بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

"بازی کن و بباز و با باختن ادامه بده." گذشته ما، وابستگی‌های‌مان، تعاریف مشروطی که از خودمان و دیگران داریم، ما را تعریف می‌کنند و ما به‌شدت به گذشته خود چسبیده‌ایم، زیرا تصور کردن خودمان به شیوه‌ای دیگر، ترسناک یا غیرقابل‌تصور است، اما روان بشر بیش از اینها تصور می‌کند. مشکل عقده‌ها این است که هیچ تخیلی ندارند. آنها فقط می‌توانند پیام پدیده‌شناختی اولیه خود را بارها و بارها بیان کنند، اما روان چشم‌انداز بزرگ‌تری از زندگی ما دارد. تصوراتی که او برای ما دارد بسیار بیشتر از قدرت درک ایگوست.

دو مورد از بزرگ‌ترین تهدیدهای زندگی که با خود داریم عبارت‌اند از ترس و تنبلی. هر روز صبح بیدار می‌شویم و دو موجود خیالی را پایین تختخواب خود می‌بینیم. نام یکی از آنها ترس است و می‌گوید: "دنیا برای تو زیادی بزرگ است، تو از پس آن بر نخواهی آمد و امروز هم دوباره راهی برای فرار پیدا کن." دیگری نامش تنبلی است و می‌گوید: "هی، سخت نگیر. روز سختی داشتی. تلویزیون را روشن کن، چرخی در اینترنت بزن. کمی شکلات بخور. فردا هم روز خداست." این دوقلوهای سمج هر روز روح ما را می‌خورند. صرف‌نظر از هر کاری که امروز انجام دهیم، سروکله آنها فردا دوباره پیدا می‌شود. آنها اغلب روزهای زندگی ما را غصب می‌کنند، و آن‌قدر سرمان را گرم می‌کنند که یادمان می‌رود به خاطر این وقت‌کشی‌هایی که به ما تحمیل می‌کنند باید از دست‌شان عصبانی باشیم و از آنها شکایت کنیم.

بسیاری از ما خیلی زود دریافتیم که با رفتار بر مبنای کسی که حقیقتاً هستیم چندان مطلوب واقع نمی‌شویم و حتی درمعرض خطر هم قرار می‌گیریم، بنابراین آموختیم که از ماهیت خود جدا شویم و آن‌قدر به این کار ادامه دادیم تا تماس‌مان با آن قطع شد.

او هم مانند ما در معرض آرامشی بود که نااُمیدی با خودش می‌آورد: اینکه سختی‌های ما بیش از دیگران است و تجهیزات دیگران برای سفر زندگی بهتر از ماست. همه ما از یک ترس، از یک تنبلی دلنشین و یک نوع اجتناب از بزرگ شدن برخورداریم.

والدین من مانند بسیاری از هم‌نسل‌های خودشان خود آنچه را سر راه‌شان قرار می‌گرفت دریافت کردند و بهترین کاری را که می‌توانستند، انجام دادند. دیگر چکار باید می‌کردند؟

در نهایت ما اینجا نیستیم تا همرنگ جماعت شویم، به‌خوبی سازگار شده و خود را تطبیق دهیم، یا کاری کنیم والدین‌مان به ما افتخار کنند. ما اینجاییم تا خودمان باشیم و این اغلب زیبا نیست، اما صادقانه است. هدیه ما به پازل بزرگ جهان، منحصر به‌فرد بودن ماست. هر یک از ما چیزی برای افزودن به قطعات پازل زمان ـ که چه آگاه باشیم، چه نباشیم در ما و از طریق ما آشکار می‌شود ـ دارد.

ما با خاموش کردن ترس‌ها و باورهای قدیمی خود به زیر می‌رویم و با زیستن زندگی خود به بهترین شکلی که می‌توانیم، از میان آن عبور می‌کنیم

در نهایت برای قدم گذاشتن به درون هر آنچه از ما بزرگ‌تر است باید از میان ترس‌های خود عبور کنیم.

پرسیدن یک سؤال در تقاطع‌های بحرانی زندگی، روابط، شغل و سبک زندگی خود ممکن است اهمیت بی‌چون‌وچرای آن را ثابت کند: آیا این امر مرا بزرگ می‌کند یا کوچک‌تر؟

در اغلب مواقع، فرار از رنج به یک زندگی پیش پا افتاده، زندگی انحرافی و یک زندگی بی‌حس شده منجر می‌شود.

دلبستگی و از دست دادن، دلبستگی و از دست دادن؛ این است داستان بشر.

وقتی برمی‌خیزیم و بهترین کاری را که می‌توانیم انجام می‌دهیم، ما یک فرد بالغ هستیم که باری از دوش جهان برمی‌داریم، نه اینکه به آن اضافه کنیم.

اما آیا تو برای لذت بردن آفریده شده‌ای یا کار؟

زندگی ما دو بار آغاز می‌شود: روزی که متولد می‌شویم و روزی که این حقیقت وجودی بنیادین را می‌پذیریم که زندگی‌مان با تمام عوامل محدودکننده، انتخابی است که به‌عهده خودمان است

ما بیشتر با پرسش‌ها رشد می‌کنیم، تا پاسخ‌هایی که ممکن است دریافت کنیم.

ما حیوانی معناجو و خلق‌کننده معنا هستیم، حیوانی که بخاطر جدایی از معنا به‌شدت رنج می‌برد. هیچ علتی به اندازه این جدایی باعث ایجاد علائم بیماری، اعتیادها و جامعه‌ستیزی‌ها نمی‌شود.

یکی از معانی بزرگ شدن این است که مسئولیت زندگی خود، انتخاب‌هایم و پیامدهای‌شان را می‌پذیرم.

اگر قرار است بزرگ شویم، باید دعوت به استقلال فردی، گفت‌وگو با صدای درونی و پاسخ به دعوت به سفری اصیل ـ که همگی برخلاف دستورکار همرنگ جماعت شدن هستند ـ را بپذیریم.

بزرگ شدن مستلزم این است که بپذیریم آن بیرون هیچ‌کس نمی‌داند چه خبر است، که آنها هم درست به اندازه کوچک‌ترینِ ما زیر سایه عقده‌ها و سازوکارهای ناخودآگاه خود قرار دارند و بنابراین اکنون ما باید خودمان کشف کنیم.

ظاهراً آنچه برای‌مان رخ می‌دهد، مهم نیست، اینکه ما چگونه آنها را درونی می‌کنیم و اینکه چگونه با آن ارتباط برقرار می‌کنیم، مهم است. به‌نظر می‌رسد آنچه برخی افراد را درهم می‌شکند، به بقیه انرژی می‌دهد و باعث افزایش قدرت اراده‌شان می‌شود.