بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

همه دقیقاً همانی هستند که باید باشند و مشکل همین است

به‌نظرم باید بتوانی به آدم‌های زندگی‌ات نگاه کنی و بگویی «من بقایم را به تو مدیونم.» یا «تو بقایت را به من مدیونی.» و اگر نمی‌توانی چنین چیزی بگویی گور پدر همه‌شان

به‌نظرم باید بتوانی به آدم‌های زندگی‌ات نگاه کنی و بگویی «من بقایم را به تو مدیونم.» یا «تو بقایت را به من مدیونی.»

ولی راستش من اصلاً اهل خودکشی نیستم. این عادت احمقانه را دارم که فکر کنم همه‌چیز بهتر می‌شود حتا وقتی تمام شواهد بر چیز دیگری دلالت دارند. حتا مواقعی که همه‌چیز بدتر و بدتر و بدتر و بدتر می‌شوند.

الان فکر می‌کنم چرا آرزو داریم کسانی که دوست‌شان داریم به زندگی بازگردند وقتی می‌دانیم قبل از مرگ چه‌قدر عذاب کشیده‌اند. این‌قدر ازشان متنفریم؟

تمام آدم‌ها، یا به بیان دیگر تمام آدم‌هایی که من می‌شناختم، چیزی نبودند جز جنازه‌هایی که داشتند در حالت عمودی می‌پوسیدند چون تماشای فوتبال را به خواندن ویرژیل ترجیح می‌دادند.

ورقه را پسم داد و گفت «امروز تو دیکشنری فلسفی ولتر چیز جالبی خوندم. می‌دونی مصری‌ها قبل از مومیایی کردن فرعون مغزش رو درآوردن؟ تازه انتظار داشتن چند قرن بعد دوباره زنده بشه. آخه بدون مغز می‌خواسته چه‌کار کنه؟»

«این‌که بهترین زره در تیررس نبودنه.»

فکر کردم بایدها و نبایدهای سال نو اعترافی است حاکی از این‌که می‌دانیم مقصر بدبختی‌های‌مان خودمان هستیم نه دیگران.

بعد خداوند می‌گوید زندگی هدیه‌ای بود که ارزانی‌ات کردم ولی تو حتا به خودت زحمت ندادی کاغذش را باز کنی. بعد هلاکم می‌کند.

احساس جداافتادگی می‌کردم و کنجکاوی از درون آتشم می‌زد.

«داره کار مهمی می‌کنه.» «اون قاتله.» «ولی به کارش باور داره.»

در عجب بودم چه‌طور آدم‌ها بعد از این‌همه رنج و درد و ماجرا و اضطرابی که به زندگی‌ات تحمیل می‌کنند، به همین راحتی راه‌شان را می‌کشند و از زندگی‌ات می‌روند بیرون

آدم‌های زشت هم می‌دانند زیبایی چیست، حتا اگر آن را ندیده باشند.

«روزی روزگاری یه بچه‌ای بود به اسم کسپر. دوستای کسپر راجع به بچهٔ چاقی که پایین خیابون زندگی می‌کرد یه نظر داشتن. همه ازش متنفر بودن. کسپر که می‌خواست با بقیهٔ بچه‌ها دوست بمونه بی‌خودی از بچه چاقه متنفر شد. بعد یه روز صبح کسپر از خواب بیدار شد و دید مغزش گندیده. بعد مغزش آروم‌آروم راه افتاد پایین و به شکل دردناکی ازش دفع شد. حیوونکی کسپر! خیلی بهش سخت گذشت.

گاهی این‌قدر نگاهش می‌کردم که چهره‌اش از وضوح خارج می‌شد.

تلاش برای فهماندن ایده‌های غیرقابل فهم، خطرِ بیش از اندازه ساده شدن‌شان را در پی دارد و هیجانی بنیانی را هیجانی بی‌ارزش جلوه می‌دهد

نمی‌توانم خودم را در یک جمله خلاصه کنم. تمام چیزی که می‌دانم این است که چه کسی نیستم.

آدم‌ها رازهای‌شان را جایی غیر از صورت پنهان می‌کنند. چهره جایگاه درد است. اگر هم جایی باقی بماند، ناامیدی.

شمارش معکوس برای سال نو یعنی نه‌تنها ما بیشتر از همیشه وسواس زمان گرفته‌ایم بلکه نمی‌توانیم دست از شمارش همه‌چیز برداریم.