بریده‌هایی از کتاب وجود مقدس شما

دعا ابزاری نیرومند است که ما را به الهی‌ترین تجلی‌مان بازمی‌گرداند و در را به سوی قلمروهای والاتر آگاهی می‌گشاید. دعا به ما امکان می‌دهد که خودمان را هر لحظه از کشش شرایط تنش‌زا بالاتر بکشیم؛ خواه تبادلی آزاردهنده با عزیزی باشد، خواه شرایطی دشوار در محل کار، خواه خشونتی وحشتناک که در جهان رخ می‌دهد. ما با ابزار دعا می‌توانیم راه خود را در تاریکی غم، اندوه و احساس‌های منفی پیدا کنیم و به آغوش پرمهر وجود والاترمان بازگردیم. اگر از هستی درخواست کنیم که همراه ما و در مسیر یکپارچگی راهنمایمان باشد، لطفش را شامل حال ما می‌کند. همان گونه که در کتاب‌های مقدس آمده است و من اغلب به شما یادآوری خواهم کرد: «درخواست کنید تا دریافت کنید!»

دعا، درمانی معنوی‌ست که امکان کنار گذاشتن نیاز نفسانی به مسلط بودن و کنترل کردن را به ما می‌دهد و سبب می‌شود اعتمادمان را به سرشت الهیِ هستی بازیابیم. تسلیم، به خودی خود کاری از سر ایمان است. تسلیم، هدیه‌ای‌ست که به خودمان می‌دهیم. این گفته که «اگر چه می‌ترسم و نمی‌دانم به کجا می‌روم، اما اعتماد دارم که به هر حال، بالاترین و بهترین خیر برای من پیش می‌آید»

ایمان یعنی به چیزی فراتر از دانسته‌های خود اعتماد داشتن. ایمان به این که ما بخشی از کل بزرگ‌تر هستیم، جداییِ ما را حل می‌کند و ما را با این خرد که هیچ گاه تنها نیستیم، شست و شو می‌دهد.

به منظور عمیق کردن رابطۀ‌مان با این نیروی کیهانی که می‌تواند ما را مانند تزیینات درخت کریسمس درخشان کند، فقط به فروتنی نیاز داریم تا از زرق و برق وجود محدودمان کنار بکشیم و با راستی و فروتنی بگوییم که می‌خواهیم خدا را بشناسیم.

وقتی با آفریدگارمان هستیم، وقتی مشتاق - بله، به این واژه توجه کنید! - به ندانستن، نفهمیدن، دودوتا چهارتا نکردن و کنترل نکردن می‌شویم و نمی‌خواهیم زندگی در مسیری پیش برود که ما گمان می‌کنیم باید پیش برود، آن گاه معجزه‌ها رخ می‌دهند. زندگی فقط هنگامی می‌تواند ما را شگفت‌زده کند که حاضر باشیم شگفت‌زده شویم. لازمهٔ این رخداد، یک زندگی خدامحور و نیاز به ندانستن است. این دگرگونی، زندگی را دگرگون می‌کند؛ این که بارها و بارها پذیرای واقعیت‌های جدید شویم و این توهم را که آن چه می‌بینیم و می‌دانیم، درست یا واقعی‌ست، کنار بگذاریم.

مقدس، ما را به زور جلو نمی‌برد یا از در بستهٔ وجود فروترمان وارد نمی‌شود. مقدس با احترام، به ما اجازه می‌دهد تا برگزینیم نفس‌محور زندگی کنیم یا خدامحور باشیم. به سخن دیگر، می‌توانیم مسیر ناهموار زندگی کردن به تنهایی و به میل خود را برگزینیم یا به ارادهٔ والاتر، یعنی ارادهٔ خدا تسلیم شویم و در مشارکت با کل گسترده، زندگی کنیم.

دبی نسبت به رشد معنوی جدی بود و خوانندهٔ کتابش را نیز به جدی بودن فرامی‌خواند. او بنا بر تجربه می‌دانست که فکر می‌تواند شخص را پایین بکشاند و فقط یاد خداست که می‌تواند انسان را دوباره بالا ببرد. از این گذشته، دبی می‌دانست فقط خود او می‌تواند انتخاب کند که چه فکرهایی را در ذهنش نگه دارد. وقتی تقدس را برمی‌گزید، نیروی ایمانش کششی در او ایجاد می‌کرد که بر همهٔ جاذبه‌های پست‌تر چیره می‌شد.

دبی فورد که خود، سفر انسانی سقوط به جهنم و بازگشت از آن را تجربه کرده بود، در این کتاب شرح می‌دهد چگونه خدا برای او کاری کرده بود که خودش توانایی انجام آن را نداشت.