بریده‌هایی از کتاب داره فاجعه می آد!

وقتی جهان در بهار سال ۲۰۲۰ به‌دلیل همه‌گیری ویروس کرونا فلج شد، چنین وضعیتی وجود داشت. ناامیدی و اندوه فراوان در همه جا موج می‌زد، اما در این میان، احساس عجیب‌وغریب بدبختی بابت چیزهایی که در مقایسه با این فاجعه بزرگ، بسیار کوچک به نظر می‌رسیدند نیز وجود داشت که باعث شده بود تقریباً هرکسی که می‌شناسم، احساس ناامیدی کند.

شنیدن عبارت بسیار متأسفم، فقط بر درد آن‌ها می‌افزاید. وقتی مردم می‌گویند بسیار متأسف هستند، پاسخ مؤدبانه‌اش این است: «ممنونم» یا «من حالم خوب است» یا برخی دیگر از جملات لجن غیرعادی‌ای که گفتنشان تنها موجب خواهد شد تا شخص مقابل در هنگام رویارویی با بدبختی‌تان احساس امنیت کند. نه، من خوب نیستم. من الان ده‌هزار احساس مختلف دارم و هیچ‌کدام را نمی‌خواهم، اما مجبورم در حال حاضر به شیوه‌ای مؤدبانه رفتار کنم.

دختران خوب مزخرف نمی‌گویند. درحقیقت، دختران خوب حتی نباید کلمه دشنام را بشناسند. به نظر می‌رسد همه ترجیح می‌دهند زمانی که ما صدمه دیده‌ایم، ترسیده‌ایم و تردید داریم، دیگران را با این احساس‌های خود آزار ندهیم یا دست‌کم بخش بزرگی از این احساسات را در خود خفه کنیم و آن‌ها را تنها در سطح قابل‌قبولی نشان دهیم.