بریده‌هایی از کتاب در ستایش پیاده‌روی

در سانسکریت، زمان حال را با کلمهٔ «پریتیوتپانا» بیان می‌کنند، عبارتی طبیعی به‌معنای «آنچه کاملاً روبه‌روی تو است».

اگر همیشه راهی با کمترین دشواری را انتخاب کنید، گزینه‌هایی که کمترین چالش را دارند برای‌تان اولویت پیدا می‌کنند. به‌این‌ترتیب انتخاب‌هایی ازپیش‌تعیین‌شده خواهید داشت، و زندگی‌تان نه‌تنها دیگر آزادانه نخواهد بود، بلکه کسل‌کننده و پوچ خواهد شد.

وقتی سرعتِ سفر را افزایش می‌دهم، زمان سریع‌تر می‌گذرد. سرعت و زمانِ من به‌طور موازی شتاب می‌گیرند، به این شکل که انگار مدت‌زمان یک ساعت کمتر از یک دور گردش عقربه می‌شود. زمانی‌که عجله دارم، به‌ندرت به چیزی توجه می‌کنم.

ثورو به درختان و راه‌رفتن به‌قدری اعتقاد دارد که درمورد کسانی‌که پیاده‌روی نمی‌کنند می‌گوید: «اینکه بعد از این‌همه وقت دست به خودکشی نزده‌اید، تحسین‌برانگیز است.»

محققان در دانشگاه استنفورد در سال ۲۰۱۴ دریافتند میزان خلاقیت برای افرادی که از شش تا پانزده دقیقه به پیاده‌روی می‌روند در مقایسه با دیگرانی که همان مدت‌زمان را می‌نشیند تا ۶۰درصد افزایش یافته است.

بقراط توصیه می‌کند «اگر حالتان بد است، به پیاده‌روی بروید» و اگر هنوز حالتان بد است، «به پیاده‌روی دیگری بروید».

آلبرت آینشتاین هر زمانی‌که از کار ناامید می‌شد، به جنگل‌های پرینستون می‌گریخت، و استیو جابز هنگامی‌که می‌خواست ایده‌هایش را بسط دهد، با همکارانش به پیاده‌روی می‌رفت.

من کنجکاو بودم و از او پرسیدم از بررسی ضربان هزاران قلب چه آموخته است. یعقوب پاسخ داد: «هر روز به پیاده‌روی بروید.» او به من اطمینان داد این توصیه تاریخ انقضا ندارد.

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان.

راه‌رفتن‌تان می‌تواند منعکس‌کنندهٔ احساس‌تان نیز باشد. انحرافاتِ جزئی از راه‌رفتنِ معمول‌تان به جهان اطراف می‌گوید روز خوبی داشته‌اید یا روزی بد.

هرقدر فاصلهٔ فیزیکی بین تصمیم‌گیرندگان و افراد تحت‌تأثیر آن تصمیمات بیشتر باشد، تصمیمات گرفته‌شده ارتباط کمتری با افراد تحت‌تأثیر دارند.

این تصور را داشتیم که نیمی از جمعیت شهر ناخن‌های نیمهٔ دیگر را لاک می‌زنند!

جهان از دور منظم به نظر می‌رسد، اما نقشهٔ ذهنی شما دیگر منطبق با واقعیت نیست.

تصمیم می‌گیرم وقتی به طبقهٔ بالا می‌روم روی هر قدمم تمرکز کنم. روی بلندکردن یک پا به‌آرامی و قراردادن آن در جلو

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان. زمانی‌که از کنار کسی می‌گذرم، تنها فرصت نگاه‌کردن به چهره‌اش را دارم؛ اما نحوهٔ راه‌رفتن یگ فرد را می‌توانم برای مدت بیشتری بررسی کنم: چگونه پایی را جلوی پای دیگر می‌گذارد

زبانِ آدمی بازتاب‌دهندهٔ این ایده است که زندگی پیاده‌روی‌ای ساده و طولانی است.

«تصور کن هم‌اکنون چشمانت را می‌بندی و بیست سال بعد بازشان می‌کنی؛ دیدنِ چه چیزی خوشحالت می‌کند؟»

رفتن به بالای کوه با ماشین یا بالگرد به‌جای بالارفتن از آن بی‌معنی است، زیرا تجربهٔ ایستادن در قله درصورتی‌که هیچ دردی نبوده باشد تجربه‌ای سطحی است.

من کنجکاو بودم و از او پرسیدم از بررسی ضربان هزاران قلب چه آموخته است. یعقوب پاسخ داد: «هر روز به پیاده‌روی بروید.» او به من اطمینان داد این توصیه تاریخ انقضا ندارد.

تد باندی، قاتل سریالی آمریکایی، گفت می‌تواند «ازطریق راه‌رفتن قربانی در خیابان» او را به‌عنوان طعمه شناسایی کند.