بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

ثانیه‌شماری می‌کردم تا او و افکار نژادپرستانه‌اش از آن‌جا بروند.

«هر آدم احمقی این رو می‌دونه... سیاه‌پوست‌ها خطرناکن.»

«شاید به محبت بیشتری نیاز داره.»

در مورد قدرت مطلق اشتباه می‌کرد.

هر چی بگی هست جز یه آدم خوب

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ‌چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

گفت: «ما مهاجریم. زندگی‌مون هیچ‌وقت منصفانه نیست.» بابا سرش را تکان داد و گفت: «باید تلاش کنیم. باید تلاش کنیم و سرنوشتمون رو قبول کنیم.» بابا و مامانم همیشه دم از سرنوشت می‌زدند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کردم که نکند این سرنوشت را آدم بزرگ‌ها از خودشان درآورده‌اند که دلشان را به آن خوش کنند، مثل پری دندان.

در چین، دخترها مثل لاستیک زاپاس ماشین هستند. بودنشان خوب است، ولی مهم نیست. حتی مادربزرگم، که خیلی دوستش داشتم و دلم برایش تنگ شده بود، این مسئله را باور داشت، همان‌قدر که آبی‌رنگ بودن آسمان را باور داشت. انگار که حقیقت محض بود. دخترها به اندازهٔ پسرها به درد بخور نبودند.

سرم را پایین انداخته بودم تا به سر آقای یائو زُل نزنم؛ سر او زیر نور حسابی برق می‌زد و انگار با سفیدهٔ تخم‌مرغ رنگش کرده بودند.

بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

در سکوت نشستیم، اشک‌های داغ در چشم‌هایم جمع شده بودند، بیلی‌باب دست‌هایش را مشت کرده بود و خانم کیو سرش را تکان می‌داد، محکم پلک می‌زد و در دستمالش فین می‌کرد. انگار کسی مرده بود. واقعاً هم همین حس را داشتیم. رویایمان مرده بود.

زندگی کوتاه است و باید اتفاقات خوب را جشن گرفت.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد

عجله نکن! ببین، همهٔ قشنگی‌ش توی جزئیاتشه.»

باید نشون بدین، نه این‌که مستقیم بگین.

این یعنی چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

نمی‌توانست بدون این‌که باد دربدهد عطسه کند.

«امکان نداره ازت خوشم بیاد. هیچ‌وقت! حتی اگه تنها پسر روی زمین باشی. ترجیح می‌دم یه سنگ رو دوست داشته باشم.»

«ما سوار یه ترن هوایی دیگه هستیم. مامان و باباهامون پول ندارن. پس ما به مدرسه‌های خوبی نمی‌ریم و بعدش هم شغل‌های خوبی به دست نمی‌آریم. بچه‌هامون هم به مدرسه‌های خوبی نمی‌رن، کار درست درمون هم پیدا نمی‌کنن و همین‌طوری می‌ره جلو.»

بیشتر مواقع، غریزه حکم می‌کند که خودمان را در شرایط سخت کنار بکشیم، اما این کتاب دربارهٔ زمانی است که با وجود تمام گرفتاری‌ها و دل‌شکستگی‌هایتان، کنار نمی‌کشید و باز هم هر روز صبح بیدار می‌شوید و با چشمان بانشاط و کنجکاو به دنیا نگاه می‌کنید.