بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

«کاش یه فیلم بود که نشونشون می‌داد این‌جا واقعاً چه شکلیه.»

«هیچ درختی بی‌عیب و نقص نیست، این رو یادت باشه. همینه که بهشون شخصیت می‌ده.»

ثانیه‌شماری می‌کردم تا او و افکار نژادپرستانه‌اش از آن‌جا بروند

بعضی وقت‌ها مشکلات در سرتان خیلی بزرگ به نظر می‌رسند، اما وقتی درباره‌شان با کسی حرف می‌زنید، از نتیجه‌اش شگفت‌زده می‌شوید

من توی کلِ زندگی‌م فقط جنگیدم. دیگه خسته شدم. جنگیدن فایده نداره... آدم‌ها همون‌جوری که هستن می‌مونن.

«هیچ درختی بی‌عیب و نقص نیست، این رو یادت باشه. همینه که بهشون شخصیت می‌ده.»

مشکل نگهداری از رازها هم همین بود... توی جزیرهٔ کوچک خودت، تنهای تنها می‌مانی.

بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

در آمریکا سر هر کسی به کار خودش است و برای همین است که آن اتفاق‌ها این‌جا نمی‌افتند.

یک خانم فروشنده آمد و از ما پرسید که به کمک احتیاج داریم یا نه. مامانم هم جملهٔ مخصوصش را گفت: «فقط دارم نگاه می‌کنم.»

«تو نمی‌تونی به مردم بگی متعصب نباشن. باید با رفتارت نشونشون بدی. مثل نویسندگی می‌مونه.»

من خیلی دوستش داشتم، اما دنیای او خیلی با دنیای من فرق داشت.

این‌جا هر چیزی قیمتی داشت، حتی مهربانی.

ولی مشکلم این بود که هر کاری را که شروع کرده بودم باید تمام می‌کردم... فرقی نمی‌کرد که چه باشد...

از شنیدن صدای جرّ و بحثِ مامان و بابا متنفر بودم.

کدامش بهتر است؛ این‌که چیزی را فقط برای یک ثانیه داشته باشی و آن را از تو بگیرند یا این‌که هیچ‌وقت آن را نداشته باشی.

«باور کن، اون هر چی بگی هست جز یه آدمِ خوب.»

از حرفش تعجب کردم، آخر روی پیشانی آدم بدها که ننوشته من آدم بدی هستم.

آقای کوپر از من پرسید: «فکر می‌کنی کالیویستا توی پنج سال آینده به کجا می‌رسه؟» با سؤالش کمی‌گیج شدم. گفتم: «همین‌جا.» خندید. «نه، منظورم اینه که از کالیویستا چه انتظاری داری؟» به حرفش فکر کردم. گفتم: «فقط دلم می‌خواد همه خوشحال باشن. تک‌تک مشتری‌ها.» آقای کوپر لبخند زد. گفت: «این همون هدفیه که دوست دارم بشنوم. سرمایه‌گذاری باعث افتخارمه.» آقای کوپر دسته‌چکش را درآورد و یک چک تپل پنجاه هزار دلاری نوشت!

کسی را از روی رنگ پوستش قضاوت نکنیم.