بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

ما پس از قالب‌بندی مجدد زندگی خود و پس از اینکه آن را همان‌گونه که اغلب هست، یعنی مبتنی بر ترس، حقیر و تکراری دیدیم، واکنش‌مان به اینصورت است که: یا خود را بی‌حس می‌کنیم، یا حواس خود را پرت می‌کنیم، یا درک می‌کنیم که چیزی باید تغییر کند.

استدلال برای اینکه آیا ما واقعاً آزاد هستیم یا نه، به اندازه عمر بشر قدمت دارد. اما طبق استدلال ژان‌پل سارتر؛ ما باید به‌گونه‌ای عمل کنیم گویی که آزاد هستیم، وظیفه "هولناک" انتخاب را بپذیریم و مسئولیت‌پذیر باشیم. چه آزاد باشیم چه نباشیم، مجبوریم به‌گونه‌ای رفتار کنیم گویی که آزادیم و البته تمام نظام‌ها، فلسفه‌ها، اخلاقیات و اظهارات قضایی مبتنی بر مسئولیت‌پذیری هستند.

زندگی ما دو بار آغاز می‌شود: روزی که متولد می‌شویم و روزی که این حقیقت وجودی بنیادین را می‌پذیریم که زندگی‌مان با تمام عوامل محدودکننده، انتخابی است که به‌عهده خودمان است و لحظه‌ای که این دعوت را می‌پذیریم و مسئولیت‌پذیر می‌شویم، قدرت انتخاب را به‌دست می‌گیریم.

انتخاب با ماست و اگر خود، آن انتخاب را انجام ندهیم، فردی دیگر برای‌مان انتخاب خواهد کرد. اگر شخصیت‌های تکه‌تکهٔ عقده‌های‌مان دست به انتخاب از جانب ما نزنند، صداهای پایدار اجدادمان، یا غرش پرسروصدای طبل‌های فرهنگی چنین خواهند کرد.

یونگ زمانی در نامه‌ای گفت که زندگی مکثی است میان دو معما. نسبت به آنهایی که پاسخ‌ها را ارائه می‌دهند، هشیار باش. ممکن است صادق باشند، اما پاسخ‌های‌شان لزوماً پاسخ‌های تو نیستند.

یونگ زمانی در نامه‌ای گفت که زندگی مکثی است میان دو معما. نسبت به آنهایی که پاسخ‌ها را ارائه می‌دهند، هشیار باش. ممکن است صادق باشند، اما پاسخ‌های‌شان لزوماً پاسخ‌های تو نیستند.

خودآگاهی ایگوی ما ـ کسی که فکر می‌کنیم هستیم، یا آنچه واقعی می‌دانیم ـ در بهترین حالت تکه‌ای نان شناور در دریایی مواج است. در هر لحظه جهان را از طریق عینکی تحریف‌کننده می‌بینیم و بر مبنای آنچه آن عینک امکان دیدنش را می‌دهد و نه براساس آنچه خارج از قاب آن قرار دارد، تصمیم‌گیری می‌کنیم. هرچه خودآگاه‌تر می‌شویم، بیشتر از نفوذهای ناخودآگاه در انتخاب‌های روزانه خود، آگاه می‌شویم.

در واقع، هرچه پیرتر می‌شویم، علی‌رغم یک عمر تحصیل و مطالعه و سفر و اندیشه، این آزادی کمتر و کمتر می‌شود.

ما اغلب به دلیل نیازمان به همرنگ جماعت شدن، دریافت تأیید از دیگران و دوری از آسیب، خدمتگزار محیط خود می‌شویم.

درحالی‌که در این دریای تاریک شنا می‌کنیم، آرزومند درک معنای امور بوده و مشتاقیم بدانیم چه کسی هستیم، و اینگونه محکوم به فنا برای چه هدفی آمده‌ایم و این در حالی است که قوانین هستی، نیروهای طبیعت و ابدیت، با بی‌خیالی راه خود را می‌روند.

شاید هیچ کاری سخت‌تر از زیستن این سفر با ذهنی متمرکز و همراه با مسئولیت‌پذیری نباشد، اما هیچ وظیفه دیگری هم نیست که تا این اندازه ارزش و هدفمندی به زندگی‌مان وارد کند.

اگرچه جهان پر از افرادی است که به شما می‌گویند چه کسی هستید، چه چیزی هستید و قرار است چه کنید و چه نکنید، اما حتی خود آنها نیز در میان سردرگمی‌ها، ترس‌ها و نیازهای پاسخ داده نشده‌شان، برای آرام کردن دریای طوفانی سفر خود به باورهای جمعی چنگ می زنند.

اگر با خودمان صادق باشیم، باید اعتراف کنیم، در نمایشی طولانی که نامش را زندگی گذاشته‌ایم، تنها فردی که حضور مداوم دارد، خود ما هستیم؛ به همین ترتیب، باید این را هم بپذیریم که در مقابل نقشی که در انتخاب‌های روزانه‌مان بازی می‌کند، در روابط‌مان و در آنچه بر ما گذشته است، مسئولیتی شگرف داریم.

بخش بسیاری از گذشته ما ارزش آن را دارد که با خود به جلو حملش کنیم اما بخش بسیاری هم ارزش این کار را ندارد. درست همان‌طور که به‌صورت دوره‌ای خانه خود را تمیز می‌کنیم و لباس‌های قدیمی و ازمدافتاده را جدا کرده و دور می‌اندازیم

تنها کاری که والدین می‌توانند برای کودکان خود انجام دهند، این است که زندگی خود را با تمامیتی که می‌توانند زندگی کنند، زیرا این کار تخیل کودکان را آزاد می‌کند، اجازه می‌دهد سفر خود را داشته باشند و درهای امکانات را برای‌شان باز می‌کند. هر جا که ما گیر کرده باشیم، آنها نیز زمینه اسیر شدن دارند و سعی خواهند کرد با جبران افراطی اوضاع را درست کنند. زیستن سفر خود با همه تمامیتی که می‌توانیم نه تنها هدیه‌ای به روح خودمان است، بلکه نسلی را که از خود به‌جای می‌گذاریم، آزاد می‌کند تا سفر خودشان را زندگی کنند. یعنی همان آزادی برای زیستن زندگی خود را که آرزو می‌کردیم، والدین‌مان به ما می‌دادند، اکنون به فرزندان خود می‌دهیم.

بسیاری از افرادی را که بیش از همه در تاریخ تحسین می‌کنیم، زندگی پر رنجی داشته‌اند، اما ما به آنها احترام می‌گذاریم، زیرا آنها به یک حقیقت خدمت کرده‌اند. آنها رسالت خود را به شیوه‌ای زیسته‌اند که همه ما به آن دعوت شده‌ایم.

اگر فقط می‌دانستیم چه چیزهایی به افرادی که تحسین‌شان می‌کنیم انگیزه داده، تسخیرشان کرده و تحت فشار قرار داده است، شاید واقعاً دیگر خواستار زندگی آنها نبودیم.

کار قهرمان درون نابود کردن قدرت‌های تاریکی از جمله ترس و تنبلی است. تمام آن داستان‌های شکست دادن اژدها نسخه اسطوره‌ای غلبه بر قدرت آن چیزی است که ما را می‌بلعد، همان کاری که ترس و تنبلی روزانه انجام می‌دهند.

یافتن اقتدار شخصی مستلزم دو چیز است: بررسی و غربالگری امور درون و زیستن شجاعانه و پیوسته چیزی که پیدا می‌کنیم.

دو مورد از بزرگ‌ترین تهدیدهای زندگی که با خود داریم عبارت‌اند از ترس و تنبلی