بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اُوه

اُوِه به برف خیره شد. سینه‌اش زیر کتش سنگینی می‌کرد. فکر کرد اگر سونجا این را بفهمد چه حالی می‌شود. اگر او بداند که بهترین دوستش به این علت از او کمک نخواسته که سونجا به‌اندازهٔ کافی مشکل داشته است، قلبش می‌شکند.

در شب‌ها سونجا موسیقی می‌نواخت، چون می‌گفت که این کار باعث نشاط و حرکت بچه می‌شود. اُوِه اکثراً در صندلی راحتی‌اش در آن‌طرف اتاق می‌نشست و وانمود می‌کرد که دارد تلویزیون تماشا می‌کند و این در حالی بود که سونجا داشت موسیقی می‌نواخت. اُوِه در باطن نگران بچه بود و به آینده‌اش فکر می‌کرد. مثلاً با خود فکر می‌کرد اگر بچه از او خوشش نیاید چه؟ چون‌که او طرفدار موسیقی نبود. قضیه این نبود که او می‌ترسید. فقط نمی‌دانست چگونه خودش را برای پدر بودن آماده کند. حتی چند جور کتاب راهنمای پدر شدن خریده بود، ولی سونجا به این کارش خندیده بود. او علت خندیدنش را نفهمید. چون تمام چیزهای دیگر کتاب راهنما داشتند.

مادر سونجا هم سر زایمان مرد. پدرش هرگز دوباره ازدواج نکرد. چند باری که دیگران سؤال کرده بودند که چرا ازدواج نمی‌کنی؟ گفته بود: «من زن دارم، ولی الآن در خانه نیست.»

هرچند قرار بود آن روز بمیرد، ولی به این معنا نبود که هرکسی هر کاری دلش خواست می‌توانست بکند.

اکنون همه‌چیز کامپیوتری شده بود، به‌طوری‌که دیگر حتی کسی نمی‌توانست یک خانه بسازد مگر اینکه یک مشاور با لباس تنگ می‌آمد و لپ‌تاپش را باز می‌کرد و نقشه می‌داد که چطوری باید کار کند. می‌گفت پس چطور کلوسیوم و اهرام مصر را ساختند؟ چطور برج ایفل را در سال ۱۸۸۹ بدون کامپیوتر ساختند؟ ولی امروز آدم برای ساختن خانهٔ یک‌طبقه باید منتظر باشد تا جناب مهندس گوشی موبایلش را شارژ کند و بیاید و به ما بگوید که خانه را چطور بسازیم.

دلش برای همسرش تنگ شده بود و آرزو می‌کرد کاش می‌توانست دوباره دستش را در دست خودش بگیرد. سونجا همیشه انگشت اشاره‌اش را داخل کف دستش تا می‌کرد و آن را مخفی می‌ساخت. وقتی او این کار را می‌کرد، اُوِه همیشه احساس می‌کرد هیچ‌چیز غیرممکن در دنیا وجود ندارد. از بین تمام چیزهایی که دلش برایش تنگ شده بود، بیشتر از همه این حس بود.

وقتی آدم‌ها شریک غم یکدیگر نباشند، این فرصت برای غم به وجود می‌آید که آن‌ها را از هم دور کند

که کسی که ذاتاً بد است با کسی که می‌تواند بد باشد بسیار متفاوت است

گفت: «من از آن دسته آدم‌هایی نیستم که پشت سر دیگران حرف می‌زنند و داستان‌سرایی می‌کنند.»

اُوِه از آن دسته آدم‌های پرحرف نبود. او به‌خوبی می‌دانست حداقل آن روزها، این یک ایراد شخصیتی جدی بود. چون این روزها آدم باید بتواند دربارهٔ هرچیزی با اطرافیانش صحبت کند تا مردم بگویند که مثلاً فلانی آدم «خوبی» است.