بریده‌هایی از کتاب در ستایش پیاده‌روی

پیاده‌روی، برداشتن هر بار یک قدم، می‌تواند برای عشق به زمین، دیدن خود و رهاکردن بدن به طی مسیر باشد با هر سرعتی که دل‌تان می‌خواهد.

ایدهٔ من این بود که به‌معنای واقعی کلمه به غوطه‌ورشدن در کثافت نیاز دارم. شاید باعث شود مشکلات برایم کم‌اهمیت شوند.

به نظر نمی‌رسد دیدن شهر از پنجرهٔ ماشین با نگاه‌کردن به عکس‌های همان شهر تفاوت زیادی داشته باشد.

راه‌رفتن و تحرکْ پایه‌های کشف‌کردن‌اند و اکتشاف اساس عقل ماست.

ازلحاظ فلسفی، بین ناممکن و خیالی تفاوت وجود دارد.

آن‌قدر راه را گم کرده‌ام که باعث شده به این فکر بیفتم که نکند من به شکلی اسرارآمیز به ناشناخته‌ها تمایل دارم و از اینکه ندانم کجا هستم لذت می‌برم

«من قبلاً اینجا گم شده‌م. بنابراین حالا می‌دونم کجاییم.»

اگر همیشه راهی با کمترین دشواری را انتخاب کنید، گزینه‌هایی که کمترین چالش را دارند برای‌تان اولویت پیدا می‌کنند. به‌این‌ترتیب انتخاب‌هایی ازپیش‌تعیین‌شده خواهید داشت، و زندگی‌تان نه‌تنها دیگر آزادانه نخواهد بود، بلکه کسل‌کننده و پوچ خواهد شد.

وقتی سرعتِ سفر را افزایش می‌دهم، زمان سریع‌تر می‌گذرد. سرعت و زمانِ من به‌طور موازی شتاب می‌گیرند، به این شکل که انگار مدت‌زمان یک ساعت کمتر از یک دور گردش عقربه می‌شود. زمانی‌که عجله دارم، به‌ندرت به چیزی توجه می‌کنم.

من کنجکاو بودم و از او پرسیدم از بررسی ضربان هزاران قلب چه آموخته است. یعقوب پاسخ داد: «هر روز به پیاده‌روی بروید.» او به من اطمینان داد این توصیه تاریخ انقضا ندارد.

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان.

راه‌رفتن‌تان می‌تواند منعکس‌کنندهٔ احساس‌تان نیز باشد. انحرافاتِ جزئی از راه‌رفتنِ معمول‌تان به جهان اطراف می‌گوید روز خوبی داشته‌اید یا روزی بد.

هرقدر فاصلهٔ فیزیکی بین تصمیم‌گیرندگان و افراد تحت‌تأثیر آن تصمیمات بیشتر باشد، تصمیمات گرفته‌شده ارتباط کمتری با افراد تحت‌تأثیر دارند.

بزرگ‌ترین لذتِ راه‌رفتن در یک شهر بودن در میان مردم است.

این تصور را داشتیم که نیمی از جمعیت شهر ناخن‌های نیمهٔ دیگر را لاک می‌زنند!

جهان از دور منظم به نظر می‌رسد، اما نقشهٔ ذهنی شما دیگر منطبق با واقعیت نیست.

تصمیم می‌گیرم وقتی به طبقهٔ بالا می‌روم روی هر قدمم تمرکز کنم. روی بلندکردن یک پا به‌آرامی و قراردادن آن در جلو

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان. زمانی‌که از کنار کسی می‌گذرم، تنها فرصت نگاه‌کردن به چهره‌اش را دارم؛ اما نحوهٔ راه‌رفتن یگ فرد را می‌توانم برای مدت بیشتری بررسی کنم: چگونه پایی را جلوی پای دیگر می‌گذارد

زبانِ آدمی بازتاب‌دهندهٔ این ایده است که زندگی پیاده‌روی‌ای ساده و طولانی است.

«تصور کن هم‌اکنون چشمانت را می‌بندی و بیست سال بعد بازشان می‌کنی؛ دیدنِ چه چیزی خوشحالت می‌کند؟»