بریده‌هایی از کتاب باران خوبی ها

می‌دانید عمل کنید، خدا آنچه را که نمی‌دانید به شما خواهد آموخت.

اگر ما در خوبی‌ها متوقف شویم و شروع کنیم به شمردن خوبی‌ها، یک دفعه به جای خدا پرستی، خوبی پرست می‌شویم! نباید خودِ خوب بودن را در نظر بگیریم و به دنبال رسیدن به آن باشیم. باید دنبال رسیدن به تقوا باشیم، خوب بودن از تراوشات تقواست و در میانهٔ راه، خود به خود به آن هم خواهیم رسید.

اگر استعداد عاشقی داشته باشی و بتوانی برای رسیدن به یک هدف بلند و لذت‌بخش که هنوز ندیده‌ای و نچشیده‌ای، خودت را از آسیب‌ها حفظ کنی، می‌توانی در این راه قدم بگذاری. آیا تا به حال اهل پروا (تقوا) شده‌ای، به گونه‌ای که خودت را برای چیزی نگهداری که نه آن را دیده‌ای و نه چشیده‌ای و تنها چیزهایی در مورد او شنیده‌ای؟

تقوا، محکم نگهداشتن یک گوهر گران قیمت است. وقتی درون کیف انسان چیزی نباشد، انسان با انگشت با آن بازی می‌کند. برایش خیلی مهم نیست که چگونه این کیف را حمل کند. اما وقتی چیز ارزشمندی در آن باشد، آن را محکم می‌گیرد، به حدی که دزدان حرفه‌ای که روانشناس هستند از روی عضلات دستش متوجه می‌شوند که چه مقدار پول درون این کیف هست. تقوا، یعنی چیزی را به خاطر قیمت درونی‌اش، به خاطر مصرف نهایی‌اش محکم گرفتن، نه محکم گرفتن به خاطر ترس از دزد.

طبیعت چشم این است که انسان را به اشتباه می‌اندازد. همین چشمی که برای آگاهی است، اگر بدون پشتوانهٔ تعقل باشد، در بیشتر موارد انسان را به اشتباه می‌اندازد. خطای چشم در رؤیت و برداشت‌هایی که صورت می‌گیرد، زمینه را برای خطا و اشتباه فراهم می‌کند.

به خصوص در زمینه‌های معنوی که اگر به یک علمی عمل کنی، معمولاً به بقیه‌اش هم معرفت پیدا می‌کنی

سؤال‌هایی که انگیزهٔ پسرفت دارند، سؤال‌هایی هستند که برای پشتیبانی از هواهای نفسانی پدید می‌آیند. اگر هوای نفس بر انسان مسلط باشد، انسان مدام در مورد آنچه که با هوای نفسش مخالف است سؤال می‌پرسد.

معارف دینی را نباید سرد و بی‌روح مصرف کرد. بلکه باید سعی کنیم معارف دینی را تنوری و تازه و با عطر و بو و زیبایی همراه آنها درک کرده و از آن استفاده کنیم. آدابی که برای قرائت قرآن بیان شده به همین دلیل است.

حضرت در ادامهٔ بیان ویژگی‌های متقین می‌فرماید: «وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَی الْعِلْمِ النَّافِعِ لَهُمْ؛ (متقین) گوششان را تنها برای علم نافع وقف می‌کنند.»

فضائل، یعنی شما کاری کرده‌اید که موجب ایجاد ارزش افزوده شده است. اگر مادرت صبور بوده و شما هم صبور شدی، این فضیلت چندانی نیست؛ چون ارزش افزوده ایجاد نکرده‌ای. اگر پدرت مهربان بوده و تو هم مهربان شدی، این هم فضیلت چندانی نیست، بلکه یک فرصت است.