بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

میل آدم‌ها به بردگی قابل باور نیست. خدایا. بعضی وقت‌ها چنان آزادی‌شان را پرت می‌کنند کنار انگار داغ است و دست‌شان را می‌سوزاند.

تا وقتی وحشت از زندگی‌ات رخت نبسته نمی‌فهمی ترس تا چه اندازه زمان‌بر است.

«همهٔ ما در منجلاب‌ایم ولی برخی از ما چشم به ستارگان دارند.»

علت پنهان تمام مشکلات با دید ارتباط دارد، با بخش‌هایی از دنیا که مردم به درون‌شان راه می‌دهند و بخش‌هایی که نادیده رها می‌کنند.

اگه به جاودانگی باور داشته باشی می‌تونی خودت رو خلاص کنی ولی اگه با خودت بگی زندگی یه چشمک کوتاهه بین دو خلأ بی‌کران که انسان ناعادلانه بهش محکوم شده جرئتش رو پیدا نمی‌کنی

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

تا وقتی وحشت از زندگی‌ات رخت نبسته نمی‌فهمی ترس تا چه اندازه زمان‌بر است.

وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

«چخوف اعتقاد داشت اگه به آدم‌ها نشون بدی چه‌جور موجودی هستن بهتر می‌شن. فکر نکنم حرفش درست باشه. فقط باعث می‌شه غمگین‌تر و تنهاتر بشن.»

فرار گواه ترس است نه گناه

ولی می‌خواهید بدانید مشکل واقعی ما کجا بود؟ نمی‌توانی خوش‌وخرم در مهی غلیظ برای خودت حرکت کنی وقتی یک نفر کنارت ایستاده و دائم فریاد می‌کشد: این شهوته! این غروره! این تنبلیه! این عادته! این بدبینیه! این حسادته! این طمعه!

احمقانه است فکر می‌کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می‌شنود که او را به اسم صدا می‌زنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره‌مان هستیم. مثلاً این‌که امیدوارم همکارم زود بمیرد تا دفترش مال من شود چون از اتاق کار من خیلی بهتر است. معنای ایمان برای ما این است که تا وقتی از خالق دعوت نکنیم به زمزمه‌های ذهن ما گوش نمی‌کند.

تن به بازی زندگی بده و سعی نکن از قانون‌هاش سر دربیاری. زندگی رو قضاوت نکن، فکر انتقام نباش، یادت باشه آدم‌های روزه‌دار زنده می‌مونن ولی آدم‌های گرسنه می‌میرن، موقعی که خیالاتت فرو می‌ریزن بخند، و از همه مهم‌تر، همیشه قدر لحظه‌لحظهٔ این اقامت مضحکت رو تو این جهنم بدون.

اگه من غلط زندگی کردم، اگه گند زدم و باز هم گند بزنم، فکر می‌کنم حفظ وضعیت فعلیِ وجودِ پر از ضعفم خیلی‌خیلی کمتر تراژیکه تا این‌که بخوام خودم رو دقیقهٔ آخر تغییر بدم. نمی‌خوام مرد در حال مرگی باشم که پنج ثانیه قبل از مرگ زندگی رو یاد می‌گیره. من از مسخره بودن خودم راضی‌ام و نمی‌خوام زندگیم تبدیل به یه تراژدی بشه

مشکل آدم‌هایی که توی صورتت رنج می‌کشند همین است، دماغ خاراندشان هم متأثرکننده است.

واقعیت این است که ناتوانی در تصمیم‌گیری بر همهٔ ما اثر می‌گذارد، حتا بر آن‌هایی که راحت می‌توانند تصمیم بگیرند.

یادم افتاد آدم در تنهایی احمق است، ولی در جمع رسماً بدل به الاغ می‌شود.

وقتی از دنیا کنار می‌کشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

خائنانه‌ترین خیانت‌ها آن‌هایی هستند که وقتی یک جلیقهٔ نجات در کمدت آویزان است، به خودت دروغ می‌گویی که احتمالاً اندازهٔ کسی که دارد غرق می‌شود نیست. این‌جوری است که نزول می‌کنیم و همین‌طور که به قعر می‌رویم، تقصیر همهٔ مشکلات دنیا را می‌اندازیم گردن استعمار و کاپیتالیسم و شرکت‌های چندملیتی و سفیدپوست احمق و امریکا، ولی لازم نیست برای تقصیر اسم خاص درست کرد. نفع شخصی: ریشهٔ سقوط ما همین است و در اتاق هیئت‌مدیره و اتاق جنگ هم شروع نمی‌شود. در خانه آغاز می‌شود.

چرا نور ارزانی کسانی می‌شود که در نکبت‌اند و چرا زندگی به موجوداتی عطا می‌شود که روحی آزرده دارند؟ کسانی که مرگ را چون گنجی پنهان آرزو می‌کنند. آنان که وقتی به گور می‌رسند وجودشان لبریز از شادمانی می‌شود. آنان که مسیرشان نامعلوم است و خداوند در تاریکی‌شان قرار داده.