بریده‌هایی از کتاب وجود مقدس شما

اگر چه مسلمان نیستم، اما می‌خواستم در این جمع جا بگیرم. می‌خواستم خدا را صدا بزنم. می‌خواستم صدای اذان را که در خیابان‌ها پخش می‌شد، بشنوم. می‌خواستم در فرهنگی زندگی کنم که از خدمت به خدا سربلند است. گویی در واقعیتی متفاوت زندگی می‌کردم، جایی که خدا در جایگاه نخست قرار داشت و چه حس خوبی بود. این، یک تعهد معنوی بزرگ بود. ناگهان خواب از سرم پرید. آگاهی از این که همهٔ این آدم‌ها در مسجد در حال دعا و نماز هستند، این احساس را که بخشی از رویدادی بزرگ‌تر، بسیار بزرگ‌تر از واقعیت فردی خودم هستم، به من بخشید

مردی با صدای بم، کلماتی را بر زبان جاری می‌کرد که معنایشان را نمی‌فهمیدم، اما ارتعاش ذکر به درون آگاهی من نفوذ کرد و بی‌درنگ جانم را آرامش بخشید. بدن من با شنیدن صدای اذان آسوده شد و قلب من به جایی عمیق‌تر در درون رفت. در حالی که روحم می‌خواست بداند چه عاملی مرا به شوق آورده است، لبخندی بر چهره‌ام نقش بست. اندکی بعد فهمیدم این صدای دلکش، دعوت به نماز مسلمانان است که هر روز پنج بار - هنگام سحر، ظهر، بعد از ظهر، غروب و شب - از مردم دعوت می‌کند دست از فعالیت بکشند، به سوی نماز بشتابند، سجادهٔ خود را بردارند و با خدا حرف بزنند. من عاشق این دعوت هیجان‌انگیز به سوی خدا شدم.

«چگونه ممکن است زمانی را به خلوت و تنها بودن با خدا اختصاص ندهی، در حالی که بسیاری از اوقات، تنها و یکتا هستی؟ در شکم مادر تنها و یکتا هستی. هنگام خواب، بدن تنها و یکتا و جان نیز تنها و یکتاست. در گور، بدن تنها و یکتاست. در باغ بهشت هم جان یکتاست. پس گوش فراده، همواره همراه خدا باش و لحظه‌ای خود را از او جدا نکن. زیرا اگر خواهان خدا هستی، او نیز خواهانت خواهد بود و تو را ترک نخواهد کرد. همنشینی با خدا بسیار زیبا و خوشایند است، زیرا او، آفریدگار توست و تو را استوار کرده است.»

. تا وقتی از این باور حق به جانب که موجوداتی مستقل و جدا هستیم دست برنداریم، نفس صاحب‌اختیار باقی می‌ماند. تا زمانی که این خیال واهی پا بر جاست، در را به روی خرد والاتر بسته نگه داشته‌ایم. فروتنی به ما امکان می‌دهد که همهٔ دانسته‌ها، همهٔ نادانسته‌ها و همهٔ آن چه را گمان می‌کنیم باید بدانیم، تسلیم کنیم تا بتوانیم به حالتی گشوده بازگردیم و پذیرای خدا شویم. این کار، ضروری‌ست.

بسیاری از اشخاصی که از احساس‌های عمیق تهی بودن در رنج هستند، می‌دانند هیچ چیز، در واقع هیچ چیز نمی‌تواند حفرهٔ درون را پر کند. تنها راه پر شدن این خلأ، برقراری ارتباط با یک سرچشمهٔ معنوی‌ست. لازم است به عمق درون خود برویم، به جهان درونمان رسیدگی کنیم و آن را پرورش دهیم. راه حل دعاست. دعا جان را آسوده، دل را درمان و کشش‌های بیرونی را متعادل می‌سازد

ما بدون خداوند، به حفرهٔ تاریک ناآگاهی جمعی فرومی‌افتیم؛ جایی که چنان انباشته از درد و احساس مظلوم بودن است که سزاوار هیچ کس نیست. وقتی در حفرهٔ تاریک پست‌ترین وجودتان قرار دارید، نیروهای اهریمنی یا تاریکی، با ناشکیبایی آگاهی شما را از تردید، منفی‌گرایی و احساس‌های ناامیدی پر می‌کنند. نگذارید این اتفاق رخ دهد، اما اگر روی داد، با پشتکار دعا کنید و خودتان را به کمک دعاهای درمانگر بیرون بکشید

وقتی ایمان داریم، به نیرویی معتقد هستیم؛ نیرویی نادیدنی که ما را راهنمایی می‌کند. ایمان یعنی به چیزی فراتر از دانسته‌های خود اعتماد داشتن. ایمان به این که ما بخشی از کل بزرگ‌تر هستیم، جداییِ ما را حل می‌کند و ما را با این خرد که هیچ گاه تنها نیستیم، شست و شو می‌دهد.

هر لحظه امکان داریم که انتخاب کنیم با چشمان محدود و کوچکِ آگاهی فردی خود ببینیم یا انتخاب کنیم آن قدر فروتن باشیم که به بیرون از آن چه باور داریم یا می‌دانیم درست است، پرواز کنیم و اعتماد داشته باشیم جهانی فراتر از آن چه اکنون، در این لحظه برای ما قابل درک است، وجود دارد و نیرویی هست که تشنهٔ هدایت و پشتیبانی ماست. نیرویی که برنامه و طرحی بسیار بزرگ‌تر از آن چه خودمان در نظر داریم، برای ما دارد.

بسیاری از باورها و دانسته‌های فکری ما، اگر چه موجه، اما محدود هستند. شاید آن‌ها در محدودهٔ جهان عاطفی یا فهم فکری ما عالی و بی‌نقص باشند، اما در اینجا در این محدوده سخن نمی‌گوییم. در آگاهی کیهانی یا آگاهی خدا، بسیاری از واقعیت‌هایی که در بارهٔ خودمان می‌دانیم، احتمالاً واقعی نیستند. آن چه می‌دانیم یا مطمئن هستیم، احتمالاً باورهایی محدودکننده‌اند که در را به روی وجود برتر ما و آگاهی الهی می‌بندند

لحظهٔ آغاز درمان، دگرگونی جهان درونی من و تشکیل رابطه‌ای ژرف و عاشقانه با نیرویی بود که اکنون به نام خدا می‌شناسم.