به فرزندانشان فشار می‌آورند و آنها را محدود می‌کنند.

جورج اورول نوشت که هدف از آفرینش ذات انسان آن نیست که کامل باشد و شکست نخورد، بلکه هدف نهایی آن است که آمادگی آن را داشته باشد که از زندگی شکست بخورد و بشکند. این قیمتی است که برای عشق ورزیدن در دنیای فانی در نهایت باید بپردازد

باید اعتراف کنم تنها چیزی که به من آرامش واقعی می‌داد نیاز شدید به عشق ورزیدن بود و اینکه بدانم کسی مرا عاشقانه دوست خواهد داشت.

طبیعت همهٔ روابط در این دنیا این‌گونه است که هر اتصالی با احتمال جدایی همراه است. این یک عیب در عشق، انسان‌ها یا هستی نیست. به آن معنا نیست که شما بد هستید یا دیگران نقصی دارند یا زندگی ناعادلانه است. بلکه ضربان زندگی تا ابد نوسان دارد و تغییر می‌کند.

محبوب بی‌همتای رؤیاهایمان، کسی که می‌تواند ما را به اوج زیبایی و شادمانی ببرد، مخلوقی بیش نیست و هرگز قادر نخواهد بود همهٔ نیازهای ما را برطرف کند چراکه او خود مملو از نقص و بی‌نهایت نیازمند است. این آگاهی ما را از وابسته شدن به فرد خاص یا غرق شدن در رابطه نجات می‌دهد. عشق هوشمندانه وآگاهانه آن است که یاد بگیریم اشتیاق و میل درونی خود را بشناسیم و بر روی موج‌های درخشان و زندهٔ آن سوار شویم و همزمان درک کنیم جز ذات الهی که کامل و بی‌نیاز است، هیچ‌کس نمی‌تواند این عطش را در ما به‌طور کامل سیراب کند.

به راستی انسان‌ها همیشه نمی‌توانند به دیگران بدون هیچ قید و شرطی عشق بورزند و تحت هر شرایطی به دیگران و خودشان بدون هیچ توقعی آری بگویند.

. اساسی‌ترین غم انسان: «تو مرا به اندازهٔ کافی دوست نداری.» به‌طور جزئی‌تر: «تو مرا آن‌طور که هستم دوست نداری و نمی‌پذیری.»