بریده‌هایی از کتاب داره فاجعه می آد!

وقتی مردم کتابی که یک مرد آن را نوشته است را دوست نداشته باشند، می‌گویند که این، کتاب بدی است، اما وقتی چیزی که یک زن خلق کرده است را دوست نداشته باشند، می‌گویند او زن بدی است.

انسان‌ها تا زمانی که امید خود را برای آنچه فردا به ارمغان خواهد آورد، از دست نداده باشند، می‌توانند هر چیزی را تحمل کنند.

ممکن است هرگز از سوی شخص یا افرادی که به آن‌ها صدمه زده‌اید، بخشیده نشوید، اما دست‌کم می‌توانید خودتان را ببخشید.

از ضعف خود نترسید، بلکه از غرق شدن در ناامیدی بترسید. از این بترسید که مبادا باقی عمر خود را به‌دلیل ترس بیش از حد برای مقابله با درد، با حسرت و غم به پایان برسانید.

پیش از اینکه بدانیم چه کاری باید انجام دهیم تا هر چیزی تغییر کند، یا به‌گونه‌ای به خودمان کمک کنیم، بیایید یک ثانیه وقت بگذاریم و فحش بدهیم. جدی می‌گویم.

وقتی بیرون می‌رفتیم، مجبور بودیم دستکش دستمان کنیم و ماسک بزنیم و صادقانه بگویم، اضطراب بیرون رفتن از خانه و دیدن شهری که پیش از این بسیار شلوغ بوده و حالا مانند شهر ارواح به نظر می‌رسید، باعث می‌شد که من و دیو اصلاً مایل به ترک خانه نباشیم. پیش از قرنطینه من در این توهم زندگی می‌کردم که توانایی کنترل همه چیز در زندگی‌ام را دارم، چون در زندگی و برنامه روزمره‌ام آزادی داشتم. می‌توانستم به فروشگاه مواد غذایی یا کافه موردعلاقه‌ام بروم یا در هر جایی که دوست دارم و هر زمان که بخواهم، با دوستانم غذا بخورم. ازآنجایی‌که من یک بزرگسال هستم و در کشوری زندگی می‌کنم که آزادی‌های زندگی روزمره مرا به رسمیت می‌شناسد، هیچ‌کس دیگری جز من در کارهایم حرفی برای گفتن نداشت، اما واقعیت این است که ما هرگز کنترل کامل زندگی خود را در دست نداریم.

به یاد بسپارید که شما یک انسان هستید.

اگر شما صمیمانه عذرخواهی کرده‌اید، اگر صادقانه تلاش کرده‌اید که شرایط را تغییر دهید و به جبران صدمه‌ای که زده‌اید ادامه می‌دهید، اما شخصی که صدمه دیده است، همچنان سال‌ها پس از اشتباه شما، آن را مانند چماق بر سرتان می‌کوبد، این بخشش نیست، این سوءاستفاده است.

یک ضرب‌المثل قدیمی هست که می‌گوید، ما فقط می‌توانیم از زخم‌هایی که خورده‌ایم به دیگران آموزش دهیم، بنویسیم یا به اشتراک بگذاریم.

اینکه به یک فرد زخمی بگویید که آدم بی‌انصافی است، نمی‌تواند چندان درست باشد.