بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

جورج اورول نوشت که هدف از آفرینش ذات انسان آن نیست که کامل باشد و شکست نخورد، بلکه هدف نهایی آن است که آمادگی آن را داشته باشد که از زندگی شکست بخورد و بشکند. این قیمتی است که برای عشق ورزیدن در دنیای فانی در نهایت باید بپردازد.

تا زمانی که تمام تمرکز ما فقط روی خلأهای عاطفی که در روابطمان با دیگران شکل گرفته است، باشد هیچ‌گاه قادر نخواهیم بود به ریشه‌های درون‌مان توجه کنیم و جراحت‌های وارده را التیام بخشیم

همین تمرکز بیش از حد ما برای کسب توجه دیگران مانع از آن می‌شود که در خودمان به دنبال آرامش بگردیم و در نتیجه وابسته می‌شویم و از لحاظ درونی اتصال‌مان را با خودمان از دست می‌دهیم.

تمام کسانی که به دنبال عشق در بیرون خود می‌گردند، تنها می‌شوند و در نهایت از عشق بهره‌ای نخواهند برد.

برای آنکه به شما عشق بورزند باید مهر بورزید.

باید این حقیقت را بپذیریم که آدم‌های دیگر نمی‌توانند بیشتر از حدی که ظرفیت‌شان به آنها اجازه می‌دهد ما را دوست داشته باشند و اگر این باب میل ما نیست، آنها مقصر نیستند.

این وضع نمی‌تواند تا ابد ادامه داشته باشد، این کاملاً قابل درک است، چراکه به راستی انسان‌ها همیشه نمی‌توانند به دیگران بدون هیچ قید و شرطی عشق بورزند و تحت هر شرایطی به دیگران و خودشان بدون هیچ توقعی آری بگویند.

صمیمیت زمانی اتفاق می‌افتد که ما هر دو بپذیریم، دیگری وجود دارد و باید تفاوت‌های دیگری را به رسمیت بشناسیم و او را آن‌طور که هست بپذیریم و او را به چشم غریبه‌ای خارج از خودمان نبینیم.

اسکار وایلد شاعر و نویسندهٔ معروف ایرلندی، با همان زیرکی و شوخ طبعی همیشگی در جایی گفته است: «خودتان باشید؛ دیگران از پیش جای خود را گرفته‌اند.»

هیچ حربه‌ای برای درک حقیقت نیرومندتر از پذیرش و عشق به خویشتن نیست. سوامی پراجنانپد شما هیچ‌گاه عظمت عشق را درک نمی‌کنید تا عشق به خویشتن را یاد نگیرید. آرنود دژاردن