بریده‌هایی از کتاب تاب آوری

توانایی دیدنِ واقعیت، رابطهٔ تنگاتنگی با جزء دوم تاب‌آوری ـ یعنی گرایش به معنابخشی به دوران‌های وحشتناک ـ دارد. همگی آدم‌هایی را می‌شناسیم که تحت فشار دست‌هایشان را بالا می‌برند و فریاد می‌زنند: «چطور ممکن است همچین اتفاقی برای من بیفتد؟!» چنین آدم‌هایی خودشان را قربانی می‌بینند، و سختی‌ها و مشکلات هیچ درسی برای آن‌ها ندارند. ولی آدم‌های تاب‌آور در مورد رنجشان می‌اندیشند، تا نوعی معنا برای خودشان و دیگران خلق کنند.

خوب است به این نکته توجه شود که تاب‌آوری از نظر اخلاقی نه خوب است و نه بد ـ صرفاً مهارت و توانمندیِ قوی بودن و استوار ماندن تحت شرایط استرس و تغییر زیاد است.

ولی دو بار به دلیل خوردن مشروبات الکلی از دانشگاه بوستون بیرون انداخته شده بود.

اگر بازخورد هدف درست را نشانه رفته، و توصیه خردمندانه‌ای باشد، قاعدتاً نباید مهم باشد که از زبان چه کسی گفته می‌شود ـ ولی مهم است!

معمولاً دیگر زمانی که سوار هواپیما می‌شویم، خسته‌ایم، و فضای تنگ هواپیما و اینترنتِ مشکل‌دار هم کار کردن را سخت‌تر می‌کند. حالا دیگر در طول پرواز، به جای شنا کردن بر خلاف جریان آب، استراحت می‌کنیم، مراقبه می‌کنیم، می‌خوابیم، فیلم تماشا می‌کنیم، یادداشت روزانه می‌نویسیم، یا به پادکست‌های سرگرم‌کننده گوش می‌دهیم. و در نتیجه، وقتی که از هواپیما پیاده می‌شویم، به جای اینکه تحلیل رفته باشیم، احساس می‌کنیم جان تازه‌ای گرفته‌ایم و آماده‌ایم که به «منطقهٔ کار» خود بازگردیم.

می‌توانید هر ۹۰ دقیقه وقفه‌ای در کارتان بدهید تا باطری‌های وجودتان را از نو شارژ نمایید. سعی کنید پشت میزتان غذا نخورید؛ در عوض، این زمان را بیرون از محل کار یا با دوستانتان سپری کنید ـ البته، بدون صحبت از کار! از همهٔ مرخصی‌های باحقوق خود استفاده کنید، چون هم دوره‌های تجدید قوا برایتان به ارمغان می‌آورند، و هم بهره‌وری و احتمال ترفیع گرفتن‌تان را افزایش می‌دهند. [۹]

تجدید قوای بیرونی اشاره دارد به اقدام‌هایی که بیرون از محیط کاری انجام می‌شود ـ برای مثال، در تعطیلی‌های بینِ روزهای کاری، یا در طول آخر هفته‌ها، اعیاد و مرخصی‌ها». [۶] اگر بعد از کار روی تخت دراز بکشید و مطالب سیاسی را با حرص روی گوشی‌هایتان بخوانید، یا از فکر کردن به تصمیم‌های مربوط به بازسازی خانه‌تان استرس بگیرید، مغزِ تحریک شده‌تان استراحتی نخواهد کرد. مغز ما به اندازهٔ جسم‌مان نیاز به استراحت دارد. اگر قصدتان تجدید قوای واقعی است، با متوقف کردنِ حساب‌شدهٔ کار شروع کنید.

گر هشت ساعت در رختخواب دراز بکشید، ممکن است استراحت کنید، ولی احتمالاً روز بعد باز هم احساس خستگی خواهید کرد. دلیلش این است که استراحت کردن و تجدید قوا کردن، یکی نیستند. دست کشیدن از کار، معادلِ تجدید قوا کردن نیست. اگر می‌خواهید قدرتِ تاب‌آوری بیشتری در سر کار داشته باشید، نیاز به دوره‌های تجدید قوای درونی و برونی به میزان کافی دارید.

وقتی دانش‌آموزی سوار بر اتوموبیلش خسته و خواب‌آلود راهی مدرسه می‌شود، با رانندگی معیوبش خطر تصادف با کسی را به جان می‌خرد، درست از پسِ امتحان ادبیاتش برنمی‌آید، در تعامل با دوستانش خویشتن‌داری کمی دارد، و در خانه، با والدینش بی‌حوصله و بدعُنق است. کارِ بیش از حد و خستگی، نقطهٔ مقابل تاب‌آوری‌اند.

دانشمندان «اعتیاد به کار» را چنین تعریف می‌کنند: «نگران بودن بیش از حد در مورد کار به‌واسطهٔ یک محرک کاریِ غیرقابل‌کنترل، و اختصاصِ زمان و تلاش بیش از اندازه به کار ـ به حدی که به سایر حوزه‌های مهم زندگی لطمه بزند». [۴]

مشکل ناشی از درکِ نادرست ما از معنای تاب‌آوری، و نیز کارِ بیش از حد کردن است. ما اغلب نگاهی نظامی و «خشن» به مقولهٔ تاب‌آوری داریم.

بازگشتِ خیره‌کننده در تمام عرصه‌ها امکان‌پذیر است، هرچند که طبق معیارهای رهبری در فرهنگِ هر کدام از این حوزه‌ها، چالش‌ها متفاوت است. برای مثال، روحانیونی که درگیر رسوایی‌های جنسی می‌شوند احتمالاً فاتحه کار خود را می‌خوانند، در حالی که شخصیت‌های صنعت سرگرمی نه تنها بهبود می‌یابند، تازه از این قبیل رسوایی‌ها سود هم می‌برند! یک حرفه برای اعتماد ارزش قائل است، دیگری برای شهرت. بنابراین، برنامه‌های بهبودپذیری باید براساس فرهنگ‌های صنایع مختلف تنظیم و سازگار شوند.

پیدا کردن رسالتی جدید، برای جایگزین کردن با رسالت تمام عمریِ قبلی‌تان، می‌تواند مبارزهٔ سختی باشد، ولی اگر می‌خواهید که بهبود یابید، باید این تلاش را بکنید.

برای درکسلر، بازگشت دوباره مستلزم این بود که ارزش خود را در موقعیتی فوق‌العاده سخت ثابت کند ـ همان طور که برای دیگران هم چنین است

خیلی‌ها معتقدند که یک رهبر معزول باید توافق‌نامهٔ عدم بدگویی را امضا کند، توافق عدم رقابت را بپذیرد، پولش را بگیرد، و راهش را بکشد و برود! اما ما عمیقاً معتقدیم که چنین توافق‌هایی اشتباه هستند. بالاخره پولی که گرفته‌اید روزی تمام می‌شود، اما آبرویی که به علت نرساندن داستانتان به گوش بقیه از شما رفته است، هرگز باز نمی‌گردد. اگر توافق کنید که علناً اعتراض نکنید، آماده باشید که چند سال بیکار بمانید!

وقتی که مدیرعاملی اخراج می‌شود، معمولاً دلایل واقعی برکناری‌اش عامدانه پنهان می‌شود، چون هیئت‌مدیره به دنبال حفاظت از نام شرکت و نام خودش است. در این مواقع،‌ شرکت اغلب درگیر اقدام‌های پیچیده برای حفظ آبرو می‌شود تا بر علتِ واقعی خروج فرد سرپوش بگذارد

راهِ رسیدن به چنین شأن و منزلتی، پروراندن رؤیایی شخصی است که به عنوان دارایی عمومی خود عرضه‌اش میکنید

بدون ابراز چنین شکنندگی، نمی‌توانید امیدوار باشید نظرهای صادقانه‌شان را برای درس گرفتن از تجربه‌تان از آن‌ها بشنوید. با این حال، هرچند خانواده و دوستان می‌توانند حمایتِ شخصی فوق‌العاده ارزشمندی ارزانی شما کنند، اما وقتی پای کمک حرفه‌ای عملی به میان می‌آید، ممکن است کمتر تأثیرگذار باشند. تحقیقات نشان داده است که ـ وقتی پای رهنمون کردنِ شما به سوی فرصت‌های شغلی جدید در شرکت‌های دیگر به میان می‌آید ـ آشنایان دور کمک‌کننده‌تر هستند تا دوستان صمیمی.

مدیر یا رهبرِ برکنارشده باید ببیند که آیا علنی کردن اتهاماتِ وارده ـ به منظور مبارزه با آن‌ها ـ لطمه بیشتری به اعتبارش می‌زند یا نه.

صدالبته، همیشه تصمیم خوبی نیست که کنار بکشی و فرض را بر این بگذاری که عدالت اجرا خواهد شد.