بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اُوه

اما اگر کسی از او دربارهٔ زندگی‌اش می‌پرسید، می‌گفت نه قبل از آشنایی با سونجا و نه بعد از مرگ او هرگز زندگی نکرده است.

شش ماه از زمان فوت همسرش می‌گذشت. اُوِه هنوز روزی دو بار توی خانه‌اش می‌چرخد و رادیاتورها را بازرسی می‌کند تا مبادا زنش مخفیانه درجهٔ آن‌ها را بالا برده باشد.

آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است

اُوِه فقط می‌خواست در آرامش بمیرد. آیا واقعاً این خواستهٔ خیلی زیادی بود؟

سونجا، همسر اُوِه، همیشه می‌گفت: «تمام راه‌ها همیشه به جایی که از قبل مقدر شده است، ختم می‌شوند.» شاید برای او تقدیر چیزی بود. ولی برای اُوِه کسی بود.

«مردم از روی کارهایی که انجام می‌دن شناخته می‌شن، نه از روی حرف‌هایی که می‌زنن.»

«چون او رو دوست دارم.»

اکثر مردم نسبت به زمان بیش‌ازحد خوش‌بین هستند. ما همیشه فکر می‌کنیم وقت کافی برای انجام کارها برای دیگران را داریم. فکر می‌کنیم فرصت داریم فلان چیز را به آن‌ها بگوییم و بعد اتفاقی می‌افتد و به جایی می‌رسیم که می‌گوییم «ای کاش»، «اگر».

سونجا می‌گفت: «بهترین مردان کسانی هستند که از دل اشتباهات بیرون می‌آیند و بعداً بهتر می‌شوند و اگر اشتباه نمی‌کردند، آب‌دیده نمی‌شدند.»

«می‌دونی زنم ایرانیه. اونا هر جا می‌رن برای دیگران غذا می‌برن و این رسم ایرانی‌هاست.»