بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

بیش‌تر افراد می‌پندارند ارتباط بین تلاش و پاداش یک‌به‌یک است: ما بر این باوریم که دو برابر کار کردن نتیجه‌ای مضاعف دارد، مراقبتِ دوچندان از یک رابطهٔ احساسی باعث دوبرابرشدن میزان عشق می‌شود، فریادزدن منظورتان باعث می‌شود بیش‌تر حق با شما باشد. فرض بر این است که زندگی روی نموداری خطی است و در هرچیزی نسبت یک‌به‌یک بین تلاش و پاداش وجود دارد. اما اجازه بدهید آگاه‌تان کنم ـ به‌عنوان شخصی که دوبرابر حد معمول نوشیدنی انرژی‌زا نوشیده است تا بتواند ویرایش این متن لعنتی را تمام کند ـ اکثر اوقات این‌طور نیست.

تقریباً هرچیز خوبی در زندگی از منبعی ناشناس یا ندانسته زاده می‌شود. عدم‌اطمینان چیزی است که شما را به‌سوی کنجکاوی، آموختن، امتحان‌کردن ایده‌های جدید و به‌گفت‌وگوگذاشتنِ اهدافتان با دیگران سوق می‌دهد.

مردم به‌خاطر این‌که چیزی مزخرف است شکایت نمی‌کنند. آن‌ها شکایت می‌کنند چون به‌دنبال همدردی و ارتباط با اطرافیان‌اند. متأسفانه شکایت‌کردن اصلاً راه مفیدی برای برقراری ارتباط با انسان‌های دیگر نیست.

اگر با زور اسلحه مجبورتان کنند هر روز تمام روز را خارج از خانه باشید، کجا می‌روید و چکار می‌کنید؟

نگذارید سروصدای نظرات دیگران صدای درونتان را خفه کند. و از همه مهم‌تر، جرأت دنبال‌کردن ندای قلب و هدفتان را داشته باشید. آن‌ها از قبل می‌دانند می‌خواهید به چه‌کسی تبدیل شوید. باقی چیزها جزو فرعیاتِ زندگی‌اند. استیو جابز (۱۹۵۵-۲۰۱۱)

رنج بی‌پروابودن زودگذر است و جایزهٔ آن یک عمر باقی می‌ماند

من از ۱۸ تا ۲۵ سالگی علایق شغلی‌ام را بیش‌تر از لباسم عوض می‌کردم.

درد و رنج خودتان را با دیگران مقایسه نکنید. نه، اهمیتی ندارد که برادرتان مشکلی دو برابر سخت‌تر از این‌را سال پیش تجربه کرده است. مهم نیست اگر ماشین به پسرعموی‌تان زده است و او از این بابت شکایتی ندارد. شما درحقیقت هیچ‌چیزی دراین‌باره نمی‌دانید، پس خودتان را با این چیزها مقایسه نکنید. ما همه‌چیز را کمی متفاوت با یکدیگر حس می‌کنیم. بنابراین دردورنج‌کشیدنِ ما نسبت‌به یکدیگر کمی متفاوت است. از محاسبهٔ این‌که تا چه حد حق دارید احساسِ بدی داشته باشید دست بردارید و فقط به خودتان اجازه بدهید ناراحت باشید.

کمی خودخواه باش و هر روز برای خودت کاری انجام بده،

راز موفقیت از کم شروع کردن است. آغازی سبک داشته باشید. جدی می‌گویم. اگر از خودباوری و اعتمادبه‌نفسِ پایین رنج می‌برید، از جایی که هستید شروع کنید. انتظار جهش کوانتومی نداشته باشید، حداقل نه در ابتدای کار.

مسلم است که همیشه هدف‌داشتن و تلاش برای رسیدن به هدف خوب است، اما دستیابی به تمام آن اهداف مهم نیست.

موضوع بر سرِ داشتنِ نیروی اراده برای نخوردنِ غذایی مشخص نیست، بلکه مهم ایجاد علاقه به غذاهایی مفید است. موضوع سر اجبار خودتان به هر هفته باشگاه رفتن نیست، بلکه موضوع پیداکردن راهی برای لذت‌بردن از باشگاه‌رفتن است.

چگونه در پذیرش فقدان بهتر عمل کنیم قدم اول: بدانید که حافظهٔ ما به‌مان دروغ می‌گوید و متقاعدمان می‌کند که در گذشته همه‌چیز عالی بوده است، حتی اگر این‌طور نبوده باشد

چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن.

نمی‌توانید همهٔ کارها را باهم انجام دهید؛ روی انجامِ صحیحِ تعدادِ کمی کار تمرکز کنید

هیچ‌چیز اهمیت ندارد. هیچ‌چیز به‌نظر مهم نمی‌رسد.

همه‌چیز به فداکاری نیاز دارد. هرچیزی نوعی هزینه دارد. هیچ‌چیز به‌طور مطلق لذت‌بخش و تعالی‌بخش نیست. پس این پرسش مطرح می‌شود: حاضرید چه فداکاری یا رنجی را تحمل کنید؟ درنهایت، تواناییِ ما در انجام کارهایی که برای‌مان مهم‌اند با تواناییِ ما در تحمل و گذر از سختی‌ها و پشت‌سرگذاشتنِ روزهای سختِ اجتناب‌ناپذیر ارتباطِ مستقیم دارد.

چیزهای معنادار و دارای ارزشِ واقعیْ بی‌قیدوشرط به‌دست می‌آیند، بدون دادوستد.

بالغ‌شدن فهمیدنِ این موضوع است که گاهی وجود قاعده‌ای انتزاعی فقط به‌خاطر خودش خوب و درست است. همان‌طورکه نوجوانی می‌فهمد در دنیا چیزی فراتر از لذت و دردِ کودکی وجود دارد، فرد بالغ درمی‌یابد که در دنیا چیزی فراتر از دادوستدِ نوجوانی برای اعتباریابی، تصدیق‌شدن و رضایتمندی وجود دارد. فرد بالغ کار درست را انجام می‌دهد و دلیل ساده‌ای برای آن وجود دارد: آن کار درست است. تمام! نوجوان می‌گوید برای صداقت ارزش قائل است ـ چون یاد گرفته است گفتنِ چنین حرفی نتایج خوبی به‌دنبال دارد ـ اما وقتی در شرایط سختی قرار می‌گیرد، دروغ مصلحتی می‌گوید، حقیقت را بزرگ‌نمایی می‌کند و در ثابت‌ماندن بر ارزش خود شکست می‌خورد. نوجوان می‌گوید عاشق شماست، اما درک او از عشق این است که دراِزای آن چیزی به‌دست بیاورد. آن عشق صرفاً دادوستدی احساسی است که در آن هریک از شما هرآن‌چه را برای عرضه دارد می‌آورد وسط و باید برای رسیدن به بهترین معامله پیشنهاد بدهد و چانه بزند.

۲۱. اگر گاهی کسی را عصبی نمی‌کنید، یک جای کار اشتباه است به‌گفتهٔ دن کندی: «اگر تا ظهر کسی را عصبی نکردید، پس احتمالاً پولی درنمی‌آورید.»