بریده‌هایی از کتاب در ستایش پیاده‌روی

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان.

راه‌رفتن‌تان می‌تواند منعکس‌کنندهٔ احساس‌تان نیز باشد. انحرافاتِ جزئی از راه‌رفتنِ معمول‌تان به جهان اطراف می‌گوید روز خوبی داشته‌اید یا روزی بد.

هرقدر فاصلهٔ فیزیکی بین تصمیم‌گیرندگان و افراد تحت‌تأثیر آن تصمیمات بیشتر باشد، تصمیمات گرفته‌شده ارتباط کمتری با افراد تحت‌تأثیر دارند.

بزرگ‌ترین لذتِ راه‌رفتن در یک شهر بودن در میان مردم است.

این تصور را داشتیم که نیمی از جمعیت شهر ناخن‌های نیمهٔ دیگر را لاک می‌زنند!

جهان از دور منظم به نظر می‌رسد، اما نقشهٔ ذهنی شما دیگر منطبق با واقعیت نیست.

تصمیم می‌گیرم وقتی به طبقهٔ بالا می‌روم روی هر قدمم تمرکز کنم. روی بلندکردن یک پا به‌آرامی و قراردادن آن در جلو

راه‌رفتنِ افراد می‌تواند چیزهای بیشتری درباره‌شان بگوید تا چهره‌شان. زمانی‌که از کنار کسی می‌گذرم، تنها فرصت نگاه‌کردن به چهره‌اش را دارم؛ اما نحوهٔ راه‌رفتن یگ فرد را می‌توانم برای مدت بیشتری بررسی کنم: چگونه پایی را جلوی پای دیگر می‌گذارد

زبانِ آدمی بازتاب‌دهندهٔ این ایده است که زندگی پیاده‌روی‌ای ساده و طولانی است.

«تصور کن هم‌اکنون چشمانت را می‌بندی و بیست سال بعد بازشان می‌کنی؛ دیدنِ چه چیزی خوشحالت می‌کند؟»

رفتن به بالای کوه با ماشین یا بالگرد به‌جای بالارفتن از آن بی‌معنی است، زیرا تجربهٔ ایستادن در قله درصورتی‌که هیچ دردی نبوده باشد تجربه‌ای سطحی است.

من کنجکاو بودم و از او پرسیدم از بررسی ضربان هزاران قلب چه آموخته است. یعقوب پاسخ داد: «هر روز به پیاده‌روی بروید.» او به من اطمینان داد این توصیه تاریخ انقضا ندارد.

تد باندی، قاتل سریالی آمریکایی، گفت می‌تواند «ازطریق راه‌رفتن قربانی در خیابان» او را به‌عنوان طعمه شناسایی کند.