بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

سقراط. یه‌بار که داشته با چندتا از رفقاش فلسفه‌بافی می‌کرده یه یارو که از حرفاش خوشش نیومده می‌آد جلو و چنان محکم با لگد می‌زنه به باسنش که می‌خوره زمین. سقراط نگاهش می‌کنه و با مهربانی بهش لبخند می‌زنه. با آرامش فوق‌العاده‌ای با ماجرا برخورد می‌کنه. طرف ازش می‌پرسه چرا چیزی نمی‌گی یا کاری نمی‌کنی؟ و سقراط می‌گه اگه یه قاطر بهت لگد بزنه سرزنشش می‌کنی؟»

من می‌گویم اگر یک انسان به چیزی کودکانه بخندد و تنش از لذت گرم شود، چه اهمیتی دارد این لذت حاصل از یک اثر هنری والا باشد یا بازپخش سریال کمدی طلسم‌شده از تلویزیون؟ چه فرقی می‌کند؟ آن انسان لحظهٔ درونی فوق‌العاده‌ای داشته و از همه مهم‌تر، مجانی حال کرده.

قبول، نمی‌شود برای خوشبختی در زندگی برنامه‌ریزی کرد ولی این امکان وجود دارد که بعضی اقدامات را برای جلوگیری از بدبختی انجام داد، نمی‌شود؟

«این‌که بهترین زره در تیررس نبودنه.»

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

نمی‌توانستم راهی پیدا کنم که موجود ویژه‌ای در جهان باشم، ولی می‌توانستم راهی متعالی برای پنهان شدن پیدا کنم و برای همین نقاب‌های مختلف را امتحان کردم:‌ خجالتی، دوست‌داشتنی، متفکر، خوش‌بین، شاداب، شکننده

شهری که یکی از خودش را دفن کند شهر زنده‌ای است. فقط شهرهای مرده‌اند که مرده‌های‌شان را صادر می‌کنند.

رهایی در این است که شبیه دیوانه‌ها باشی.

هر کسی که می‌گوید زندگی‌ست که آدم‌ها را تبدیل به هیولا می‌کند، باید به طبیعت خام بچه‌ها یک نگاهی بیندازد، یک مشت توله‌سگ که هنوز سهم‌شان را از شکست و پشیمانی و نکبت و خیانت نگرفته‌اند ولی باز هم مثل سگ‌های درنده رفتار می‌کنند.

متلاشی شدن دنیا دیگه نامحسوس نیست، این روزها صدای بلند جر خوردنش بلنده! توی هر شهر این دنیا بوی همبرگر بی‌هیچ شرم و حیایی توی خیابون‌ها رژه می‌ره و دنبال دوستان قدیمی می‌گرده! توی قصه‌های پریانِ سنتی جادوگر شرور زشته ولی توی قصه‌های جدید گونه‌های برجسته داره و ایمپلنت سیلیکونی!

تفاوت‌های بین ثروتمندان و فقرا اهمیتی ندارند، این شکاف بین سالم و بیمار است که رخنه‌ناپذیر است.

بگو چرا حوصله‌مون سر رفته.» گفتم «شما دیگه چیزی یاد نمی‌گیرین.»

بعضی آدم‌ها چه از لحاظ روحی و چه از لحاظ جسمی متنفرند از این‌که سوژهٔ ترحم باشند. بقیه، از جمله خودم، می‌توانند حریصانه جذبش کنند، بیشتر به این دلیل که این‌قدر به حال خودشان دل سوزانده‌اند که به‌نظرشان طبیعی می‌آید بقیه هم به‌شان ملحق شوند.

فکر می‌کنم فقط یأس نبود که او را سرد و رذل کرد، یک جور واکنش بود به ترحم بی‌پایانی که مجبور بود با آن دست‌وپنجه نرم کند.

وقتی روشن شد به این زودی‌ها نمی‌میرم و شاید تا ابد در این وضعیت ازکارافتادگی بمانم، صداها کم و کمتر شدند تا این‌که فقط یک صدا ماند:‌ صدای مادرم. تمام شهر از این یک تکه چوب ناامید شدند، ولی مادرم همچنان می‌خواند.

ما با بی‌توجهی خودمان را در افکار منفی غرق می‌کنیم و نمی‌دانیم دائم فکر کردن به این‌که «من مفت نمی‌ارزم.» احتمالاً به اندازهٔ کشیدن روزی یک کارتن سیگار بی‌فیلتر کمل سرطان‌زاست.

مطمئنم هربار می‌شنوی حرفی می‌زنی که دقیقاً عین حرف‌های پدرته، فکر می‌کنی از روی عادت این اتفاق افتاده. نخیر. اون درون توئه، منتظره بیاد بیرون. و این نقطهٔ کور توئه جسپر.»

هیچ‌چیز مثل سفری نوستالژیک تو را نسبت به گذشته و حال بیگانه نمی‌کند. همچنین آن‌چه را در تو بی‌تغییر مانده می‌بینی، چیزی که شهامت یا قدرت عوض کردنش را نداشته‌ای، همچنین تمام ترس‌های گذشته‌ات را، آن‌هایی که هنوز همراهت هستند. شکست‌هایت قابل لمس می‌شوند. وحشتناک است این‌که هر جا راه بروی به خودت تنه بزنی.

وقتی حتا یک خارش برای خاراندن باقی مانده چیزی به اسم رضایت واقعی وجود ندارد. و برایم مهم نیست شما چه کسی هستید، همیشه یک خارش هست.

وقتی حتا یک خارش برای خاراندن باقی مانده چیزی به اسم رضایت واقعی وجود ندارد. و برایم مهم نیست شما چه کسی هستید، همیشه یک خارش هست.