بریده‌هایی از کتاب قدرت سکوت ذهن

چه چیزی بهتر است، زندگی در قالبِ یک فردِ ترسو یا به‌عنوان یک قهرمان مردن؟ کوتاهی در انجام آنچه می‌دانید درست است یا دنبال کردنِ وظایفِ محوله؟ و کدام‌یک طبیعی‌تر است، نادیده گرفتن ندایی که از همنوع خود می‌شنوید یا شجاعانه شیرجه زدن و کمک کردن به آنها در مواقع نیاز؟

رفتار شجاعانه قهرمان‌های من کسانی هستند که به نیازهای جهان توجه می‌کنند و در این زمینه، کاری انجام می‌دهند. ـ فِرد راجرز

علتِ اصلیِ آسیب‌دیدگیِ ورزشکارانِ حرفه‌ای سکندری خوردن و افتادن نیست، برخورد با یکدیگر نیست، کار کشیدنِ بیش‌ازحد است. پیچرها و بازیکنانِ خطِّ حمله از بازوهای خود بیش‌ازحد کار می‌کشند، بازیکنان بسکتبال به زانوهای خود فشارِ زیادی وارد می‌آورند، و بقیه فقط از ساعت‌ها کار سخت و پرفشار خسته می‌شوند. مایکل فیلپس، باوجودِ تمامِ مدال‌های طلایی که داشت، پیش‌از موعد، به‌دلیل فرسودگی ران، از شنای حرفه‌ای‌اش دست کشید

اگر کسی تنها به این دلیل که چند روزی کاری انجام نداده است، خودش را آدم بی‌ارزشی می‌داند، درواقع خودش را از سکوت ذهن محروم می‌کند،

به‌دنبال تنهایی و روشن‌بینی باشیم؛ یاد بگیریم بی‌توجه به شرایطِ بیرونی، آرام بمانیم؛ به‌اندازهٔ کافی بخوابیم؛ اعتیاد به کار کردن را مهار کنیم و به آرمان‌های برتری متعهد بمانیم.

خردمندان در زندگی سه کار انجام می‌دهند؛ آثار مکتوب از خود به‌جای می‌گذارند، از نظر مالی محتاط‌اند و آینده را تأمین می‌کنند، و زندگی در طبیعت را ارج می‌نهند. به این معنا که خردمند انسانی است اندیشمند، مسئولیت‌پذیر، و میانه‌رو که برای استراحت به طبیعت پناه می‌برد.

جسمی که بیش‌ازحد کار کند یا مورد آزار و اذیت واقع شود نه‌تنها آرام نیست، بلکه تلاطمی به‌همراه دارد که موجش باقیِ زندگی‌مان را درگیر می‌کند.

حسود، خودش را به‌سان یک دشمن آزار می‌دهد. هیچ‌کس در سایهٔ حسادت و رشک، شانسِ درست اندیشیدن و در آرامش زیستن را ندارد. حسادت یک حلقهٔ بی‌پایان بدبختی است.

«از هفت گناه مرگبار، حسادت تنها گناهی است که هیچ لذتی در خود ندارد.»

آگاهی از امیال همچنان‌که هر میوه‌ای در خود آفتی دارد، هر انسانی نیز در عمق قلبش هوسی دارد که او را تباه می‌سازد. ـ الکساندر دوما

بسیاری از ما، از زمان کودکی، زخم‌هایی را متحمل می‌شویم. شاید کسی برخورد درستی با ما نداشته است یا تجربهٔ خیلی بدی داشته‌ایم یا والدینمان کمی بیش‌ازحد مشغول بودند یا کمی بیش‌ازحد منتقد یا کمی بیش‌ازحد درگیرِ مسائلِ خودشان بودند تا آن چیزی که ما بدان نیاز داشتیم. این زخم‌های التیام‌نیافته، حتی در شرایطی که از آنها آگاه نیستیم، تصمیم‌های ما را شکل می‌دهند

اگر روشنگری‌های ذهنیِ بیشتری می‌خواهیم و خواهان بینش، پیشرفت، یا ایده‌های جدیدِ بزرگِ بیشتری هستیم، باید فضای بیشتری برای این لحظاتِ آرام ایجاد کنیم. باید از حواس‌پرتی‌ها و تحریک‌کننده‌های پرسروصدایی که به‌راحتی به‌سراغمان می‌آیند، فاصله بگیریم. باید گوش دادن را شروع کنیم.

اندیشه جز در سکوتِ کارآمد نیست.

داشتنِ دو گوش و یک دهان حکمتی دارد؛ شنونده که باشید و سکوت کنید، مهم‌ترین مسائل دنیا توجه‌تان را جلب می‌کند.

تواناییِ حضور داشتن در لحظه را تقویت کنید تا به‌سبب وسعت حضور داشتن در اکنون، همهٔ داشته‌هایمان ارزشمند شود. لحظات سخت و کسل‌کننده را، به این دلیل که خواستهٔ شما نیستند، رد نکنید. این لحظاتِ زیبا را به‌دلیل شرمندگی یا ناامنی هدر ندهید، تا جایی‌که می‌توانید از آنچه به شما داده شده است لذت ببرید. تا جایی که زندگی اجازه می‌دهد زندگی کنید، این همان تعالی است

یک هنرمند در لحظه حضور دارد و از همین سکوت ذهن است که شکوفا می‌شود. این لحظه‌ای که درست همین حالا تجربه‌اش می‌کنیم یک هدیه است

هرقدر انرژی کمتری برای تأسف خوردن بر گذشته و نگرانی از آینده صرف کنیم، برای آنچه درمقابلمان قرار دارد، انرژی بیشتری خواهیم داشت.

آبراموویچ دربارهٔ این اجرا گفته است: «مردم نمی‌فهمند که سخت‌ترین کار دنیا درواقع انجام دادنِ کاری است که تقریباً به معنای کاری نکردن است، کاری که تمامِ وجودِ شما را می‌طلبد... هدفی در این کار نیست که پشتش پنهان شوید، و فقط خودتان هستید.»

ما در قالبِ زنبورهای کارگر به این زمین نیامده‌ایم که مجبور شویم تا زمان مرگ، بارها وظایفمان را انجام دهیم و همچنین به کسی مدیون نیستیم که بخواهیم مدام کار کنیم، نه طرفدارانمان، نه پیروانمان، نه حتی والدینمان که امکانات زیادی را در اختیار ما قرار داده‌اند و نه حتی خانواده‌مان. نابود کردنِ خودمان، به‌درد کسی نمی‌خورد.

ما گمان می‌کنیم بیشتر می‌خواهیم، اما نمی‌فهمیم که خیلی داریم. آن‌قدر به‌خاطر خانواده‌هایمان کار می‌کنیم که متوجه این تناقض نمی‌شویم که به‌سبب همین کار کردنِ زیاد، هرگز آنها را نمی‌بینیم.