بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

فریاد کشیدم: «پس چرا بهشون بیشتر پول نمی‌دی؟ چرا همیشه باید یه چیزی هم ازشون بِکَنی؟ می‌کَنی! می‌کَنی! می‌کَنی! می‌کَنی!» هر بار که می‌گفتم «می‌کَنی» بیشتر از روی صندلی‌ام به سمتش خیز برمی‌داشتم. بچه‌های دیگر هم با من همراه شدند و خیلی زود همهٔ کلاس یک‌صدا شدند: «می‌کَنی! می‌کَنی! می‌کَنی! می‌کَنی!» جیسون جیغ کشید: «تقصیر من نیست! عرضه و تقاضا این‌جوریه! خانم داگلاس... کمک!» خانم داگلاس مداخله کرد و جیسون را از روی صندلی داغ آزاد کرد.

پشت سرم یک پسر دستش را بلند کرد. «بله، استوارت؟» استوارت پرسید: «چین توی ژاپنه؟» جیسون برگشت و خیره نگاهش کرد. گفت: «نخیر، ابله، توی ژاپن نیست.» استوارت روی صندلی‌اش وا رفت و پرسید: «خب، پس چین کجاست؟» جیسون گفت: «توی چین!»

«نچ. فقط یه چیز سفید روی یه چیز سفید، روی یه چیز سفید دیگه، هر روز و هر روز و هر روز.» یه چیز سفید روی یه چیز سفید روی یه چیز سفید دیگه؟ این که ساندویچ نبود. پاکت نامه بود!

زندگی کوتاه است و باید اتفاقات خوب را جشن گرفت.

هر وقت که از من راضی نبود می‌گفت «دخترت» و هروقت که راضی بود می‌گفت «دخترم».

اگه تو مونوپولی اتفاق می‌افته، پس تو واقعیت هم می‌تونه اتفاق بیفته!»

«این واقعیت که ارزش یه سکهٔ یک سنتی می‌تونه به خاطر یه اشتباه چهارصد هزار برابر بیشتر بشه چی بهت می‌گه؟» سرم را تکان دادم. گفت: «این یعنی چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم. منظورم رو متوجه می‌شی؟»

چه اهمیتی داره که مسابقهٔ اول رو ببازی؟ باید برگردی و به شنا کردن ادامه بدی.

نمی‌دانم با رازها چه مشکلی دارم؛ وقتی در دلم رازی داشتم، دیگر نمی‌توانستم آزادش کنم. به او آب و دان می‌دادم و وقت خواب بغلش می‌کردم و در درونم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد تا برای خودش تبدیل به یک موجود جاندار شود!

در چین، دخترها مثل لاستیک زاپاس ماشین هستند. بودنشان خوب است، ولی مهم نیست.

مادربزرگم همیشه می‌گفت آدم‌ها عوض نمی‌شوند. قلب ما مثل یک کش پلاستیکی است. ممکن است کمی‌کش بیاید، ولی در نهایت به حالت اولش برمی‌گردد.

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ‌چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

به همهٔ آن حرف‌هایی فکر کردیم که می‌خواستیم به مامان و باباهایمان بگوییم، اما نمی‌توانستیم.

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ‌چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

به دست‌هایمان نگاه کردم. دست من طلایی بود، مثل شن‌های صحرا و دست او به گرمی دارچین.

بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کردم که نکند این سرنوشت را آدم بزرگ‌ها از خودشان درآورده‌اند که دلشان را به آن خوش کنند، مثل پری دندان.

او گفته بود وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد.

با کلماتش، از ته دل سر شوق آمدم.

پرسیدم: «چرا زیاد عصبانی نیستی؟» شانه بالا انداخت. گفت: «فکر کنم دیگه عادت کردم. همیشه اتفاق‌های این شکلی برام می‌افته.» «واقعاً؟» با سرش تایید کرد. گفت: «از این اتفاق‌ها برای همهٔ سیاه‌پوست‌های این کشور می‌افته؛ به شکل‌های مختلف.»