بریده‌هایی از کتاب باران خوبی ها

برخی از مفاهیم و واژه‌های دینی در نظر ما آن‌گونه که باید زیبا نیستند. این عدم زیبایی یا به دلیل نامأنوس بودن کلمات است، یا تکرار زیاد، یا بُعد زبانی و یا بُعد زمانی.

بخشی از خوبی‌های ما غیر اکتسابی و ارثی است، بخشی از خوبی‌های ما هم مکارانه است، ولی تقوا چیزی ورای اینهاست.

«اگر انسان مؤمن می‌دانست که در تحمل مصائب چه اجری برای او وجود دارد، آرزو می‌کرد که بدنش با قیچی تکه تکه شود.»

بودن مداوم در این طبیعتِ دست‌کاری شده که اسمش «شهر» است و با دست انسان ساخته شده است، چون آن زیبایی‌های عالی را ندارد، انسان را خراب می‌کند

می‌فرماید: «شما به عمل به چیزهایی که می‌دانید محتاج‌تر هستید از دانستن چیزهایی که نمی‌دانید.»

تواضع صفت استراتژیک شیعه است.

لباس‌ها، تابلوی تبلیغاتی عصر مدرن هستند.

وَ امْنُنْ عَلَینَا بِفَضْلِک وَ لَا تَسْتَقْصِ عَلَینَا فِی عَدْلِک

شخصی می‌گفت: «ما در شهر زندگی می‌کنیم و ناچار به انواع و اقسام صحنه‌ها و گفتگوها آلوده می‌شویم، برای رفع این مشکل چه کنیم؟» گفتم: «شب‌ها مقداری قرآن بخوان و نازیبایی‌هایی را که از دریچه دیده به دل نشسته است، با آیات زیبای قرآن تطهیر کن.»

خوب است گاهی اوقات سؤالاتمان را پیش یک استاد اخلاق و یک استاد معنوی ببریم و از او بخواهیم که سؤالات ما را ارزیابی کند. از او بخواهیم بدون اینکه به سؤالات ما جواب بدهد، آنها را ارزیابی کند؛ ببیند آیا سؤالات ما خوب هستند یا نه؟!

تقوا یعنی اینکه عملی را که برایت سخت است به خاطر خدا ترک کنی و آن عملی را که انجامش برایت سخت است به خاطر خدا انجام دهی. البته برای هرکسی یک چیزی سخت و یک چیزی آسان است. انسان‌ها با هم متفاوت‌اند

اینکه گفته می‌شود «هر کتابی ارزش یک بار خواندن را دارد» به هیچ وجه سخن درستی نیست. این یکی از غلط‌ترین سخنان رایج است. نه تنها هر کتابی به یک بار خواندنش نمی‌ارزد، بلکه هر آگاهی‌ای هم به یک بار توجه کردن به آن نمی‌ارزد. درست است که ذخیرهٔ ذهنی انسان نزدیک به بی‌نهایت است، ولی این اصلاً درست نیست که انسان این ذخیرهٔ ذهنی را جایگاه هر نوع آگاهی قرار دهد. از نظر اهل تقوا، هر علمی که نافع نباشد ضرر می‌رساند و باید از آن پرهیز کرد. یکی از مضرات علم غیر نافع از بین بردن توجه روحی و تمرکز انسان است. آگاهی‌های اضافی، تمرکز روحی انسان را زائل می‌کند. کسانی که اندکی با ساختار روحی و ویژگی‌های درونی انسان آشنا هستند، می‌دانند که تمرکز چه نقش مهمی در رشد روحی و معنوی انسان‌ها دارد.

زشت‌ترین کلامی که یک انسان می‌تواند بگوید، «دلم می‌خواهد» است.

گر جملهٔ کائنات کافر گردند بر دامن کبریاش ننشیند گرد

اگر پدرت مهربان بوده و تو هم مهربان شدی، این هم فضیلت چندانی نیست، بلکه یک فرصت است. فضیلت این است که خودت را تغییر دهی و بدی را تبدیل به خوبی کنی. از این سخت‌تر، فضیلت یعنی آن خوبی‌ای که آن را راحت انجام می‌دهی و برایت ملکه شده و غیر اکتسابی هم هست، آن را تبدیل کنی به خوبی‌ای که با نیت و اراده و قربة الی الله انجام می‌دهی

خوب است انسان برای سؤال‌هایش اهمیت قائل باشد، و فقط به دنبال پیدا کردن پاسخ برای سؤال‌هایش نباشد، بلکه برای تأمل و تفکر در مورد انگیزهٔ سؤال‌هایش هم وقت بگذارد.

خدا را برای اینکه مردم راحت او را بپذیرند، کوچک نکنیم. برای اینکه خدا جذاب به نظر برسد، او را به گونه‌ای مهربان نشان ندهیم که گویا بزرگ و با عظمت نیست.

چرا کنترل زبان دشوار است؟ این دشواری دو دلیل عمده دارد: دلیل اول این است که بدی‌های دل به سهولت و ناخودآگاه بر زبان جاری می‌شوند. و دلیل دوم این است که زبان تجلی‌گاه همهٔ خصلت‌های بد است. اگر کسی نگاه حرام بکند، شهوتش او را تحریک کرده است. اگر کسی به دیگری سیلی بزند، غضبش او را تحریک کرده است. اما هر بدی‌ای که در دل وجود داشته باشد، در زبان تجلی پیدا می‌کند.

در هیچ داستان عاشقانه‌ای نمی‌توان جای پای تقوا را ندید، نمی‌توان روح تقوا را حاکم ندید. در داستان‌های عاشقانه، تمام فضا تحت سیطرهٔ تقواست. نیست در لوح دلم جز الف قامت یار چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم مصرع اول این بیت همان تقواست. یعنی من مواظبت می‌کنم که چیزی روی لوح دل من نقش نبندد. چرا این کار را می‌کنی؟ چون تنها الف قامت یار را می‌خواهم.

رسول گرامی اسلام (ص) فرمود: «هر کسی به من تضمین بدهد که شهوت و زبانش را کنترل کند، من بهشت را برایش ضمانت می‌کنم.»