بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

انگولک کردن زندگی‌های تمام‌شده کار زشتی است. مادرم موضوعی بود که گذاشته بود در بالاترین قفسه، دور از دسترس سوالات.

فکر می‌کنم تنها دلیل این‌که دوستم دارد این است که در دسترسش هستم ـ جای غلط، زمان غلط. او به همان دلیلی عاشقم است که یک گرسنهٔ روبه‌مرگ عاشق هر آب‌زیپویی که جلوش می‌گذارند ــ این وسط اصلاً بحث دستپخت نیست، بحث گرسنگی است. در این قیاس من نقش آب‌زیپو را بازی می‌کنم.

ناشناس بودن تضمینی برای راستگویی‌ست (به قول اسکار وایلد، «یک نقاب به دست هر کسی بده و حقیقت را بشنو.»)

خنده‌داره که باید برای دکتر و وکیل شدن آموزش ببینین ولی برای پدر و مادر شدن، نه.

وقتی بچه هستی برای این‌که پیرو جمع نباشی با این جمله به تو حمله می‌کنند «اگه همه از بالای پل بپرند پایین، تو هم باید بپری؟» ولی وقتی بزرگ می‌شوی ناگهان متفاوت بودن با دیگران جرم به حساب می‌آید و مردم می‌گویند «هی. همه دارن از روی پل می‌پرن پایین، تو چرا نمی‌پری؟»

درمورد درد و رنج ــ او فکر می‌کرد می‌توانید تمام‌شان را تحمل کنید. تنها چیز غیرقابل تحمل ترس از درد و رنج است.

رویاها به اندازهٔ هر چیز دیگری خطرناک هستند. اگر از مسیر سالیان عبور کنید و سن و تجارب تغییرتان بدهند ولی فراموش کنید در رویاهای‌تان تجدیدنظر کنید، به جایگاه بین‌المللی ادی می‌رسید: مردی چهل و هفت‌ساله با رویای یک جوان بیست‌ساله.

چرا نور ارزانی کسانی می‌شود که در نکبت‌اند و چرا زندگی به موجوداتی عطا می‌شود که روحی آزرده دارند؟ کسانی که مرگ را چون گنجی پنهان آرزو می‌کنند. آنان که وقتی به گور می‌رسند وجودشان لبریز از شادمانی می‌شود. آنان که مسیرشان نامعلوم است و خداوند در تاریکی‌شان قرار داده.

چه‌طور می‌تونم آزادانه تکامل پیدا کنم وقتی خودم رو به دست یه حکمران سپرده‌م؟ هر حکمرانی، حتا اگه اون حکمران خودم باشم.»

«آدم‌ها دنبال جواب نمی‌گردند، دنبال حقایقی می‌گردند که خودشان را اثبات کنند.»

از من بشنوید، آدمیزاد را فقط وقتی تنها است می‌شود تحمل کرد.

سخت است برنده به‌نظر آمدن وقتی کاملاً مشخص است بازنده‌ای، ولی به‌هرحال ژست اهمیت دارد.

در هر صورت همه‌چیز به عهدهٔ خودته

انتخاب بین امکاناتِ در دسترس فرق داره با این‌که خودت برای خودت تفکر کنی. تنها راه درست فکر کردن برای خودت اینه که امکانات جدید خلق کنی، امکان‌هایی که وجود خارجی ندارن

مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن.

اولین قدمِ آزاد کردن خود، رهایی از احترام به خوده.

غرور اولین چیزیه که باید تو زندگی از شرش خلاص بشی. غرور برای اینه که حس خوبی نسبت به خودت داشته باشی.

وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

نگاهی به اتاق انداختم و آن‌جا به‌نظرم بدترین محیط برای عقل فروپاشیده آمد، چون به ذهن اجازه می‌دهد بیشتر فکر کند و اگر این نوع از بیماری دلیلی هم داشته باشد، این دلیل بیش‌ازحد فکر کردن است، تفکر زیاد مغزش را خراب کرده بود.

«این‌جا بهت خوش می‌گذره.» گفتم «دارین شوخی می‌کنین؟» از آدم‌هایی که بهم می‌گویند کی و کجا به من خوش می‌گذرد بدم می‌آید. این تصمیم را خودم هم نمی‌توانم بگیرم.