کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

زندان گونه‌ای از بی‌رحمی و خشونت را بر آدم تحمیل می‌کند، احساسی که مستقیم به خشونت ذاتی زندان برمی‌گردد. زندانی چاره‌ای ندارد جز این‌که مانند یک لاک‌پشت سر در لاک انزوا فروببرد و پشتش را آمادهٔ هر نوع ضربه یا فشاری بکند: برای دفاع در برابر حصارها، زندان‌بان‌ها، زندانی‌های دیگر، و حس رهاشدگی در عمق آسمان و ستاره‌ها و وسعت اقیانوس و شکوه جنگل و نارگیل‌ها. ساده بگویم یک زندانی آن‌قدر توان ندارد تا برای بغل‌دستی‌اش دل بسوزاند و رنج‌های دیگران را قاتی رنج‌های خودش کند. و این واقعیت زندان است.

گرسنگی آن‌قدر قدرتمند هست که همه‌چیز را تحت‌تأثیر قرار دهد. اخلاق، وقتی که پای مرگ در میان باشد، به‌شدت کُند و بی‌مصرف است.

همیشه منتظرِ چیزی یا کسی بودن برایم نفرت‌انگیز است.

در فرودگاه تهران هر چه فکر می‌کردم نمی‌دانستم چه با خود از ایران ببرم. واقعاً هم چیز باارزشی نداشتم. سهم من از سی سال زندگی و دوندگی در ایران هیچ بود. چه می‌توانستم بیاورم جز یک کتاب شعر.

ترسْ قدرتِ عجیبی برای حرکت دادنِ آدم‌ها دارد، این‌که آن‌ها را به تکاپو وامی‌دارد و مسیرشان را تعیین می‌کند

زندانی همیشه هویت خودش را با مفهوم آزادی شکل می‌دهد، بدین صورت که همیشه در تخیلش به دنیای پشت حصارها فکر می‌کند، و دنیای آزاد را در دلپذیرترین حالت در ذهنش می‌سازد. او هر لحظه با احساس آزادی زندگی می‌کند. معادلهٔ ساده‌ای است: قفس در برابر آزادی؛ این تمام هویت یک زندانی است.

دیگران با دیدن پنگوئنِ ضعیف و ترسو احساس قدرتی کاذب می‌کردند و این خصوصیت انسان‌های ضعیف است. در فروپاشی و نابودی و سقوطِ دیگران، همیشه رگه‌هایی نیرومند و آشکار برای شادی وجود دارد

انسان گمان می‌کند که همیشه این اتفاقاتِ مرگ‌بار فقط برای دیگران می‌افتد و در آن شرایط باور به مرگ و نزدیکی به آن دشوار است؛ گمان می‌کند که همیشه مرگِ خودش با دیگران متفاوت است.

فهمیدن و پی بردن به حقیقت، در هر سطح و در هر جایگاهی، ترس یا اضطرابی در نهانِ آدم برمی‌انگیزد.

همیشه انتظار کشیدن آزارم داده است.